Φίλος ξενοδόχος μού δήλωσε κατάπληκτος ότι οι κρατήσεις στο ξενοδοχείο του από αλλοδαπούς επισκέπτες, που αποτελούν παραδοσιακά την κύρια πελατεία του κάθε καλοκαίρι, είναι πάρα πολύ χαμηλές φέτος. Ούτε καν οι μισές από άλλες χρονιές, πράγμα που κατά τη γνώμη του θα ήταν και αναμενόμενο, λέει, δεδομένων των συνθηκών. Οι κρατήσεις όμως είναι περίπου στο 10%, πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχει κανένα οικονομικό νόημα να μένει το ξενοδοχείο ανοιχτό. «Αφού τα πήγαμε τόσο καλά στον περιορισμό της πανδημίας», μου γράφει, «όλοι έλεγαν συγχαρητήρια στην Ελλάδα, τα διεθνή ΜΜΕ μας έπαιζαν ανελλιπώς, πώς είναι δυνατό να μην έρχονται;»
Η απορία του μου έφερε στο μυαλό τα νοτιοκορεατικά μπαλόνια.
Η Νότια Κορέα, που λέτε, πριν από λίγο καιρό έστελνε μικρά αερόστατα πέρα από τα σύνορα, πάνω από τα εδάφη της μισητής Βόρειας Κορέας, τα οποία μετέφεραν προπαγανδιστικό υλικό κατά του δικτατορικού καθεστώτος της δεύτερης και συγκεκριμένα κατά του δικτάτορα Κιμ Γιονγκ Ουν, που εκείνη την περίοδο είχε εξαφανιστεί από το προσκήνιο. Οπότε οι Βορειοκορεάτες για αντίποινα βομβάρδισαν και ανατίναξαν το κτίριο στα σύνορα το οποίο τα δύο κράτη χρησιμοποιούσαν για να κάνουν επίσημες συνομιλίες και διαπραγματεύσεις. Με αυτό θέλω να σας πω ότι ο κόσμος μας είναι ένα πολύ μεγάλο και περίπλοκο μέρος, το οποίο παράγει τρομακτικές ποσότητες Ιστορίας. Κάθε μέρα, σε κάθε γωνιά του πλανήτη συμβαίνουν κοσμοϊστορικά γεγονότα τα οποία κυριαρχούν στο ενδιαφέρον και στις συζητήσεις των ανθρώπων που ζουν στα πέριξ. Το ενδιαφέρον των ανθρώπων, όμως, είναι πεπερασμένο. Δεν χωράει απεριόριστες ποσότητες πληροφορίας.
Οταν κάποιος μαθαίνει ότι η χώρα του έρχεται στα πρόθυρα πολέμου με έναν απρόβλεπτο γειτονικό εχθρό που ενδέχεται να έχει και πυρηνικά, μπορεί (πιθανολογώ τώρα) να μην ασχοληθεί ιδιαίτερα με το ότι μια άλλη, μικρή χώρα στην άλλη άκρη του κόσμου είναι σχετικά ασφαλής προορισμός για διακοπές.
Με τον ίδιο τρόπο, καθώς εμείς ασχολούμαστε με ζαρντινιέρες και καταγέλαστες δηλώσεις ασήμαντων εκπροσώπων μας στη Βουλή, φυσιολογικά και αναμενόμενα ούτε που παίρνουμε χαμπάρι, ας πούμε, ότι για πρώτη φορά τα τελευταία 50 χρόνια Ινδοί και Κινέζοι στρατιώτες συνεπλάκησαν στα σύνορα των δύο χωρών, εξαιτίας μιας συνοριακής διαφωνίας ανάμεσα στα δύο κράτη. Μια είδηση, μάλιστα, αξιοσημείωτη όχι μόνο επειδή μιλάμε για τις δύο μεγαλύτερες χώρες του κόσμου, πυρηνικές δυνάμεις και οι δύο, στις οποίες ζει σχεδόν το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού, αλλά και επειδή στη συγκεκριμένη συμπλοκή οι στρατιώτες εκατέρωθεν δεν χρησιμοποίησαν τουφέκια ή πιστόλια, αλλά μόνο ρόπαλα, στειλιάρια με πρόκες και πέτρες. Είκοσι Ινδοί σκοτώθηκαν (οι Κινέζοι δεν ανακοίνωσαν απώλειες). Το ότι δεν το πήραμε χαμπάρι είναι φυσιολογικό, καθότι ενδιαφερόμαστε πολύ περισσότερο γι’ αυτά που συμβαίνουν κοντά μας και γύρω μας και έχουμε περιορισμένες δυνατότητες να επεξεργαστούμε όλα τα τρομερά και ενδιαφέροντα που συμβαίνουν αλλού.
Η αυτοκτονία του δημάρχου της Σεούλ, τα απίστευτα ρεκόρ των BTS, τα προβλήματα των χωρών του Σαχέλ με τους τζιχαντιστές, ο νόμος που πέρασε η Κίνα στο Χονγκ Κονγκ, ουσιαστικά καταλύοντας την όποια ανεξαρτησία του, το ένταλμα σύλληψης του Ντόναλντ Τραμπ που εξέδωσε το Ιράν, η έντονη διαφωνία της Αιγύπτου με την Αιθιοπία με αφορμή το μεγαλύτερο φράγμα της Αφρικής που χτίζει η δεύτερη στον Νείλο, η βομβιστική επίθεση στη στρατιωτική βάση που διατηρεί η Τουρκία στη Σομαλία και το κωμικοτραγικά αδιανόητο δημοψήφισμα στη Ρωσία (μπροστά στο οποίο το δικό μας του 2015 ήταν μια αποθέωση της δημοκρατίας και της λογικής) είναι όλα θέματα αντικειμενικά πολύ σημαντικά, για τους ανθρώπους που αφορούν άμεσα, δε, εξαιρετικά σημαντικά, αλλά για τους υπόλοιπους υπερβολικά πολλά.
Πάντα έχουμε την εντύπωση ότι αυτά που συμβαίνουν στις δικές μας ζωές είναι πάρα πολύ κρίσιμα και ενδιαφέροντα και για όλους τους υπόλοιπους. Το ίδιο, όμως, πιστεύουν και οι άλλοι άνθρωποι. Σε έναν κόσμο τόσο γεμάτο και πυκνοκατοικημένο και περίπλοκο και που, σχεδόν κυριολεκτικά, αυτός ο κόσμος χάνεται, είναι απολύτως δικαιολογημένο να μην είναι όλοι οι άνθρωποι στη Γη απολύτως ενημερωμένοι για την επιτυχή αντιμετώπιση της πανδημίας από την ηλιόλουστη Ελλάδα και για τη διαθεσιμότητα καθαρών δωματίων με πρωινό συσκευασμένο σε κομψά κουτάκια στο τάδε παραθαλάσσιο ξενοδοχείο.