Τι ήταν πιο σοκαριστικό; Η βιασύνη με την οποία ο πρόεδρος πήρε εξιτήριο και η ψωραγέρωχη σκηνοθεσία της επανεγκατάστασής του στον Λευκό Οίκο; Ή η κραυγή ενός οπαδού του έξω από το νοσοκομείο ότι «θα πέθαινε, πραγματικά θα πέθαινε» γι’ αυτόν τον πρόεδρο;
Τι σοκάρει περισσότερο πια; Η ευκολία με την οποία ο Τραμπ γίνεται διασπορέας της πιο θανάσιμης δεισιδαιμονίας – ότι ο ιός δεν είναι κάτι που αξίζει κανείς να φοβάται; Ή το μόνιμο αποτύπωμα που αφήνει στην πολιτική κουλτούρα, στους αμερικανικούς θεσμούς – τώρα και στην παγκόσμια υγεία;
Το αντι-υπόδειγμα του Αμερικανού προέδρου καταρρακώνει την πίστη στους υγειονομικούς κανόνες, τη στιγμή που η κόπωση των κοινωνιών –και η απόδραση των μειοψηφιών στη θαλπωρή της μιας ή της άλλης παραμυθητικής δοξασίας– δυσκολεύει την τήρησή τους.
Εχει φθάσει όμως να διαρρήξει και μια πίστη πολύ πιο θεμελιώδη: Για να λειτουργήσει η δημοκρατία πρέπει, λένε, η συντριπτική πλειονότητα να αποδέχεται ένα μίνιμουμ «δεδομένων». Πρέπει να κυριαρχεί μια κοινή πίστη σε μια πολιτική θεολογία.
Το όργιο αλυσιδωτών παραχαράξεων που πυροδοτεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια ο Τραμπ δεν φανατίζουν πλέον μόνο το κοινό του. Εχουν εμποτίσει και τα όργανα αντίληψης συνολικά της κοινωνίας, ακόμη και αυτών που θεωρούν τον Τραμπ λαοπλάνο.
Είναι ενδεικτική η αντίδραση στην είδηση της ασθένειας του προέδρου: πολλοί ευφυείς και ενημερωμένοι αποδέκτες της είδησης σάστισαν.
Τι ήταν τώρα αυτό; Αλήθεια ή ψέμα; Πραγματικότητα ή άλλο ένα προπαγανδιστικό κατασκεύασμα;
Οι πολέμιοι της συνωμοσιολογίας εμφανίζονταν, έτσι, να μιμούνται αυτό που πολεμούσαν. Αυτή και μόνο η «τραμπική» αντίδραση στον Τραμπ αρκεί για να μετρηθεί η υποδόρια επιρροή του, που δεν πρόκειται να εκλείψει ακόμη κι αν ηττηθεί εκλογικά.
Κυκλοφορούν στα σοβαρά βίντεο, υποτίθεται, διαφημιστικά με μονταρισμένα πλάνα από την εποχή που ο πρόεδρος ασχολιόταν με την ελεύθερη πάλη – αυτό που στα ελληνικά λέγαμε «κατς». Ο Τραμπ ρίχνει στο έδαφος ένα ον με σώμα παλαιστή και κεφάλι κόβιντ και το γρονθοκοπεί ανελέητα.
Αυτή η καρτουνίστικη απεικόνιση αντικατοπτρίζει πιστά την ιδέα που έχει ο Τραμπ για τον εαυτό του και τον κόσμο. Οι καλοί και οι κακοί. Οι δυνατοί, που δεν έχουν ανάγκη από μάσκες και νοσοκομεία.
Οι μάγκες που αψηφούν τους περιορισμούς και τους κανόνες – και διαπρέπουν αυτοκρατορικώς και στραγγαλιστικώς ως κοβιντοπνίχτες.
Το πρότυπο αυτό που καταγγέλλεται ως «μάτσο» και πατριαρχικό, φαίνεται ως κάτι πρωτοφανώς χειρότερο. Είναι νηπιακό: ένας παρήλιξ μπέμπης που μετράει το γόητρό του με οικιακές καταστροφές. Ενας Νέρων με πάνες που σπέρνει χάος στο σαλόνι και καμαρώνει.
Σαλόνι είναι η ίδια η αμερικανική δημοκρατία.
Ντόναλντ Τραμπ: Νηπιοκρατία
1' 58" χρόνος ανάγνωσης
