Ποιος είπε ότι το κράτος δεν έχει συνέπεια; Σε ό,τι αφορά την παραβίαση των δικαιωμάτων των πολιτών, υπάρχουν μόνο ασυνέχειες και αυτές για προεκλογικούς λόγους. Γράφαμε, για παράδειγμα, πριν από δύο εβδομάδες (1.12.2019) για το «άδικο των υποκλοπών» και την τροπολογία που πέρασε το υπουργείο Δικαιοσύνης, σύμφωνα με την οποία «επιτρέπεται στο πλαίσιο εκδίκασης πράξεων κακουργηματικού χαρακτήρα που υπάγονται στην αρμοδιότητα εισαγγελέα Οικονομικού Εγκλήματος ή του εισαγγελέα Εγκλημάτων Διαφθοράς, η αξιοποίηση μέσων που έχουν αποκτηθεί με αξιόποινες πράξεις ή μέσω αυτών…».
Αυτό, όμως, είχε περάσει στα μουλωχτά το 2015, με τη στρυφνή εκείνη νομοθετική γλώσσα που αποβλέπει στη δημιουργία θολούρας για τα νομοθετήματα. Το άρθρο 65 του νόμου 4356/15 όριζε: «Στις περιπτώσεις πράξεων κακουργηματικού χαρακτήρα, που υπάγονται στην αρμοδιότητα του εισαγγελέα Οικονομικού Εγκλήματος ή του εισαγγελέα Εγκλημάτων Διαφθοράς, δεν εφαρμόζεται η παράγραφος 2 του άρθρου 177 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, εφόσον το αποδεικτικό μέσο αφορά πληροφορίες ή στοιχεία, στα οποία οι ανωτέρω εισαγγελείς έχουν δικαίωμα πρόσβασης κατά τις διατάξεις του άρθρου 17Α παρ. 8 εδάφιο α΄ του ν. 2523/1997 και του άρθρου 2 παρ. 5 εδάφιο α΄ του ν. 4022/2011».
Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, πρώτη και χωρίς συζήτηση, είχε νομιμοποιήσει τη χρήση των υποκλοπών ως αποδεικτικού μέσου. Λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές του Ιουλίου, με τον νέο Κώδικα Ποινικής Δικονομίας απαγόρευε εκ νέου τη χρήση τους από τα δικαστήρια. Σε ό,τι δε αφορά τον διαχωρισμό των εγκλημάτων «που υπάγονται στην αρμοδιότητα του εισαγγελέα Οικονομικού Εγκλήματος ή του εισαγγελέα Εγκλημάτων Διαφθοράς» από τα άλλα εγκλήματα, η στόχευση ήταν σαφής. Υπήρχε τότε η αίσθηση στο υπουργείο Δικαιοσύνης ότι θα αποκαλυφθούν «τα μεγαλύτερα σκάνδαλα από συστάσεων του ελληνικού κράτους» και η καταδίκη των πολιτικών αντιπάλων δεν έπρεπε να σκοντάψει σε «λεπτομέρειες», όπως είναι το απόρρητο των τηλεπικοινωνιών. Καιρός όμως φέρνει τα λάχανα και τώρα είναι η σειρά εκείνων που εμπνεύσθηκαν τη διάταξη του 2015 να υποστούν τα αποτελέσματα της έμπνευσής τους. Εχουμε γράψει πολλάκις ότι στην πολιτική, όπως και στη ζωή, τίποτε δεν πάει χαμένο.
Υπάρχει όμως και η άποψη έγκριτων νομικών, όπως ο καθηγητής Γρηγόρης Καλφέλης: «Η έννομη τάξη θα πρέπει να προστατεύσει την ιδιωτική σφαίρα του μεγαλεμπόρου ναρκωτικών; Ή θα πρέπει να τον “κυνηγήσει” λαμβάνοντας υπόψη την παράνομη μαγνητοταινία;» («Τα Νέα» 2.12.2019). Φυσικά και δεν πρέπει να υπάρχει κανένα έλεος για τους μεγαλεμπόρους ναρκωτικών, απλώς όμως «δεν πρέπει να εξετάζουμε τη νομοθεσία υπό το πρίσμα των καλών που θα επιφέρει αν εφαρμοστεί σωστά, αλλά υπό το πρίσμα των δεινών που θα επιφέρει αν εφαρμοστεί λάθος» (Λίντον Τζόνσον). Και η νομιμοποίηση των υποκλοπών ως αποδεικτικού μέσου (η Βουλή τελικώς δέχτηκε την τροπολογία του κ. Ανδρέα Λοβέρδου και η χρήση τους ισχύει για κάθε τύπο κακουργήματος) είναι πράσινο φως για επέκταση των υποκλοπών χωρίς όριο.
Εκεί βασίζεται το νομικό δόγμα του «φρούτου από δηλητηριασμένο δένδρο»: Για να αποτραπεί η παραβίαση των δικαιωμάτων όλων, προστατεύονται τα δικαιώματα εκείνων που ευλόγως θεωρούμε ενόχους.
Γλαφυρό υστερόγραφο: Ζήτησα από πολιτικό, ένθερμο υποστηρικτή της διάταξης, περισσότερες λεπτομέρειες για τον σκοπό της τροπολογίας. «Υπάρχουν πολλά», απάντησε, «αλλά δεν λέγονται από το τηλέφωνο. Καλύτερα να τα πούμε από κοντά…».