Τα εσωκομματικά πάντα κόβουν εισιτήρια. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εξαίρεση στον κανόνα. Υπακούοντας στην ανάγκη των media για εύπεπτες κατηγοριοποιήσεις, η αφήγηση της ενδοσυριζαϊκής αντιπαράθεσης έχει πάρει τόνους δυσανάλογα δραματικούς για τις πραγματικές έριδες. Οι κόντρες είτε είναι προσωπικές είτε αφορούν τη νομή της εσωκομματικής εξουσίας. Ο μανδύας της ιδεολογικοποίησης έρχεται μετά. Τι ιδεολογικά ελατήρια κίνησαν, ας πούμε, τον Φίλη να υπερασπιστεί, έναντι της διαρρέουσας από την Κουμουνδούρου δυσαρέσκειας, τον Παπαδημούλη; Ποιες πραγματικές πολιτικές διαφορές, εκτός από τα «χωράφια», χωρίζουν τους γηγενείς συριζαίους από τους πασοκομετανάστες – που συχνά είναι φανατικότεροι φορείς της επίκτητης κομματικής τους ταυτότητας; Αν υπάρχει συγκροτημένη και παλιά συνιστώσα είναι βέβαια οι «53». Εκείνοι βάζουν πρώτα τον μανδύα. Στο σεντόνι της τελευταίας τους προκήρυξης βρίσκει κανείς πολύ γνώριμες απόψεις για «τη Γερμανία που δυναμιτίζει την κατάσταση με την άτεγκτη στάση της» (σε μια στιγμή που το Βερολίνο συναινεί σε έκδοση κοινού χρέους που θα διανεμηθεί με επιχορηγήσεις). Διαβάζει για την επιστροφή του αιτήματος περί διαγραφής χρέους και για την ανάγκη του ΣΥΡΙΖΑ «να ξαναβάλει στην ημερήσια διάταξη την ενσώματη πάλη». Χωρίς τις δραματοποιήσεις, ξεχωρίζουν πιο καθαρά οι λόγοι της εσωκομματικής φαγούρας: Η συριζαϊκή πλειοψηφία εγκαλείται για πολακισμό από μια μειοψηφία που ζητεί την «ενσώματη» επιστροφή του κόμματος στο πεζοδρόμιο – την παλινόρθωση του μικρού αντισυστημικού ΣΥΡΙΖΑ· την ανασύσταση του αντιμνημονίου χωρίς να υπάρχει μνημόνιο. Η συγγένεια είναι πολύ μεγαλύτερη από τις όποιες, διογκωμένες διαφορές. Δεν θα υπήρχε περισσότερο παρωχημένη εκδοχή αριστερού συντηρητισμού από την πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν υπήρχε η μειοψηφία του.
Μανδύες και σώματα
1' 14" χρόνος ανάγνωσης
