Πάνε έξι μήνες που δεν έχω δει τον φίλο μου τον Γιώργο. Μου έχουν λείψει το χιούμορ του, η διεισδυτική ματιά του πάνω στα πράγματα, οι συναρπαστικές αφηγήσεις του. Μιλάμε σχεδόν καθημερινά στο τηλέφωνο, αλλά δεν είναι το ίδιο. Θα ήθελα να φτιάξω το αγαπημένο του φαγητό, κοτόπουλο με μπάμιες στον φούρνο –αυτό που του θυμίζει τα μαγειρέματα της μακαρίτισσας της μαμάς του– και να απολαύσουμε ένα χαλαρό κυριακάτικο γεύμα μαζί με την υπόλοιπη παρέα. Να πιούμε, να συζητήσουμε, να γελάσουμε. Δεν μπορούμε, όμως.
Ο Γιώργος ανήκει στις ευπαθείς ομάδες, είναι άνω των εξήντα πέντε ετών και διαβητικός. Και ο ιός παραμονεύει παντού. Ακόμα και στην αγκαλιά των αγαπημένων μας φίλων. Πώς να το ρισκάρουμε;
Με την κολλητή μου έχω να συναντηθώ από τα μέσα του καλοκαιριού. Μεσολάβησαν οι διακοπές μας, έπειτα επιστρέψαμε κι οι δυο με φόρα στις δουλειές μας, κάποια στιγμή ο γιος της γύρισε με πυρετό από κάμπινγκ των Κυκλάδων, φοβήθηκα να περάσω το κατώφλι του σπιτιού τους, δεν το κρύβω. Και τι δεν θα έδινα για έναν καφέ στην καταπράσινη βεράντα της, απόγευμα, με θέα στο λιμάνι του Πειραιά την ώρα που βάφεται ροδί από το φως της δύσης, και για μια κοριτσίστικη κουβέντα όπως αυτές που κάναμε παλιά – προ κορωνοϊού.
Ο ογδοντάχρονος πατέρας μας είναι σε δίλημμα. Πρέπει αυτόν τον χειμώνα να έρθει για λίγους μήνες στην Αθήνα από το νησί ή όχι; Κι αν το αποφασίσει, πώς θα μπορούμε εμείς να τον βλέπουμε χωρίς την αγωνία ότι ίσως είμαστε ασυμπτωματικοί φορείς, ότι μεταφέρουμε δηλαδή τον ιό και του τον μεταδώσουμε; Από το ξέσπασμα της πανδημίας, αυτή είναι η μοναδική έγνοια μας: να τον προστατεύσουμε στον μέγιστο βαθμό, να μην εκτεθεί στον παραμικρό κίνδυνο. Ούτε μία φορά δεν τον έχουμε αγκαλιάσει από τον περασμένο Μάρτιο…
Αντίστοιχες ιστορίες σίγουρα θα έχετε κι εσείς πολλές να αφηγηθείτε. Ο ιός εξακολουθεί να μας στερεί πολλά, να δοκιμάζει τις αντοχές μας, να προκαλεί καθημερινές συγκρούσεις ανάμεσα σε όσους προσπαθούν να κρατηθούν όρθιοι βιολογικά, οικονομικά και ψυχολογικά, έχοντας συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης, και όσους αρνούνται την πραγματικότητα, εξοργίζονται με τα μέτρα και «βγάζουν αγκάθια» προς πάσα κατεύθυνση.
«Οι μεγάλοι κίνδυνοι έχουν μια ομορφιά: φέρνουν στο φως τη συντροφικότητα των ξένων», έγραψε ο Β. Ουγκώ. Από αυτή τη συντροφικότητα εξαρτάται η επιβίωσή μας. Και θα είναι για όλους μας η πιο δύσκολη άσκηση τους επόμενους μήνες…