Παράταιρη των καιρών, γεγονός που προκαλεί ανησυχία ότι κακά αρμενίζουμε, είναι η στάση του υπουργείου Παιδείας για την έναρξη της σχολικής χρονιάς αλλά και οι καταστροφολογικές θέσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης για το ίδιο θέμα.
Ενδεικτικά, δεν έχω διακρίνει στον λόγο της υπουργού Νίκης Κεραμέως ένα –ας το πω έτσι– κόμπιασμα για την προετοιμασία του μηχανισμού του υπουργείου, δεν έχω δει μία τυχόν αμηχανία μπροστά σε δημοσιογραφική ερώτηση, μια απάντηση σε δεύτερο χρόνο ύστερα από παύση. Το ίδιο συνάγεται και από τις υπουργικές ανακοινώσεις. Ολα εμφανίζονται καλώς καμωμένα, παρότι οι καταστάσεις είναι πρωτόγνωρες για τις 160.000 εκπαιδευτικούς, αλλά και για το επιτελείο του υπουργείου.
Η κ. Κεραμέως θα κληθεί να δώσει πολιτικές λύσεις κατά τη διάρκεια του δύσκολου σχολικού έτους, με πιθανά κρούσματα εκπαιδευτικών και μαθητών και κλείσιμο σχολείων, τα οποία θα επιτείνουν το άγχος των γονιών. Πόσο μάλλον που κάποιοι προετοιμάζονται να μετατρέψουν το σχολείο σε πεδίο σύγκρουσης…
«Επενδύουμε στο ανθρώπινο δυναμικό μας» ήταν από την άλλη ο τίτλος της ανακοίνωσης του υπ. Παιδείας για την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση, που σίγουρα θα χρειαστεί. Ωστόσο, οι θετικές εντυπώσεις μετριάζονται μετά την απάντηση για τον χρόνο έναρξης της επιμόρφωσης: «Δρομολογείται», λέει το υπουργείο.
Η αντιπολίτευση, και δη η αξιωματική, μοιάζει από την πλευρά της να βιώνει μία απίθανη καταστροφή. Ουδέν αναληθέστερο, διότι τα σχολεία ολοκλήρωσαν επιτυχώς (δεδομένων των συνθηκών) την προηγούμενη σχολική χρονιά και εμφανίζουν υψηλή ετοιμότητα για τα προβλήματα της νέας. Για το νέο εκπαιδευτικό έτος άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ εστιάζει την κριτική του στη μη μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τάξη. Ομως, είναι εφικτή η δημιουργία τμημάτων με όριο τους 15, 17 ή 20 μαθητές; Και εάν ναι, πώς θα αποφευχθεί ο συνωστισμός των παιδιών στα διαλείμματα χωρίς να φορούν μάσκα, ή πώς θα λυθεί ο γρίφος των διαφορετικών διαλειμμάτων σε ένα εξατάξιο δημοτικό σχολείο με 18 αντί για 12 τμήματα; Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ βασίζεται στο προφανές (όσο λιγότεροι μαθητές στην αίθουσα τόσο καλύτερα), αλλά είναι δύσκολα υλοποιήσιμη, παρότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Βέβαια η λύση αυτή γοητεύει πολιτικά και επικοινωνιακά διότι παραπέμπει στο αίτημα των επιπλέον προσλήψεων. Τα ίδια Παντελάκη μου…