«Πήγαμε καλά το 2013. Αυτό που μπορώ να πω για το 2014, είναι ότι θα είμαστε πάλι όλοι μαζί». Αυτά είπε ο διευθυντής των μεταλλείων Γερακινής της εταιρείας «Ελληνικοί Λευκόλιθοι» και χειροκροτήθηκε. Δεν είπε ούτε «εύχομαι να είμαστε» ούτε «μακάρι να είμαστε όλοι μαζί». Δεν ταλαντεύτηκε λέγοντας: «Ισως, εάν όλα πάνε καλά θα είμαστε μαζί», με κάποιες υποσημειώσεις.Ο διευθυντής ήταν απόλυτα σαφής: «Θα είμαστε μαζί». Τίποτε παραπάνω. Και σε αυτή τη σύντομη πρόταση συμπυκνώθηκε η σταθερότητα ζωής 320 οικογενειών. Τόσοι είναι οι εργαζόμενοι της εταιρείας. Αλλωστε, όλοι ξέρουν ότι «οι Ελληνικοί Λευκόλιθοι δεν απέλυσαν μέσα στην κρίση». Εχουν σχέδιο και ήταν πάντα μια νοικοκυρεμένη βιομηχανία. Και όσοι βρέθηκαν εκεί, στην κοπή της πίτας των εργαζομένων, και άκουσαν τον διευθυντή των μεταλλείων Γερακινής στη Χαλκιδική, συγκινήθηκαν.
Βεβαίως, όπως θα έλεγαν και οι αναλυτές, η επιχειρηματικότητα δεν μετριέται με το συναίσθημα, αλλά με τους δείκτες. Μόνο που σε αυτούς συχνά ξεχνούν τον δείκτη της ηθικής επιχειρηματικότητας και της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης. Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Η εταιρεία δεσπόζει στην αγορά καυστικής και δίπυρης μαγνησίας. Εξάγει το 93% της παραγωγής της, σε 5 ηπείρους και 35 χώρες, με 7 διαφορετικά εμπορικά σήματα, στηριζόμενη όχι αποκλειστικά στο εργασιακό κόστος αλλά υλοποιώντας επενδύσεις ύψους άνω των 32 εκατ. ευρώ, προηγμένες τεχνολογίες εξόρυξης, όπως είναι η νέας γενιάς μαγνητικοί και φωτοοπτικοί διαχωριστές, που έχουν αναπτυχθεί από την ίδια. Και ταυτοχρόνως πρόκειται για μια μεταλλευτική επιχείρηση προσηλωμένη στην οικολογική αποκατάσταση του περιβάλλοντος.
Αλλά πόθεν προέκυψε, τέλη Ιανουαρίου, αυτή η θύμηση από τη διαβεβαίωση προς τους εργαζομένους; Μα, από το σούπερ μάρκετ… Σκλαβενίτη. Ενα άλλο νοικοκυρεμένο, κερδοφόρο μαγαζί, που ενώ απασχολεί 7.800 εργαζομένους, όχι μόνο δεν απέλυσε στην κρίση και δεν μείωσε μισθούς, αλλά συνεχίζει να πληρώνει μέχρι και τελευταίο σεντ υπερωρίας σε όσους απασχολεί. Τα μαγαζιά του παρέμειναν κλειστά χθες την Κυριακή, διότι η διοίκηση αρνείται, όπως διαβάσαμε, να αποσπάσει το προσωπικό από την οικογένεια κυριακάτικα. Μια λιτή ανακοίνωση στην τζαμαρία ήταν αρκετή. Και στη μεταλλευτική βιομηχανία και σε αυτή του λιανικού εμπορίου, ο σεβασμός στον εργαζόμενο συνδέεται με την κερδοφορία. Πώς γίνεται; Οπως υπάρχουν επιχειρηματίες που κρύβονται για να μη δώσουν αποζημιώσεις, έτσι υπάρχουν και εργοδότες που με αξιοπρέπεια χτίζουν τις εργασιακές σχέσεις. Αν και λιγότεροι, υπάρχουν και αντιλαμβάνονται ότι το χειρότερο που μπορείς να κάνεις για τους εργαζομένους δεν είναι ούτε η μείωση στον μισθό ούτε η απώλεια της εργασίας αυτή καθαυτή, αλλά η αίσθηση πώς ό,τι κι αν κάνουν, όσο κι αν δουλέψουν οι άνθρωποι σήμερα, δεν μπορούν να είναι κυρίαρχοι της ίδιας της ζωής τους.