Με όσα συμβαίνουν στα ελληνοτουρκικά γίνεται σαφές ότι ο Ερντογάν –καθόλου απρόβλεπτος τελικά– έχει βάλει πλώρη, μέσω ενός θερμού επεισοδίου ή κάποιας άλλης επικίνδυνης ακροβασίας μέσα στο καλοκαίρι, να σύρει την Ελλάδα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Στόχος: η αναθεώρηση του status quo στο Αιγαίο και η διεύρυνση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο.
Χαρακτηριστικό της πρόθεσής του να σπρώξει τα πράγματα στα άκρα ήταν η απροκάλυπτη διαρροή από τον Tσαβούσογλου της μυστικής –με πρωτοβουλία της γερμανικής πλευράς– συνάντησης στο Βερολίνο εκπροσώπων της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Γερμανίας. Μια διαρροή που μαζί με τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί δείχνει και ότι ο Ερντογάν έχει «εκτροχιαστεί» και δεν νοιάζεται ούτε καν να κρατά τα προσχήματα ακόμη και με τη Μέρκελ ή τη χριστιανική Δύση. Ενδιαφέρεται μόνο να αναδειχθεί ο ίδιος και ο ρόλος της Τουρκίας ως περιφερειακής δύναμης στην περιοχή, εκπροσωπώντας όλα τα ισλαμικά κράτη της Μεσογείου. Εξάλλου οι προκλητικές έως τώρα πολεμικές παρεμβάσεις του στη Συρία, στη Λιβύη και η ταραχοποιός δράση του στην Ανατολική Μεσόγειο δεν έχουν προκαλέσει καμία σοβαρή αντίδραση στην Ευρώπη, ενώ έχει καταφέρει να κερδίσει τον σεβασμό του Τραμπ και του Πούτιν, οι οποίοι φαίνεται να τον υπολογίζουν ως σοβαρό παίκτη στη γεωπολιτική σκακιέρα.
Η μοναδική ουσιαστική αντίδραση στα καουμποϊλίκια Ερντογάν προήλθε από τον πρόεδρο Μακρόν, μετά το επεισόδιο μεταξύ γαλλικού πολεμικού και τουρκικών πολεμικών πλοίων κατά τη διάρκεια νηοψίας εμπορικού πλοίου της Τουρκίας που πήγαινε στη Λιβύη. Ο Γάλλος πρόεδρος ζήτησε να υπάρξει μία ευρωπαϊκή πολιτική για τη Μεσόγειο, σημειώνοντας ότι «η Μεσόγειος δεν μπορεί να οικοδομήσει διαρκή ειρήνη χωρίς εμάς και δεν μπορούμε να δεχτούμε το μέλλον να οικοδομηθεί από άλλες δυνάμεις».
Στο ίδιο πλαίσιο τα τελευταία χρόνια –ιδιαίτερα μετά το (ελεγχόμενο από τον ίδιο κατά πολλούς) πραξικόπημα στην Τουρκία– ο Ερντογάν με συστηματικό τρόπο επιχειρεί να φέρει σε δύσκολη θέση την Αθήνα και να επιβάλει την ατζέντα του μέσω της έντασης. Οι υπερπτήσεις ελληνικών νησιών, οι προσπάθειες εμβολισμού σκαφών του Λιμενικού, η επιθετική ρητορική κατά της Ελλάδας είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Και όλα δείχνουν ότι ο Τούρκος πρόεδρος έχει πάρει τις αποφάσεις του, δεν ακούει από διπλωματικές πιέσεις, και θα κορυφώσει τις προκλήσεις του προχωρώντας, πριν από τις αμερικανικές εκλογές του Νοεμβρίου, σε έρευνες και γεωτρήσεις στην ελληνική ΑΟΖ νοτίως της Κρήτης.
Η Αθήνα θα πρέπει να αποφασίσει –γιατί όχι και μέσα από ένα συμβούλιο πολιτικών αρχηγών– πώς πραγματικά θα πρέπει να αντιδράσει εάν η Τουρκία κάνει πράξη τις απειλές της. Και είναι σαφές ότι δεν έχει άλλη επιλογή παρά να εμποδίσει –με κάθε τρόπο– τα τουρκικά γεωτρύπανα να τρυπήσουν στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Είναι ξεκάθαρο ότι κανενός είδους διαπραγμάτευση δεν μπορεί να ξεκινήσει εάν εκ προοιμίου το ένα από τα δύο μέρη εμφανίζεται ισχυρότερο και ικανό να επιβάλει τις απόψεις του.
Τις προθέσεις της απέναντι σε μία τουρκική παραβίαση της ελληνικής κυριαρχίας θα πρέπει να γνωστοποιήσει η ελληνική κυβέρνηση σε συμμάχους, εταίρους, αλλά και στην ελληνική κοινή γνώμη. Και να το συνειδητοποιήσουν φίλοι και εχθροί στο εξωτερικό για να λάβουν τα μέτρα τους. Το «Βυθίσατε το “Χόρα”» του Ανδρέα Παπανδρέου –σε συνεννόηση με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή–, που σημάδεψε την κρίση του 1976, γίνεται και πάλι επίκαιρο.