Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ηθοποιός, Αλέξης Γεωργούλης ενημερώνει με ανακοίνωσή του ότι «δεν υπάρχει θέμα κατ’ αρχήν ασυμβίβαστου από τον Κανονισμό του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου» για τη συμμετοχή του στην κριτική επιτροπή της τηλεοπτικής εκπομπής “Your Face Sounds Familiar”». Επισημαίνει, μάλιστα, ότι 530 από τους 751 εκλεγμένους εκπροσώπους ασκούν παράλληλες δραστηριότητες. Κάποιοι μάλιστα είναι και ηθοποιοί. Και συνεχίζει χωρίς περιστροφές: «Στην Ευρωβουλή μπήκα με το όνειρο και την επιθυμία να προσφέρω μέσα από τη δική μου σχέση με την τέχνη και τον πολιτισμό· όσοι με ψήφισαν ήξεραν ποιος είμαι και τι δουλειά έκανα. Γι’ αυτό με ψήφισαν».
Αποστομωτικός ο κ. Γεωργούλης. Οι 117.600 ψηφοφόροι που τον επέλεξαν, λέει, όφειλαν να γνωρίζουν.
Είναι, όμως, έτσι; Από τη μια, οι ψηφοφόροι, αν υποθέσουμε ότι είναι απαυδισμένοι από τους πολιτικούς και τους δημοσιολογούντες, στρέφονται σε πιο «αντισυμβατικές» λύσεις με την ελπίδα ότι θα φέρουν μια διαφορετική αύρα στο «βασίλειο» των Βρυξελλών. Από την άλλη, υπάρχουν, πράγματι, καλλιτέχνες που εκτίθενται με δημόσιες παρεμβάσεις τους σχολιάζοντας πολιτικά ή κοινωνικά συμβάντα. Ανήκε o κ. Γεωργούλης σε αυτήν την κατηγορία;
Τι γνώριζε ο ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο αγνοούμε όλοι οι υπόλοιποι, όταν τον συμπεριέλαβε στη λίστα των υποψηφίων; Τίποτα περισσότερο, μάλλον, από την αναγνωρισιμότητα και την ψυχαγωγικής φύσεως δημοφιλία του. Ως προς αυτό, συνεπής παραμένει ο κ. Γεωργούλης: ψυχαγωγεί. Προς τι, λοιπόν, η κριτική για την απόφασή του να μην απομακρυνθεί από τα οικεία; Τη δική του «κανονικότητα» υπερασπίζεται. Τι έπρεπε να συμβεί, δηλαδή; Να υποστεί μετάλλαξη, αποκτώντας λειτουργίες και συνήθειες που δεν είναι του χαρακτήρος του;
Το πρόβλημα δεν είναι ο κ. Γεωργούλης, αλλά ο τρόπος που σκέφτονται και αποφασίζουν οι πολιτικοί αρχηγοί και τα κόμματα για τα πρόσωπα των ψηφοδελτίων τους είτε πρόκειται για το εθνικό κοινοβούλιο είτε για το ευρωπαϊκό. Τα κριτήρια με τα οποία οδηγούν το ψηφοθηρικό παιχνίδι, διαμορφώνοντας κοινωνικά παραδείγματα.
Δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε με το επίπεδο του Ευρωκοινοβουλίου για να δικαιώσουμε ή να επιπλήξουμε τον κ. Γεωργούλη. Οπως είπε και ο ίδιος σε ένα βιντεάκι που ανέβασε στο Instagram, τέλος του χρόνου, εκτός από τη «σοβαροφάνεια» υπάρχει και η «γελοιοφάνεια» (να φαίνεσαι γελοίος, αλλά να μην είσαι). Κι εμείς; Με ποιο πρόσωπο νιώθουμε οικεία ως κοινωνία; Το σοβαρό ή το γελοίο «sounds familiar»; Αφού αποφασίσουμε, μπορούμε και να ψηφίσουμε.