Δεν υπάρχει νοήμων πολίτης ή πολιτικός που να μην αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα μιας ισχυρής αξιωματικής αντιπολίτευσης, για την καλύτερη λειτουργία της δημοκρατίας, για να διορθώνει η κάθε κυβέρνηση τα λάθη της, να θεραπεύει ή να απομακρύνει τα τρωτά της. Επί της ουσίας, ακόμη και όσοι επιχαίρουν για τον διαλυτικό κατήφορο του ΣΥΡΙΖΑ (διαλυτικό ως προς τα όποια συνεκτικά στοιχεία του) θλίβονται για την αδυσώπητη έκθεσή του.
Ως παράδειγμα λειτουργεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Αρνητικό, αλλά παράδειγμα. Χρήσιμο για να βλέπει η εκάστοτε εξουσία πώς οι αυταπάτες οδηγούν στον αυτοχειριασμό, που όταν αμύνεται επιθετικά, με φθαρμένα τσιτάτα, καταλήγει στον αυτοεξευτελισμό. Πώς η άγνοια προκαλεί αυτοανάφλεξη όταν προσπαθεί να συγκαλυφθεί, πώς η παραφορά της εξουσίας, όταν την αντιλαμβάνεται κανείς ως το λυχνάρι του Αλαντίν, οδηγεί στο τέλος στην εκπαραθύρωση του κακού μάγου.
Η προχθεσινή έκτακτη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του κόμματος, με θέμα τις αποκαλύψεις από τους διαλόγους Νίκου Παππά – Σάμπυ Μιωνή (όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κυβέρνηση), πρόσφερε στην παρακμή στασίδι. Τροφοδότησε το εκτροφείο σκανδάλων, στο οποίο συχνά μεταλλάσσεται η πολιτική, με επιπλέον δόσεις κυνισμού. Με ελάχιστες εξαιρέσεις ανάμεσα στους παρευρισκομένους, που φάνηκε να κατανοούν το μέγεθος του προβλήματος, οι υπόλοιποι «έβλεπαν» μόνον έναν εχθρό, απέναντι στον οποίο όφειλαν να είναι πολύ προσεκτικοί και αλληλέγγυοι μεταξύ τους: «ένα αδίστακτο σύστημα» διακυβέρνησης, το οποίο «έχει επιλέξει να μετατρέψει την πολιτική ζωή σε βούρκο για να αποπροσανατολίσει από τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών». Επαύξησε στα όσα ακούστηκαν, μάλιστα, η τέως περιφερειάρχης Ρένα Δούρου: «Η αλληλεγγύη δεν αφορά μόνο τον Παππά και τον Παπαδημούλη. Απέναντί τους παρατάσσεται ένα κτηνώδες καθεστώς», επισήμανε η κ. Δούρου, επί των ημερών της οποίας πνίγηκαν στη Μάνδρα και κάηκαν στο Μάτι εξαιτίας μιας «στραβής στη βάρδια» (για να μην ξεχνιόμαστε).
Συμπέρασμα: Ταξικός εχθρός και να μην υπάρχει, πρέπει διαρκώς να επινοείται για την αναγκαία παράσταση στο (εκλογικό) ακροατήριο αλλά και ως το τελευταίο καταφύγιο του πολιτικού μαθουσαλισμού που υποδύεται τον αντισυστημισμό.
Σε ομιλία της στην προεκλογική εκστρατεία του 2015, όταν φούντωνε η αντιπαράθεση περί παλιού και νέου, η Φώφη Γεννηματά είχε πει ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το καινούργιο που έρχεται, αλλά το τέλος του παλιού».
Αρκεί στην έξοδο να κλείσει η πόρτα.