Κατά τη μεταπολίτευση ο στόχος ήταν ένα πανεπιστημιακό πτυχίο για οικονομική και κοινωνική ανάρρηση. Και ας μη γελιόμαστε, το καλύτερο θα ήταν ο νέος να βρει μία καλοπληρωμένη, σίγουρη θέση στον δημόσιο τομέα. Αυτόν τον στόχο υπηρέτησε η ελληνική υποχρεωτική εκπαίδευση τις τελευταίες δεκαετίες. Το ελληνικό σχολείο όδευε με τον αραμπά, και παράλληλα είχε το… υποζύγιο των φροντιστηρίων, των ιδιαίτερων μαθημάτων, των ξένων γλωσσών κ.λπ. Η οικονομική κρίση δεν ανέτρεψε τον μύχιο πόθο των Ελλήνων για μια θέση στο Δημόσιο. Απλώς, οι θέσεις αυτές είναι πλέον λιγοστές, και άρα το ενδιαφέρον μετατοπίζεται στον ιδιωτικό τομέα.
Η ουσία είναι πως τόσο οι γονείς των σημερινών εφήβων –40άρηδες και 50άρηδες, πολλοί εξ αυτών γκατζετάκηδες και με ένα τάμπλετ συνεχώς και οι ίδιοι στο χέρι– κατανοούν ότι την εποχή του λειτουργικού αναλφαβητισμού και των ψηφιακών δεξιοτήτων δεν αρκεί μόνο η εισαγωγή σε ένα από τα δεκάδες τμήματα που ίδρυσαν απλόχερα οι ελληνικές κυβερνήσεις.
Απαιτείται ένα καλύτερο σχολείο, ένα σχολείο με όραμα και πνοή, το οποίο να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της σημερινής εποχής.
Η παρουσία του Γιάννη Αντωνίου στην ηγεσία του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής δίνει το στίγμα των προθέσεων της υπουργού Νίκης Κεραμέως. «Αξιολόγηση σε όλο το εκπαιδευτικό σύστημα, καινούργια προγράμματα σπουδών και βιβλία. Η αξιολόγηση που θα εφαρμόσουμε δεν τιμωρεί, διορθώνει. Αντιλαμβάνομαι την αξιολόγηση ως μία διαδικασία άμεσα συναρτημένη με την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, που έχει στόχο τη διαρκή βελτίωση. Βασική αρχή είναι ότι κανείς δεν αξιολογεί, εάν δεν έχει αξιολογηθεί και ο ίδιος» είναι οι βασικοί άξονες του σχεδίου, όπως τους αποτύπωσε ο κ. Αντωνίου σε συνέντευξή του στην «Κ» (17/11/2019).
Οι φόβοι όσων ανησυχούν ότι πίσω από την αξιολόγηση κρύβεται η πρόθεση για απολύσεις των «υμετέρων» και βόλεμα των «ημετέρων» είναι αβάσιμοι, διότι εκείνοι οι συνδικαλιστές που επικαλούνται τη… δαμόκλειο σπάθη των απολύσεων, είναι οι πρώτοι που γνωρίζουν τους μηχανισμούς βολέματος όλων των κομματικών «αντιπάλων». Το έργο έχει παιχθεί ουκ ολίγες φορές κατά τη μεταπολίτευση.
Το ουσιαστικό ερώτημα είναι τι σχολείο θα παραδώσουμε στην επόμενη γενιά. Αυτό που ζητούν οι γονείς και η εποχή ή εκείνο που ονειρεύονται οι συντεχνίες και οι εκπρόσωποί τους που ξημεροβραδιάζονται έξω από υπουργικά και κομματικά γραφεία για να «εκποιήσουν» (ανά τετραετία) τη μικροπολιτική τους πραμάτεια;