Στην τελευταία του ταινία, την «Μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζούελ», ο Κλιντ Ιστγουντ διηγείται την αληθινή ιστορία του φύλακα ασφαλείας που στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996 έσωσε τη ζωή εκατοντάδων ανθρώπων εντοπίζοντας έναν εκρηκτικό μηχανισμό λίγο πριν εκραγεί. Η ταινία πήρε πολύ καλές κριτικές, ωστόσο δεν έσπασε τα ταμεία. Σε ένα σημείωμά του, ο δημοσιογράφος Αντώνης Καρπετόπουλος, είχε δώσει μια εξήγηση. «Ποιος έχει όρεξη πια να δει μια ταινία όπου ένας άνθρωπος μπλέκει γιατί προσπαθεί να κάνει σωστά τη δουλειά του; Σε μια εποχή κατά την οποία οι περισσότεροι θα ήθελαν να κάνουν μια διαφορετική δουλειά από αυτή που κάνουν, το να μιλάς για ανθρώπους που προσπαθούν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους (και άλλους που σωστά δεν την κάνουν) μοιάζει παλιομοδίτικο».
Ο Ιστγουντ αγαπά τις ιστορίες με τέτοιους καθημερινούς ήρωες. Με ανθρώπους της διπλανής πόρτας, χωρίς λάμψη ή ιδιαίτερο χάρισμα, οι οποίοι όταν ξαφνικά βρίσκονται αντιμέτωποι με ακραίες καταστάσεις, συνεχίζουν να κάνουν τη δουλειά τους. Γιατί; Ισως γιατί απλώς αυτό είναι το «σωστό», ίσως γιατί έτσι εκπληρώνουν το χρέος τους προς την κοινωνία αλλά και τον εαυτό τους. Και που βέβαια, αντίθετα με τους κινηματογραφικούς «υπερήρωες», πληρώνουν στη συνέχεια και το αντίστοιχο κόστος.
Ο αξιωματικός της Πυροσβεστικής Δημήτρης Λιότσιος έγινε άθελά του ένας τέτοιος ήρωας. Τίποτα δεν τον προετοίμαζε τον Ιούλιο του 2018 για όσα θα ακολουθούσαν. Το όνομά του βρισκόταν απλώς σε μια λίστα πραγματογνωμόνων, με αποτέλεσμα να του τηλεφωνήσουν από την Εισαγγελία να αναλάβει την έρευνα για το Μάτι. Οπως γράφει η Μαριάννα Κακαουνάκη στο ρεπορτάζ της, ο Λιότσος ήξερε πως θα ήταν μια δύσκολη αποστολή, αφού θα έπρεπε να αναζητήσει τυχόν ευθύνες ανωτέρων του. Αλλά δέχθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη. Οταν αντιμετώπισε τα πρώτα εμπόδια, βρήκε τον τρόπο να τα προσπεράσει ζητώντας κάλυψη από την Εισαγγελία.
Οταν του ζητήθηκε ευθέως να αλλάξει το περιεχόμενο της πραγματογνωμοσύνης του για να αποφύγει μια δυσμενή μετάθεση ή γιατί «θα σε σκίσουμε» δεν το έκανε, καταθέτοντας κανονικά το πόρισμά του. Για εκείνον ήταν πολύ απλό: μόνο μια εις βάθος έρευνα μπορούσε να διασφαλίσει ότι τα λάθη που στοίχισαν τόσες ζωές δεν θα επαναλαμβάνονταν στην επόμενη μεγάλη φωτιά. Σαν τους ήρωες του Ιστγουντ, εμφανίστηκε, έκανε τη δουλειά του, αφήνοντας πίσω έναν λίγο καλύτερο κόσμο.