Ενας άνθρωπος φωτεινός και δημιουργικός, σαν τον Γιάννη Τσεκλένη, ήταν φυσικό να πασχίζει για αλλαγές. Να μην μπορεί να χωνέψει πώς είναι δυνατόν μια πόλη σαν την Αθήνα –με όλη αυτήν την κληρονομιά, τις αστείρευτες δυνατότητες, τους πολλούς και καλούς, μορφωμένους και ανήσυχους πολίτες (που είναι περισσότεροι από όσο νομίζουμε) και όλο αυτό το μοναδικό «πακέτο»– να βρίσκεται στο επίπεδο που βρίσκεται. Είναι μια άλλη πτυχή του σχεδιαστή Γιάννη Τσεκλένη, αυτή του αθηναιολάτρη, του επί της ουσίας φιλέλληνα, του προοδευτικού σε πνεύμα και πράξεις.
Ο Γιάννης Τσεκλένης, πέρα από ένας γοητευτικός και λαμπρός άνθρωπος, που σφράγισε μια εποχή και που συνδέθηκε με τη φωτεινή πλευρά της μεταπολεμικής Ελλάδας, αγαπούσε βαθιά την Αθήνα. Το νεοκλασικό σπίτι που είχε αναγεννήσει στο Μεταξουργείο έδειχνε τι ακριβώς εννοούσε όταν μιλούσε για πράξεις αγάπης και σεβασμού στην πόλη. Διάβαζε το περιβάλλον με έναν τρόπο απολύτως διεισδυτικό, είχε το βλέμμα που σάρωνε, που απομόνωνε και που αναδείκνυε όσα οι περισσότεροι είτε αγνοούσαν είτε θεωρούσαν αδύνατο να αλλάξουν.
Ο Γιάννης Τσεκλένης παθιαζόταν για την Αθήνα και αντιδρούσε στη βάρβαρη κακοποίησή της. Σκέφτομαι πως οι δικές του παιδικές και εφηβικές μνήμες ήταν από τις δεκαετίες του ’40 και του ’50. Σε μια Αθήνα πολύ διαφορετική από την Αθήνα που αναδύθηκε μόλις λίγα χρόνια μετά, όταν στα μέσα της δεκαετίας του ’60 εκείνος άρχισε να μεσουρανεί. Ο κόσμος είχε γυρίσει ανάποδα, η Αθήνα άλλαζε μέρα με τη μέρα, ο Γιάννης Τσεκλένης συνδύαζε την αγάπη για την Ελλάδα με την αγάπη για το οικουμενικό, για κάθε τι ανοικτό και κινητικό.
Ενας τέτοιος άνθρωπος, με τη δημιουργικότητα και την τόλμη που τον χαρακτήριζαν, είναι φυσικό να παθιαζόταν όταν αργότερα, από τη μεταπολίτευση και μετά, έβλεπε την αισθητική κατηφόρα της Αθήνας. Οχι μόνο στο κέντρο αλλά και στις εξοχές της. Η έγνοια ήταν για το σύνολο, τη ζωή στην εσωτερική αρμονία της. Γι’ αυτό και αγωνιζόταν ακόμη και για τα εναέρια καλώδια της ΔΕΗ, γι’ αυτό και έβλεπε πως τίποτε δεν θα αλλάξει αν δεν υπήρχε παράδειγμα. Ο ίδιος ήταν ένα παράδειγμα.
Η Αθήνα του Γιάννη Τσεκλένη είναι μια πόλη ευλογημένη. Από την Ιστορία, το κλίμα, τον ιδιαίτερο εκείνο πολιτισμό που άνθησε απρόσμενα ακόμη και στην κλίμακα της συνοικίας, τον πολιτισμό εκείνο που η βαρβαρότητα της άγνοιας σάρωσε και εξαέρωσε. Θα ήθελα πολύ να μπορούσε να δει πώς θα εξελιχθεί η πόλη που αγαπούσε τόσο, στα χρόνια που θα έρθουν.