Οι επιδημιολόγοι δεν είναι θεοί. Οι καλοί επιδημιολόγοι –οι καλοί επιστήμονες, γενικώς– ξέρουν πρωτίστως τι δεν ξέρουν. Εχουν συναίσθηση της άγνοιάς τους – της ανεξερεύνητης θάλασσας που κυκλώνει τη νησίδα της γνώσης τους.
Αφού, λοιπόν, ούτε οι ίδιοι δεν είναι βέβαιοι για τα πορίσματά τους, γιατί πρέπει η πολιτική να τους αντιμετωπίζει με αιδήμονα σιωπή; Γιατί απαγορεύεται η αντιπολίτευση στον Τσιόδρα;
Η περιγραφή αυτή είναι παραπειστική.
Η άποψη της επιστημονικής επιτροπής για τη δημόσια υγεία δεν είναι άλλη μία άποψη στην πολιτική αγορά. Δεν είναι σαν την άποψη που μπορεί κανείς να έχει για το επιμορφωτικό δαιμόνιο του Βρούτση, το showmanship του Αδώνιδος ή το ακλάδευτο μαλλί του Κικίλια.
Η «αντιπολίτευση» στην επιστημονική άποψη, για να είναι θεμιτή, πρέπει να είναι και η ίδια επιστημονική. Δεν μπορεί να βασίζεται σε ένα άρθρο στη «Ρεπούμπλικα», σαν αυτό που έσειε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή, για να αμφισβητήσει το δειλό άνοιγμα των σχολείων.
Δεν μπορεί να εκπορεύεται μόνο από αντιπολιτευτική λαχτάρα, σαν αυτή που οδήγησε τον Νίκο Φίλη, τομεάρχη Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ, να χρεώσει την εισήγηση της επιτροπής για τα σχολεία σε «μικρομματικό υπολογισμό» – επικαλούμενος ως ακλόνητο επιχείρημα τη γνώμη των εκπαιδευτικών ως «κατεξοχήν ειδικών».
Ναι, δεν μπορεί να απαιτεί κανείς ομοφωνία όταν υπάρχουν τόσες επισφάλειες. Ποια άλλη επιλογή έχει, όμως, από το να εμπιστευθεί το αποτέλεσμα της εσωτερικής συζήτησης που γίνεται μέσα στους κόλπους της επιστημονικής κοινότητας, μεταξύ ανθρώπων που είναι εφοδιασμένοι για να εκτιμήσουν τα δεδομένα;
Η εναλλακτική είναι η υγειονομική δημαγωγία του Φίλη – η πολιτική εκμετάλλευση του φόβου με αναθέματα όπως αυτό περί «ριψοκίνδυνου πειραματισμού».
Δεν είναι, βέβαια, έκπληξη. Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να κερδοσκοπήσει κανείς με την ανασφάλεια. Τώρα, που καμία ηγεσία στον κόσμο δεν είναι βέβαιη για το πώς πρέπει να επιχειρηθεί η επιστροφή στην κοινωνική ζωή, είναι η στιγμή για να δοκιμάσει κανείς να «κεφαλαιοποιήσει» την αβεβαιότητα υποδαυλίζοντάς την.
Δεν πρόκειται για αντιπολίτευση που διεκδικεί. Είναι αντιπολίτευση δολιοφθοράς – δηλητηριασμός της συλλογικής εμπιστοσύνης, πάνω στην οποία βασίστηκε μέχρι στιγμής η αντιπανδημική άμυνα. Είναι μόνο αντιπολιτική.
Το γεγονός ότι ο στόχος αυτής της αντιπολιτικής δεν είναι πολιτικό πρόσωπο βοηθάει για να αποκαλυφθούν πιο καθαρά τα κίνητρά της. Ο αντίλογος του Τσιόδρα δεν κρύβει την αμφιβολία. Την εξηγεί. Η αβεβαιότητά του αποκτά έτσι κύρος. Είναι αβεβαιότητα τεκμηριωμένη και γι’ αυτό αξιόπιστη. Είναι το αντίθετο της σκέτης σπέκουλας.