Ο Ντόναλντ Τραμπ απειλεί, μιλά για πυροβολισμούς, για σκυλιά που δαγκώνουν, κάνει ό,τι μπορεί για να «ρίξει λάδι στη φωτιά». Παρόμοια συμπεριφορά έχει επιδείξει και κατά τη διαχείριση της πανδημίας. Εφθασε στο σημείο να χαρακτηρίσει «παράσημο» το γεγονός ότι οι ΗΠΑ έχουν τον μεγαλύτερο αριθμό κρουσμάτων παγκοσμίως.
Από τον δημόσιο λόγο του Αμερικανού προέδρου απουσιάζουν ο πολιτικός πολιτισμός και ο σεβασμός των άλλων.
Πρόσφατα, επιτέθηκε στην πρόεδρο της Βουλής, Νάνσι Πελόζι, την οποία χαρακτήρισε ψυχολογικά διαταραγμένη. Την επικεφαλής του πιο αντιπροσωπευτικού νομοθετικού Σώματος της Αμερικής και τρίτη στην ιεραρχία διακυβέρνησης της χώρας (μετά τον πρόεδρο και τον αντιπρόεδρο).
Εχει επανειλημμένως υπερβεί τα όρια και σε επιθέσεις εναντίον ξένων ηγετών. Ολες αυτές οι δηλώσεις και πράξεις προφανώς αποξενώνουν εταίρους και συμμάχους.
Η εικόνα της Αμερικής πλήττεται καθημερινά. Κι ας προσπαθούν οι διπλωμάτες της σε όλο τον κόσμο να προβάλουν ένα θετικό πρόσωπο. Το έργο τους είναι πολύ δύσκολο. Προσπαθούν, σε πρωτόγνωρες συνθήκες, να υπηρετήσουν την πατρίδα τους κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αλλά καλούνται να εξηγήσουν τα ανεξήγητα. Και στην προσπάθειά τους αυτή το κύριο εμπόδιο είναι ο ίδιος τους ο πρόεδρος, όχι ένας εχθρός ή αντίπαλος.
Κάποιοι Ρεπουμπλικανοί ελληνικής καταγωγής διαμαρτύρονται και μιλούν για «άδικη» κριτική κατά του προέδρου Τραμπ ή ακόμη και για αντιαμερικανισμό.
Η απάντηση είναι απλή. Αντικείμενο της κριτικής δεν είναι η Αμερική ως χώρα, με τα πολλά θετικά και αρνητικά της, ούτε η ιδεολογία του ενός από τα δύο μεγάλα κόμματα της χώρας. Είναι η προσωπικότητα του συγκεκριμένου προέδρου.
Δεν είχαν πρόβλημα με τις ΗΠΑ οι υπόλοιπες χώρες του κόσμου λόγω της ιδεολογίας του εκάστοτε προέδρου. Προφανώς, δεν ήταν όλα ρόδινα. Και δύσκολες φάσεις υπήρξαν, και βαθιές διαφωνίες αναδείχθηκαν, και συγκρούσεις σημειώθηκαν.
Αλλά υπήρχε πάντα ένας σταθερός κοινός παρονομαστής ευπρέπειας, κοινής λογικής και πολιτικού πολιτισμού.
Δεν χρειάζεται να ανατρέξει κανείς στους Δημοκρατικούς Μπιλ Κλίντον και Μπαράκ Ομπάμα.
Ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος ήταν ευγενικός, προσιτός και διατηρούσε πολύ καλές σχέσεις με τους περισσότερους στον πλανήτη. Εξαιρετικές με όλους τους Ευρωπαίους ηγέτες, και σχέσεις αλληλοσεβασμού –παρά τον αυτονόητο ανταγωνισμό– με αυτούς της Ρωσίας και της Κίνας.
Ακόμη και ο Τζορτζ Μπους ο υιός, μπορεί να είχε τις δικές του εντάσεις με συμμάχους, κυρίως λόγω του Ιράκ, αλλά δεν διολίσθησε σε προσωπικές αντιπαραθέσεις. Σε αυτό είναι πολύ διαφορετικός από τον σημερινό πρόεδρο.
Και παρότι διατηρούσε πολύ καλή σχέση με την αφροαμερικανική κοινότητα, δεν τόλμησε ποτέ να δηλώσει ότι είναι ο πρόεδρος που έχει κάνει τα περισσότερα για τους μαύρους από την εποχή του Αβραάμ Λίνκολν.
Και παραφωνίες υπήρξαν και τεράστια λάθη έκανε και μεγάλη κριτική δέχθηκε. Αλλά υπήρχε λογική και συνέπεια. Και ως πρόεδρος μετά την 11η Σεπτεμβρίου μίλησε ενωτικά και επιχείρησε να συσπειρώσει την αμερικανική κοινωνία.
Και μετά την ολοκλήρωση της θητείας του στις παρεμβάσεις του αναδεικνύει τη συνεννόηση και τη συναίνεση. Είναι χαρακτηριστική η συνεργασία του με τον Μπιλ Κλίντον τα τελευταία χρόνια για ανθρωπιστικά θέματα.
Μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, σε ένα σύντομο βίντεο στο Twitter, και αναφερόμενος στην πανδημία, ο Μπους υπογράμμισε ότι «σε τελική ανάλυση, δεν είμαστε κομματικοί μαχητές, είμαστε ανθρώπινα όντα, εξίσου ευάλωτα και εξίσου υπέροχα στα μάτια του Θεού. Ανεβαίνουμε ή πέφτουμε μαζί, και είμαστε αποφασισμένοι να ανέβουμε».
Από τη δική του συντηρητική οπτική, έστειλε ένα ενωτικό μήνυμα. Ακόμη και σε αυτό αντέδρασε ο Τραμπ ο οποίος επιτέθηκε στον Ρεπουμπλικανό πρώην πρόεδρο, γιατί δεν τον υποστήριξε για τις φερόμενες σχέσεις του με την Ουκρανία.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι τόσο θέμα πολιτικής ή ιδεολογίας, αλλά ο συγκρουσιακός χαρακτήρας του προέδρου.
Και όταν αυτός είναι ο ηγέτης της Αμερικής, ο άνθρωπος με τη μεγαλύτερη ισχύ στον κόσμο, το φαινόμενο αποτελεί αντικείμενο προβληματισμού και ανησυχίας, όχι μόνο για τις διαφορετικές κοινότητες στο εσωτερικό της Αμερικής, αλλά και για πολλές χώρες σε όλο τον πλανήτη.