Προσπαθούσα να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που έφαγα με φίλους έξω. Ηταν μόλις πριν από μία εβδομάδα. Θα βρίσκαμε τραπέζι; Αυτό ήταν το θέμα. Πότε σχεδίασα το επόμενο ταξίδι; Πριν από ένα ή δύο μήνες. Θα πετύχαινα μια τιμή που θα έδειχνε ότι είχα προνοήσει αρκετά; Αυτό ήταν το διακύβευμα.
Αυτό που συμβαίνει στον κόσμο και στη χώρα τις τελευταίες 15 ημέρες μάς πηγαίνει πέρα από το απρόβλεπτο ή το πρωτοφανές. Γενιές ολόκληρες μεγαλωμένες σε καιρούς αδιατάρακτης ειρήνης και ευημερίας βρίσκονται αντιμέτωπες με μια σχεδόν μεταφυσική κλιμάκωση ενός ακήρυχτου πολέμου που απειλεί την υγεία μας, τις οικονομίες μας, την καθημερινότητά μας. Αυτές οι κάπως αόριστες «γενιές» δεν είναι ένας ακόμα ιστορικός όρος, είμαστε εμείς, οι άνθρωποι του 2020.
Η απειλή είναι ευτυχώς παροδική: φιλόδοξα φαρμακευτικά σκευάσματα που θα βοηθήσουν στην αντιμετώπιση του νέου ιού βρίσκονται ήδη σε πειραματικό στάδιο, το εμβόλιο μπορεί να είναι έτοιμο σε έναν χρόνο από σήμερα. Ναι, ο κορωνοϊός δεν πρόκειται να μας αφανίσει. Ομως ποτέ μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν υπήρξε ένας τόσο ξαφνικός και τόσο βίαιος εισβολέας στη ζωή δισεκατομμυρίων ανθρώπων που τους περιορίζει στα σπίτια τους, που τους απομονώνει κοινωνικά, που τους στερεί τη χαρά της συναναστροφής, που τους απειλεί με θάνατο και οικονομική καταστροφή.
Μουδιασμένοι από την ένταση της απειλής δεν μπορούμε ακόμα να συλλάβουμε (και πολύ περισσότερο να συνειδητοποιήσουμε) τι συμβαίνει μέσα μας. Την ώρα που ο κόσμος παρακολουθεί με κομμένη ανάσα τις καμπύλες του θανάτου να αποτυπώνονται σε δυσοίωνα διαγράμματα υγειονομικών υπηρεσιών από τις πλέον δοκιμαζόμενες χώρες, κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για τον ψυχικό αντίκτυπο της επιδημίας. Ενα είναι σίγουρο: στον παντοδύναμο άνθρωπο του 21ου αιώνα, στον άνθρωπο που ξυπνούσε στη Μελβούρνη και κοιμόταν στο Βερολίνο, στον άνθρωπο που μπορούσε να κάνει τα πάντα από ένα τηλέφωνο, στον άνθρωπο που ήταν έτοιμος να κατακτήσει τις πιο συναρπαστικές τεχνολογικές κορυφές, σε αυτόν τον άνθρωπο φυτεύθηκε από το πουθενά μια πληροφορία που αγνοούσε: δεν είναι τόσο άτρωτος όσο πίστευε. Οι εσωτερικές τεκτονικές μεταβολές θα μας πάνε κάπου αλλού σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα, ίσως τόσο γρήγορα όσο δαιμονισμένα φυσάει σήμερα ο σίφουνας της παγκόσμιας πανδημίας. Ο πραγματικός 21ος αιώνας μόλις ξεκίνησε. Προσδεθείτε.