Ηδη οι λίστες με τα πράγματα «πριν» και «μετά» την πανδημία είναι σχεδόν έτοιμες κι ας μετράμε στη Δύση μερικές εβδομάδες καραντίνας. Ολοι τρέχουμε να προλάβουμε να φανταστούμε τον κόσμο μετά το πέρασμα της καταιγίδας, όταν οι κεραυνοί και οι αστραπές στον ουρανό θα έχουν κοπάσει και θα χαιρόμαστε που απλώς ρίχνει λίγη βροχή και αυτή η βροχή δεν θα μπορεί πια να μας σκοτώσει.
Ο τρόπος που βιώνει ο καθένας αυτή τη σχεδόν κινηματογραφική εμπειρία είναι βαθιά προσωπικός, ανάλογος της έντασης και της βιαιότητας που φέρνει στις ζωές μας το ίδιο το φαινόμενο. Υπάρχει όμως κάτι στα αυθόρμητα λόγια των ανθρώπων, στις πρώτες σκόρπιες σκέψεις των διανοητών, που συγκλίνει σε κάτι καινούργιο για τη γεμάτη αυτοπεποίθηση εποχή μας: ξαφνικά, επιτρέπεται να φοβάσαι.
Εξορισμένος από την αποδεκτή ανθρώπινη συμπεριφορά στον μεταπολεμικό κόσμο της αδιάκοπης προόδου, ο φόβος υποδήλωνε αδυναμία και ψυχολογική αστάθεια. «Μα, γιατί να φοβάσαι;» Τα πράγματα ήταν (και συνεχίζουν να είναι) πολύ πιο σκούρα αν είσαι άντρας. Μπορεί το μοντέλο να έχει κάπως μαλακώσει στις μητροπόλεις των μετροσέξουαλ, αλλά σε γενικές γραμμές η κεντρική ιδέα δεν έχει αλλάξει. Ο επιθυμητός άντρας (αλλά και η επιθυμητή, ανεξάρτητη, δυναμική γυναίκα) είναι οπωσδήποτε cool: δεν αγχώνεται, δεν φοβάται, στην πραγματικότητα τίποτε δεν ήταν δυνατόν να διαταράξει την προδιαγεγραμμένη πορεία προς την κορυφή.
Για δεκαετίες ήμασταν υποχρεωμένοι να ανεχόμαστε από διάφορους ιεροκήρυκες της αυτοβελτίωσης και της παραψυχολογίας τα ίδια κλισέ περί «θετικής σκέψης» και για τη «δύναμη του νου». Αρκούσε μια ματιά στα βιογραφικά τους για να καταλάβεις ότι η μεγαλύτερη δυσκολία που είχαν αντιμετωπίσει στη ζωή τους ήταν η άνοδος των ενοικίων σε κάποια καλλιτεχνική γειτονιά του Σαν Φρανσίσκο στην οποία και διέμεναν. Ας μιλήσουν για «θετική σκέψη» σε έναν ενήλικο που κακοποιήθηκε σεξουαλικά από τους δικούς του ανθρώπους ή στη μητέρα ενός παραπληγικού παιδιού.
Τώρα όμως που ξέσπασε η τέλεια καταιγίδα πάνω από τα κεφάλια όλων, ο φόβος αντί να τρομάζει ενώνει. Κανείς δεν φοβάται από καπρίτσιο. Κανείς δεν υποφέρει γιατί περνάει υποχρεωτικά ναρκισσιστικό επεισόδιο και θέλει να τραβήξει την προσοχή μας. Οι άνθρωποι φοβούνται για ένα εκατομμύριο διαφορετικούς λόγους, αλλά τώρα είμαστε κάπως δικαιολογημένοι: δεν θα μας κοροϊδέψει κανείς, δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτό. Κάποτε θα θυμόμαστε εκείνη την εποχή που ήταν «οκέι» να φοβάσαι.