Αρκούν δύο μέρες μακριά από την Αθήνα, το Ιντερνετ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να ξεφύγει λίγο το μυαλό σου από την καταιγίδα «υπερ-ενημέρωσης» για την πανδημία.
Δύο μέρες χωρίς τις τελευταίες επιστημονικές «εξελίξεις», δύο μέρες χωρίς το απογευματινό δελτίο του ΕΟΔΥ με τα νέα κρούσματα, δύο ημέρες χωρίς τις τρομολαγνικές ανακοινώσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (αλήθεια, πού ήταν ο ΠΟΥ στα τέλη Ιανουαρίου, όταν συνεχίζαμε τις ζωές μας σαν να μη συμβαίνει τίποτα, ενώ φαίνεται ότι η πανδημία είχε ήδη πατήσει το πόδι της στην Ευρώπη;) και η παγκόσμια τρέλα για τον κορωνοϊό μπαίνει σε μια πιο «κανονική» διάσταση· όσο κανονική μπορεί να είναι για μια επιδημία που έχει πάρει τη ζωή ενός εκατομμυρίου ανθρώπων και βυθίζει τη ζωή ακόμη περισσότερων στην ανεργία και στη φτώχεια.
Αλλά ύστερα από το πρώτο κύμα της περασμένης άνοιξης, όταν όλα ήταν πρωτοφανή και αδιανόητα, έχω αναρωτηθεί πολλές φορές για το πόσο «καλό» κάνει η διαρκής, εμμονική μας έκθεση στην καταιγιστική ενημέρωση για τον κορωνοϊό. Αναρωτιέμαι, δηλαδή, πόσες «δόσεις» αντέχουμε σε καθημερινή βάση για να είμαστε σίγουροι ότι το ισοζύγιο ανάμεσα στην ουσιαστική και ψύχραιμη ενημέρωση που εύχεσαι ότι παίρνεις και στο ανελέητο ράπισμα με αρνητικές ειδήσεις, αποκαρδιωτικές στατιστικές και δυσοίωνα προγνωστικά είναι στο τέλος της ημέρας έστω και οριακά θετικό για τον καθένα μας;
Σε έρευνα που πραγματοποίησε στα τέλη του περασμένου Απριλίου το Pew Research Center βρήκε ότι 7 στους 10 Αμερικανούς ένιωθαν την ανάγκη να κάνουν ένα διάλειμμα από τις ειδήσεις και τις ενημερωτικές εκπομπές, ενώ 4 στους 10 αισθάνονταν χειρότερα ύστερα από μια μέρα έκθεσης στα νέα για τον κορωνοϊό (θα είχε ενδιαφέρον να γίνει ένα ρεπορτάζ για τους υπόλοιπους 6 στους 10).
Με δεδομένη την πολύμηνη ψυχολογική κόπωση, τις διαφορετικές μας ιδιοσυγκρασίες (λιγότερο ή περισσότερο ανθεκτικές) και στη σκιά ενός απρόβλεπτου χειμώνα, όλοι (ή τουλάχιστον, οι λιγότερο «ανθεκτικοί») έχουμε ανάγκη από ένα συστηματικό φιλτράρισμα των πραγμάτων που ακούμε και διαβάζουμε.
Προσωπικά, διέγραψα την αυτοματοποιημένη ενημέρωση του ΕΟΔΥ που ερχόταν στο τηλέφωνό μου και αγωνίζομαι να περιορίσω τη δραστηριότητά μου στο Διαδίκτυο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (όχι πολύ εύκολο για έναν δημοσιογράφο). Μάσκα, προσωπική υγιεινή, κοινωνική και «ενημερωτική» αποστασιοποίηση. Αρκούν.