Στα τέλη του περασμένου Ιανουαρίου είχα την ευφυή ιδέα να εκδώσω την ετήσια κάρτα απεριορίστων διαδρομών του ΟΑΣΑ. Με ένα κόστος κοντά στα 300 ευρώ (όσο δηλαδή πέντε «γεμίσματα» του ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου μου) θα μπορούσα να μετακινηθώ σε όλο το Λεκανοπέδιο με όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς για 12 ολόκληρους μήνες.
«Η κάρτα σας θα ισχύει από την 1η Μαρτίου έως τις 28 Φεβρουαρίου του 2021», με ενημέρωσε ένας πολύ ευγενικός υπάλληλος κι εγώ έφυγα πανευτυχής στη σκέψη ότι θα απελευθερωθώ από τη «σκλαβιά» του Ι.Χ.: τέλος το άγχος για το μποτιλιάρισμα, για τους κλειστούς δρόμους, τέλος το διπλό μαρτύριο της αναζήτησης θέσης στάθμευσης. Θα νοσταλγούσα, φυσικά, τη γρήγορη επιστροφή στο σπίτι αλλά μικρό το κακό, η Γκρέτα Τούνμπεργκ θα ήταν περήφανη για μένα.
Ηρθε η 1η Μαρτίου και μαζί της και η συντέλεια του κόσμου, σχεδόν. Χρησιμοποίησα τη νέα μου κάρτα μόλις για μία εβδομάδα. Στις 23 Μαρτίου έγινε η επιβολή του lockdown.
Εκτοτε, η πλαστικοποιημένη κάρτα του ΟΑΣΑ αναπαύεται στο πορτοφόλι μου. Δεν έχω ξαναμπεί σε λεωφορείο, τρόλεϊ ή τραμ. Το καλοκαίρι πήρα το μετρό.
Ηταν Ιούλιος και Αύγουστος, ο κόσμος έλειπε αλλά κάθε φορά που κατέβαινα στους σταθμούς μου έκανε εντύπωση το πλήθος που χρησιμοποιούσε τον υπόγειο σιδηρόδρομο. Εγώ είχα την πολυτέλεια να διαλέξω ανάμεσα στο αυτοκίνητό μου και το μετρό, κάτι που δεν ίσχυε και δεν ισχύει για τη μεγάλη πλειονότητα των συνεπιβατών μου, των ανθρώπων που δεν παίρνουν το λεωφορείο από χόμπι αλλά γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή.
Για αυτό γίνομαι έξαλλος στη θέα ξεχαρβαλωμένων οχημάτων που κινούνται ακόμα στους δρόμους της Αθήνας ενώ θα έπρεπε να είχαν αποσυρθεί εδώ και χρόνια. Τελευταία φορά μπήκα στο μετρό την τελευταία εβδομάδα του Σεπτεμβρίου. Ευτυχώς δεν είδα ξανά το καλοκαιρινό αίσχος με τους ξεχειλισμένους από κόσμο συρμούς. Αλλά τι γίνεται με τα λεωφορεία;
Αν υπάρχει ένα πολύ σοβαρό κριτήριο πραγματικής κοινωνικής πολιτικής είναι η διαχείριση των μέσων μαζικής μεταφοράς από τις εκάστοτε κυβερνήσεις γιατί αφορά μια σιωπηρή κοινωνική πλειοψηφία.
Η προηγούμενη τα έκανε θάλασσα. Η τωρινή, δυστυχώς, δεν έδειξε ιδιαίτερο ζήλο στην αρχή της θητείας της, αλλά φαίνεται ότι η παράμετρος της πανδημίας λειτούργησε ως ηχηρό καμπανάκι. Ποτέ δεν είναι αργά για να σκεφθείς τους πολλούς.