Από τότε που πρωτοεμφανίστηκε η λέξη «ισοδύναμα», η μεν κυβέρνηση βρήκε έναν τρόπο να δηλώνει τα αδιέξοδά της, η δε κοινωνία μία ακόμη λέξη-κλειδί για να ερμηνεύει τα δυσκολότερα μελλούμενά της. Είναι σωσίβιο ή καταδίκη; Τι σημαίνει το «ισοδύναμο» για τον πιο αδύναμο (μισθωτό – συνταξιούχο); Ποιος πληρώνει εντέλει τα «ισοδύναμα» από τα χρεωστούμενα αναδρομικά στους ενστόλους, για παράδειγμα, ή από μέτρα που δεν εφαρμόζονται (όπως τα 25 ευρώ εισιτήριο στα νοσοκομεία);
Για κάποιον περίεργο (;) λόγο δε, τον τελευταίο καιρό η ειδησεογραφία είναι γεμάτη «ισοδύναμα». Οσο η κυβέρνηση πιέζεται να πάρει αποφάσεις για να καλύψει δημοσιονομικά ή άλλα κενά και λίγο μετά την εξαγγελία ξεσπούν οι συνήθεις αντιδράσεις ή δεν έχει το πολιτικό σθένος να εφαρμόσει μέτρα που έχουν ήδη ψηφιστεί, εμφανίζονται τα γνωστά-άγνωστα ως από μηχανής θεός, συνοδευόμενα από την ίδια τυπική ανακοίνωση: « η κυβέρνηση (…) θα χρειαστεί να βρει τα… προκειμένου να…».
Εχει κανείς την αίσθηση πως στα πολιτικά ρετιρέ μόλις αντιληφθούν ότι η όποια σύγκρουση (και με την τρόικα) βρίσκεται προ των πυλών, για να κατευνάσουν τα πνεύματα επιστρατεύουν τα «ισοδύναμα». Κάτι σαν διαφημιστικό σποτ προϊόντος που μπορεί να δώσει τη λύση εκεί όπου όλα τα άλλα έχουν αποτύχει.
Αν όμως έχουμε ασκηθεί σε κάτι ως λαός στη διάρκεια της κρίσης είναι να διαβάζουμε πίσω από τις λέξεις. Ετσι ενώ το λεξικό μάς παραπέμπει στην ορθή σημασία -«αυτός που έχει την ίδια αξία, σημασία ή δύναμη με κάποιον άλλον»- στην κοινή καθομιλουμένη αποκτά τις πραγματικές διαστάσεις: όταν η κυβέρνηση αρχίζει να «ψάχνει για ισοδύναμα» σφίγγουμε ασυναίσθητα το πορτοφόλι στην τσέπη μας. Η κίνηση είναι σχεδόν ανακλαστική.
Η ενδοεπικοινωνία κυβερνώντων και κυβερνωμένων, στην Ελλάδα της κρίσης, είναι μια άλλη, νέα γλώσσα. Πέρα από το σημαίνον και το σημαινόμενο. Σε αυτήν την κατηγορία εντάσσονται και τα «ισοδύναμα». Προκειμένου, δηλαδή, να αποφευχθεί η επαχθής πλέον λέξη «φόρος» και τα παράγωγά του αντικαταστάθηκαν από μία άλλη πιο κομψή και λουσάτη, αυστηρή, στιβαρή, με επίσημο ένδυμα, αλλά και μια ευπρόσδεκτη απροσδιοριστία.
Δεν είναι εκφοβιστική όπως ο φόρος, η αναζήτηση των «ισοδύναμων» αφήνει περιθώρια χρόνου, δηλώνει ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο εκείνων που πασχίζουν για λύσεις, ότι, δηλαδή, δεν προχωρούν σε τίποτα αβασάνιστα. Μπορεί στο τέλος «ισοδύναμα» να είναι τα συνήθη αλλά, αν μη τι άλλο, το μόνο που δεν θα έχει φτωχύνει είναι η γλώσσα μας.