Ενώ όλα τα φώτα είναι στραμμένα στις κυκλοφοριακές αλλαγές που επιχειρεί ο Δήμος Αθηναίων σε κεντρικές αρτηρίες της πρωτεύουσας, ενθουσιάζοντας κάποιους και στέλνοντας «στα κάγκελα» κάποιους άλλους, στις παρυφές του κέντρου παίζεται εδώ και λίγα χρόνια ένα άγνωστο δράμα, που θα μπορούσε να έχει τίτλο «Ο Μεγάλος Θόρυβος». Το έργο ξεκίνησε ως ανάλαφρη κομεντί: το μάλλον φιλήσυχο Παγκράτι άρχισε να γίνεται σιγά σιγά «της μόδας», προσελκύοντας νέους και δημιουργικούς ανθρώπους που ήθελαν κάτι οικονομικότερο (και ίσως «αυθεντικότερο», αν και η λέξη παραείναι επικίνδυνη) για να στεγάσουν τα όνειρά τους. Την τάση πριμοδοτούσαμε πρώτοι και καλύτεροι εμείς οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι για να βγάλουμε το ψωμί μας «ανακαλύπτουμε» κάθε τρεις και λίγο μια νέα «γειτονιά», μια νέα «τάση», κάτι τέλος πάντων «φρέσκο» και «αβάν γκαρντ».
Ετσι, μέσα στην κρίση το Παγκράτι έπαψε να είναι το ελαφρώς νυσταλέο Παγκράτι των προηγούμενων δεκαετιών και έγινε αυτό που ξέρουμε σήμερα: εξέχων προορισμός της αθηναϊκής νεολαίας (και όχι μόνο) και επίκεντρο μιας μικρής επανάστασης, με σημείο αναφοράς τα καταστήματα εστίασης. Σε χρόνο ρεκόρ δρόμοι που για χρόνια είχαν ένα καφενείο ή μια παλαιολιθική ταβέρνα γέμισαν με μπαρ, εστιατόρια, κι άλλα μπαρ, κι άλλα εστιατόρια, και πάει λέγοντας.
Γρήγορα, όμως, η συμπαθητική κομεντί εξελίχθηκε σε δράμα. Γιατί τα εστιατόρια και τα μπαρ με τη μουσική στη διαπασών μέχρι αργά το βράδυ και την αδιάκοπη οχλαγωγία δεν στεγάστηκαν σε παλιά εργοστάσια ή σε βιοτεχνίες, αλλά στα ισόγεια πολυκατοικιών όπου ζει κόσμος, «κανονικός» κόσμος που εργάζεται και πρέπει να σηκωθεί στις 7 το πρωί, νέες οικογένειες με μωρά και εξουθενωμένους γονείς, ηλικιωμένοι κ.λπ.
«Και γιατί δεν αντιδρούν οι κάτοικοι;» είναι το αυτονόητο ερώτημα. Αντιδρούν. Χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Γιατί πέφτουν στον τοίχο της ανευθυνοϋπευθυνότητας δήμου και Ελληνικής Αστυνομίας: κάποια μαγαζιά μπορεί να κλείσουν για λίγο, αλλά σύντομα θα ανοίξουν ξανά. Ανώνυμες καταγγελίες δεν θα πάρουν ποτέ τον δρόμο της Δικαιοσύνης, γιατί απλά ο κόσμος φοβάται – ένας αστείος κλεφτοπόλεμος στις πλάτες των ανθρώπων που είχαν την ατυχία να ζουν πάνω από το νέο μπαρ. Δεν υπάρχει χειρότερο «παράσημο» για πολιτικό ή δημόσιο λειτουργό από τον πολίτη που αισθάνεται αφημένος στην τύχη του επειδή η πολιτεία δεν κάνει τη δουλειά της και τον εγκαταλείπει αβοήθητο απέναντι σε δυνάμεις πολύ ισχυρότερες από αυτόν.