Οποιος έτυχε να μη δει τον δήμαρχο Βόλου να αφρίζει κατά αυτού που ονόμασε «γάγγραινα των κοπριτών» και να βρίζει τον τραγουδοποιό Αλκίνοο Ιωαννίδη, δεν χρειάζεται να αναζητήσει το βίντεο στο Διαδίκτυο. Το ύφος μπορεί να είναι σπάνιο, όχι όμως και το υβρεολόγιο, που περιορίζεται στα τετριμμένα. Το ύφος, άλλωστε, είναι μόνο η μάσκα του πολιτικού φαινομένου που κυριαρχεί στον Βόλο εδώ και έξι χρόνια.
Το φαινόμενο γίνεται αντιληπτό εκτός των ορίων της πόλης μόνο σαν επιθεωρησιακό νούμερο – μόνο όποτε τυχαίνει κάποια κάμερα να απορροφήσει το πολιτισμικό φορτίο που ο δήμαρχος απέκτησε σε πίστες και γήπεδα. Δημιουργείται έτσι η ψευδαίσθηση ότι το φαινόμενο είναι μόνο μια αισθητική ιδιαιτερότητα – ότι είναι τάχα «καλτ». Οι δυνάμεις που το καθιέρωσαν –οι πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες που του έχουν επιτρέψει να γίνει καθεστώς– μένουν έτσι καλυμμένοι πίσω από τη γηπεδική παρλάτα.
Απαντώντας στον θόρυβο που προκάλεσε η τελευταία του παράσταση, ο δήμαρχος διακήρυξε ότι «σε αυτή την πόλη η Δημοκρατία είναι ζωντανή. Οι πολίτες ψηφίζουν και αποφασίζουν ποιες πολιτικές θέλουν και ποιος θα τις εφαρμόσει». Εχει δίκιο. Η πρώτη του εκλογή το 2014 μπορούσε να ερμηνευθεί ως μέρος του αντισυστημικού ρεύματος που σάρωνε τότε σε όλες τις κάλπες. Η δεύτερη εκλογή του όμως πριν από έναν χρόνο –και ενώ είχε ήδη μεσολαβήσει η έκπτωσή του για τις ποινικές του εκκρεμότητες– δεν μπορεί να αποδοθεί σε καμία εθνική παρόρμηση. Εξελέγη από την πρώτη Κυριακή με 57,5%. Που σημαίνει ότι οι πολίτες του Βόλου επέλεξαν δημοκρατικότατα αυτό το καθεστώς. Την Μπεοκρατία.