«Το δικαίωμά σου να ομιλείς δεν σημαίνει και υποχρέωσή μου να σε πάρω στα σοβαρά», είχε πει ο Αμερικανός πολιτικός Χέρμπερτ Χάμφρεϊ, και θα συμπληρώναμε: «Ούτε υποχρεούμαι να σου δώσω βήμα». Αυτό σημαίνει νομοθετική ανοχή ακόμη και στον ρατσιστικό λόγο, αλλά απηνή αντίλογο όπου εκφέρεται. Σημαίνει επίσης ότι τούτη η εφημερίδα –για παράδειγμα– δεν υποχρεούται να φιλοξενήσει ένα άρθρο για την «ανωτερότητα της λευκής φυλής».
Θα συμφωνήσουμε ότι τα ψεύδη της αφίσας που αναρτήθηκε στο μετρό δεν είναι τόσο απεχθή όσο τα άλλα που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο και αφορούν τη «φύση» των Εβραίων και τη γενετική υπεροχή της αρίας φυλής. Δεν παύουν όμως να είναι ψεύδη, όπως απέδειξαν οι ακούραστοι ερευνητές των Ελληνικών Hoaxes, και το ερώτημα είναι αν μπορεί η διοίκηση ενός δημόσιου οργανισμού να δώσει βήμα για τη διασπορά fake-olds, δηλαδή των αντιγραφών από το Διαδίκτυο ψευδών στοιχείων.
Παλιότεροι και νεόκοποι υπέρμαχοι της ελευθερίας του λόγου στηλιτεύουν με δύο τρόπους την απόφαση του υπουργού Μεταφορών κ. Κώστα Καραμανλή να κατεβάσει την επίμαχη αφίσα. Σημειώνουν ότι κατ’ αρχήν είναι υπέρ του δικαιώματος των γυναικών στην άμβλωση, όπως κάποιοι λένε ότι «οι καλύτεροί μου φίλοι είναι μαύροι, αλλά…». Το θέμα όμως είναι πως, αν τα στοιχεία της αφίσας ήταν αληθή, παύει να υπάρχει δικαίωμα των γυναικών, αφού η διακοπή της κύησης ισοδυναμεί με αφαίρεση ζωής. Αυτό αναφέρει, εξάλλου, και η οργάνωση που ανάρτησε τις αφίσες. Δηλώνει ενάντια στην «τραγική ΕΚΤΡΩΣΗ, ούτε τη χειρουργική ούτε τη φαρμακευτική, έστω κάποιων ωρών και ημερών (με οποιαδήποτε μορφή αντισυλληπτικών χαπιών, αλλά και με το “χάπι επόμενης ημέρας”, το “σπιράλ”, τα οποία είναι εκτρωτικά), που είναι πρώιμη ΕΚΤΡΩΣΗ–ΦΟΝΟΣ!». Συνεπώς, όσοι δηλώνουν υπέρμαχοι του δικαιώματος των γυναικών στην άμβλωση και υπέρμαχοι της ανάρτησης αυτής της αφίσας, είτε δεν ξέρουν τι λένε είτε θεωρούν θεμιτή τη διασπορά ψευδών μέσω ενός δημόσιου φορέα.
Και η ελευθερολογία; Τι γίνεται με την ελευθεροτυπία, θα αναρωτηθούν κάποιοι. Οσο κι αν φανεί περίεργο, αυτή η συζήτηση, για το δικαίωμα κάποιου να ομιλεί και του δικαιώματος κάποιου άλλου να μην του δίνει βήμα, είχε γίνει την περίοδο που δρούσε η «17 Νοέμβρη». Γράφαμε τότε: «Τι κάνει, λοιπόν, ένας δημοσιογράφος όταν έχει ένα τέτοιου μεγέθους (σε λέξεις και ανοησία) κείμενο; Απλά, παίρνει τη γενναία απόφαση και δεν το δημοσιεύει. Οπως την πήραν οι διευθυντές των “Νιου Γιορκ Τάιμς” και “Ουάσιγκτον Ποστ” στην περίπτωση του “Γιουναμπόμπερ” και αρνήθηκαν να φιλοξενήσουν το μακροσκελές παραλήρημα του παρανοϊκού δολοφόνου» («Ενα κόκκινο Αστέρι» 1.8.2002). Αλήθεια, πώς θα αισθάνονταν οι εκ δεξιών ελευθερολόγοι αν κάποια οργάνωση αναρτούσε στο μετρό «το ιδεώδες του ανθρώπου που υπηρετούσε η 17Ν»;