Εκ των πραγμάτων και σε όλο τον κόσμο οι κυβερνήσεις έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων. Αυτές νομοθετούν, δηλαδή χαράσσουν την πολιτική της χώρας, και οι αντιπολιτεύσεις κατά κανόνα αντιδρούν ή –περιστασιακώς και σε άλλες χώρες– συμφωνούν με τα μέτρα των κυβερνήσεων.
Τα παραπάνω ισχύουν πολύ περισσότερο όταν κυβερνήσεις βρίσκονται στο ξεκίνημα του βίου τους. Οχι μόνο γιατί οι υπουργοί έχουν περισσότερη όρεξη για δουλειά, αλλά επειδή οι πολίτες επιβραβεύουν περισσότερο μια νέα κυβέρνηση για τις πρωτοβουλίες της. Οσοι την ψήφισαν επιβραβεύουν επί της ουσίας την επιλογή που έκαναν στην κάλπη κι εκείνοι που την καταψήφισαν τηρούν στάση αναμονής για να δουν «πού το πάνε αυτοί».
Είναι άχαρος ο ρόλος της αντιπολίτευσης κατά την αλλαγή μιας διακυβέρνησης. Οφείλει να ανασυγκροτηθεί σε νέα βάση, διαφορετική αυτής που καταψηφίστηκε. Πρέπει να αντιπολιτευθεί χωρίς να προκαλέσει την πλειονότητα των πολιτών που δεν την προτίμησαν, ή έστω και των ψηφοφόρων της που τηρούν στάση αναμονής.
Αυτή είναι πολύ δύσκολη άσκηση που ελάχιστοι καταφέρνουν. Ακόμη και οι πολιτικοί αρχηγοί που κατανοούν ότι ζημιώνονται από την αντιπολίτευση στον βρόντο, υπάρχει πάντα ο περίγυρος, δηλαδή οι κομματικοί μηχανισμοί ή ακόμη και φιλικά μέσα ενημέρωσης, που θέλουν «αίμα στην αρένα», έστω κι αν είναι το δικό τους. Ζητούν σφυροκόπημα της κυβέρνησης ακόμη και αν οι πολίτες δυσαρεστούνται από αυτό. Θα υπενθυμίσουν ότι δουλειά ενός κόμματος της αντιπολίτευσης είναι να αντιπολιτεύεται και όχι «να καταντήσουμε ΜΚΟ». Το τελευταίο δεν είναι σχήμα λόγου. Ακουγόταν διαρκώς τη διετία 2004-2005 όταν ο κ. Γιώργος Παπανδρέου είχε αποφασίσει να συναινέσει σε διάφορα μέτρα της νέας τότε κυβέρνησης, με κορυφαίο την αλλαγή του άρθρου 16. Οι αντιδράσεις από το κόμμα και ειδικώς από τα «φιλικά» ΜΜΕ ήταν σφοδρές. Δυστυχώς υπέκυψε, με αποτέλεσμα το ΠΑΣΟΚ να χαντακωθεί στις εκλογές του 2007.
Ολα δείχνουν πως ο κ. Αλέξης Τσίπρας και η ομάδα του κατανοούν ότι η αντιπολίτευση στον βρόντο κάνει περισσότερο κακό στο κόμμα του παρά στην κυβέρνηση. Ακολουθεί όμως και αυτός την πεπατημένη του χαμηλότερου ρίσκου, αυταπατώμενος ότι αυτό θα είναι περιστασιακό μέχρι να καμφθούν οι εσωτερικές αντιδράσεις. Λέμε «χαμηλότερου ρίσκου», γιατί η αντιπολίτευση επί παντός και «με το καλημέρα» εξασφαλίζει τουλάχιστον τη συνοχή του κόμματος, ασχέτως αν αποξενώνει τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους.
Αυτή όμως η στάση δημιουργεί το ρίσκο της γελοιοποίησης, επειδή είναι εμφανής η προσπάθεια της αντιπολίτευσης για την αντιπολίτευση. Οπως ακριβώς γίνεται με την απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ στην πρωτοβουλία του πρωθυπουργού να τιμήσουν όλες μαζί οι πολιτικές δυνάμεις τα θύματα της Μarfin. Θα καταθέσει, λέει, στεφάνι στο σημείο που θα στηθεί η πλακέτα, λίγο πριν…