Αρρυθμίες παρουσιάζονται στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις διακηρύξεις της. Τη μία διαρρέει πληροφορία για περαίωση φορολογικών εκκρεμοτήτων, ως έσχατη λύση σε πιθανό δημοσιονομικό κενό, και την άλλη (ευτυχώς) διαψεύδεται. Ακούμε για έκπτωση από το φορολογητέο εισόδημα των δαπανών για λειτουργική αναβάθμιση σπιτιών, μετά αυτό γίνεται έκπτωση όλου του ποσού από τον φόρο του νοικοκυριού, και καταλήγει στη λογική πρώτη πρόταση.
Τελευταίο παράδειγμα τέτοιας αρρυθμίας είναι το επιπλέον «κοινωνικό μέρισμα» για το 2019· η «13η σύνταξη», που θα έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο υπουργός Οικονομικών άφησε να εννοηθεί ότι μπορεί να το δώσει η κυβέρνηση στο τέλος του έτους. «Κάθε δύο μήνες όλο και αιφνιδιάζουμε. Εάν τον Νοέμβριο υπάρχουν δημοσιονομικά περιθώρια να πετύχουμε και να υπερκαλύψουμε τον στόχο, προφανώς αυτός ο δημοσιονομικός χώρος θα αξιοποιηθεί. Το πώς θα αξιοποιηθεί ο όποιος επιπλέον, εύχομαι, δημοσιονομικός χώρος προκύψει μέσα στο 2019, θα υπάρξει συνεννόηση με τον πρωθυπουργό και θα ανακοινωθεί από τον πρωθυπουργό».
Ακόμη δεν τον είδαμε Γιάννη τον είπαμε, αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο. Ο κ. Χρήστος Σταϊκούρας συνέχισε τις παροχές και για το 2020: «Εάν προκύψει επιπλέον δημοσιονομικός χώρος απ’ αυτόν που εκτιμάμε σήμερα και κλείνουμε τον προϋπολογισμό του 2020, μπορεί να αξιοποιηθεί ενδεικτικά για την προκαταβολή φόρου, το τέλος επιτηδεύματος ή την αύξηση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος» (ΕΤ1 8.10.2019).
Να σημειώσουμε ότι λίγο πριν από τις ευρωεκλογές η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έδωσε την αποκαλούμενη «14η σύνταξη», αλλά τελικώς δεν της βγήκε σε καλό. Εχασε με 9,5 μονάδες διαφορά. Είναι περίεργο δε ότι η νυν κυβέρνηση εξελέγη μη υποσχόμενη και κυβερνά υποσχόμενη.
Βεβαίως, είναι ευχής έργον να δούμε υπερπλεονάσματα και από αυτήν την κυβέρνηση, αρκεί να μη βγουν με τον τρόπο της προηγούμενης, δηλαδή την αποστράγγιση του ιδιωτικού τομέα. Επίσης, δεν πρέπει να δαπανηθούν με τον τρόπο που έκανε η προηγούμενη. Αγιο πράγμα είναι να δοθεί ένα επιπλέον «επίδομα» στους συνταξιούχους, αγιότερο όμως είναι τα πιθανά πλεονάσματα να γίνουν δουλειές για τα εγγόνια τους. Αυτό σημαίνει ότι αν και εφόσον υπάρξει τέτοιο περιθώριο, σώφρον είναι να προωθηθεί στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, ένα κονδύλι που επίσης δεινοπάθησε στα χρόνια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Δεν αρκεί το καλό κλίμα για να απογειωθεί η οικονομία, ούτε τα γλυκά μάτια στους ξένους επενδυτές. Χρειάζονται, αλλά οι ιδιωτικές επενδύσεις αποδίδουν ασυγκρίτως περισσότερο όταν υπάρχουν καλές δημόσιες υποδομές. Και σε αυτόν τον τομέα πρέπει να μετακινηθούν όσα περισσεύματα του κρατικού κορβανά υπάρχουν. Ακόμη κι εκείνα που ελπίζουμε να δημιουργηθούν από τη μείωση των πλεονασμάτων…