Εκατό άνθρωποι είναι υπεραρκετοί για να δημιουργήσουν «πολιτικό γεγονός». Ιδίως αν οι 50 είναι στο ένα πεζοδρόμιο και οι άλλοι 50 στο απέναντι. Το ότι σε αυτή την αναμέτρηση ένας κυβερνητικός βουλευτής βρέθηκε να συναγελάζεται με έναν σεσημασμένο νεοναζί δεν είναι έκπληξη. Εκπληξη ήταν η ευκολία με την οποία ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δικαιολόγησε τον συναγελασμό ως φυσική έκφραση του βουλευτή. Η απάντηση είναι γνωστή. Οταν απουσιάζεις από τις εκδηλώσεις δίκαιης οργής, το κενό, λένε, το καλύπτουν οι ακραίοι. Μόνο που εδώ η υπεραπλούστευση δεν λειτουργεί. Το πρόβλημα που προκάλεσε τη λαϊκή αγανάκτηση το άφησε η κυβέρνηση να εκδηλωθεί. Το άφησε συνειδητά ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, ο οποίος εδώ και πολλές εβδομάδες διακηρύσσει ότι δεν τον ενδιαφέρει πού θα πάνε όσοι πρόσφυγες φεύγουν από τα νησιά. Αψήφησε, μάλιστα, και τη διαμαρτυρία του δημάρχου Αθηναίων, ο οποίος, σε έναν ευφάνταστο αντι-μηταρακικό ακτιβισμό, ξήλωσε τα παγκάκια για να απωθήσει τους πρόσφυγες, σαν να ήταν ενοχλητικά περιστέρια. Ολοκληρώνεται έτσι ένα οξύμωρο σύμπλεγμα: ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επαινεί έναν κυβερνητικό βουλευτή επειδή διαδήλωσε εναντίον μιας κυβερνητικής ολιγωρίας που έχει ήδη προκαλέσει το αντάρτικο του προσκείμενου στην κυβέρνηση δημάρχου. Αν υπάρχει κάτι ακραίο στη βουλευτική παράσταση, είναι πρωτίστως η ασυναρτησία της.
Πλατεία ασυναρτησίας
58" χρόνος ανάγνωσης
