Τι έχουμε; «Νέες προκλήσεις», «νέα μέτωπα», «νέα περιεχόμενα». Δηλαδή, γιατρέ μου; Είναι σοβαρά τα πράγματα; Μάλλον γιατί είμαστε σε «φάση μετάβασης», σε «αχαρτογράφητα νερά». Είναι πολλά τα «διακυβεύματα». Και τι κάνουμε; Κάνουμε λύσεις, «εμπνευσμένες» και «τολμηρές». Κάνουμε «συμπλεύσεις» και «στρατηγική προοπτική».
Το κείμενο των οκτώ Γεφυριζαίων και Κεντροαριστερών –ακάματων πολιτευτών όπως ο Μπίστης και ο Χατζησωκράτης και σεβάσμιων καθηγητών όπως ο Μουζέλης και ο Λιάκος– δεν θα ξεχώριζε από τον κανόνα της συριζαϊκής γραμματείας, που τις τελευταίες εβδομάδες παράγει πολύ περισσότερες πασοκικές πλαδαρότητες από όσες προλαβαίνει ο ανθεκτικός αναγνώστης να αφομοιώσει. Δεν θα ξεχώριζε, αν δεν επαναλάμβανε στη λάθος στιγμή έναν κοινότοπο αλλά δηλητηριώδη δογματισμό.
Αναζητώντας αυτό που ονομάζουν «πληθυντική Αριστερά», οι συντάκτες καταφεύγουν στο κατακουτσουλισμένο κλισέ περί «ηθικού πλεονεκτήματος». Αυτό το πλεονέκτημα, λένε, «προφανώς και ισχύει». Το περιεχόμενό του είναι η «εντιμότητα», η «ανιδιοτέλεια», η «αλληλεγγύη»· και έκφρασή του είναι «η αισθητική των λόγων μας». Ηθικό και αισθητικό πλεονέκτημα; «Μην ταράζεσαι, ρε μαλάκα», που θα έλεγε και ο μαγαζάτωρ.
Οποιος μείνει ατάραχος, δεν μπορεί παρά να εκτιμήσει τη σύμπτωση: το γεγονός ότι το πλεονέκτημα ανασκάπτεται προτού σβήσει ο απόηχος της «κασέτας» βοηθάει για να φανεί η μεταξύ τους σχέση. Η σχέση μεταξύ του ιδεολογήματος της ηθικής υπεροχής· και των μεθόδων παραεξουσίας που ομολογούνται στους διαλόγους.
Η ιδέα ότι μια παράταξη έχει ηθικό προβάδισμα έναντι των άλλων –η ίδια η ιδέα ότι η συλλογική ταυτότητα ενός πολιτικού χώρου μπορεί να συνδέεται με ποιότητες, όπως η «εντιμότητα»– έμοιαζε απλοϊκή αλλά ανώδυνη. Εμοιαζε να έχει μόνο μια συγγνωστή λειτουργία ιστορικής παρηγοριάς για τις μετεμφυλιακές περιπέτειες της Αριστεράς. Μέχρι το 2015.
Μετά το 2015 φάνηκε ότι τα ιδεολογήματα κομματικής ανωτερότητας δεν είναι τζάμπα φιλολογία. Η περί του «πλεονεκτήματος» αυταπάτη ήταν το ψυχοπολιτικό έδαφος πάνω στο οποίο στήθηκε το Μαγαζί. Η βεβαιότητα ότι είσαι πιο αθώος από τους άλλους δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από τη δίδυμη πίστη ότι οι άλλοι είναι εξ ορισμού ένοχοι. Οτι τους αξίζει η δίωξη γιατί, ακόμη και αν δεν βρίσκονται αποδείξεις, δεν μπορεί, κάτι κολάσιμο θα έχουν κάνει.
Οι οκτώ δεν είναι καν συνιστώσα. Ομως η δική τους εκδοχή για τη «left supremacy» αναπαράγεται αυτούσια στο ανακοινωθέν του χθεσινού Πολιτικού Συμβουλίου. Φαίνεται έτσι ότι το δόγμα αυτό δεν είναι μια άκακη εμμονή. Παραμένει σε ετοιμότητα ο ηθικός λοστός για τη διάρρηξη των θεσμών.
Πόση Κεντροαριστερά χρειάζεται για να μακιγιάρεις «ηθικά και αισθητικά» τους διαρρήκτες; Πόσες βιβλιοθήκες ξοδεύουν ο Λιάκος και ο Μουζέλης για μη βλέπουν τον Παππά;