Υπάρχει εύλογη δυσπιστία για την αστυνομία και αυτή δεν οφείλεται μόνο στον τρόπο λειτουργίας της κατά τη μετεμφυλιακή περίοδο· περισσότερο κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Αστυνομική αυθαιρεσία διαπιστώνεται και σε δημοκρατικούς καιρούς, ακόμη και σε χώρες που έχουν μακρά περίοδο δημοκρατικής λειτουργίας, όπως οι ΗΠΑ. Στην γκρίζα περιοχή της αναγκαίας (νόμιμης) βίας γίνονται πολλά και πολλές φορές άδικα.
Αυτά απαντώνται με δύο τρόπους. Ο ένας είναι της δημοκρατίας, η δημιουργία δηλαδή εκείνων των ασφαλιστικών δικλίδων για την ελαχιστοποίηση (σε ανθρώπινη κοινωνία ζούμε, δεν μπορούμε να μιλάμε για εξάλειψη) των φαινομένων. Χθες έγινε συζήτηση στο Ευρωκοινοβούλιο, «με την επίτροπο Johansson και τη γερμανική προεδρία. Πολλοί ευρωβουλευτές, αναφερόμενοι σε άλλες καταγγελίες αστυνομικής βίας κατά ευάλωτων μειονοτικών ομάδων και διαδηλωτών ανά τα κράτη-μέλη, ζήτησαν να λογοδοτήσουν οι εμπλεκόμενοι και τέτοιου είδους περιστατικά να υπόκεινται σε ανεξάρτητο δημόσιο έλεγχο».
Ο άλλος είναι ο αντιδημοκρατικός: από τη μία μεριά δημιουργείται βεντέτα από τα επαναστατημένα άτομα, εναντίον των αστυνομικών συλλήβδην (πολλοί έχασαν τη ζωή τους επειδή απλώς φορούσαν στολή) και από την άλλη υπάρχει ανοχή εκ μέρους της πολιτείας στις παρανομίες των αστυνομικών. Σαρκάζαμε και παλιότερα ότι «και οι ΜΑΤατζήδες είναι εργαζόμενοι και ανώτερα ιδανικά (τουλάχιστον για ένα μέρος της κοινωνίας) υπηρετούν. Γιατί να μην είναι νόμος και το δικό τους δίκιο, όταν μάλιστα πρόκειται για προπηλακιζόμενους και χαμηλά αμειβόμενους υπαλλήλους;» («Νόμος είναι το δίκιο και του ΜΑΤατζή;», 7.10.2011).
Αυτό είναι το αποτέλεσμα της διάχυτης αντίληψης ότι από τη στιγμή που ο σκοπός είναι ιερός, όλα τα μέσα αγιάζονται. Και μετά εμφιλοχωρούν εκεί μέσα προσωπικά συμπλέγματα που γίνονται νταηλίκια, καταστροφές, αχρείαστη βία κ.λπ. Δεν αναφερόμαστε μόνο στους αγέραστους επί 45 χρόνια «γνωστούς-αγνώστους». Και οι άνδρες των ΜΑΤ είναι περίπου συνομήλικοί τους και επιπλέον της ίδιας (δημοκρατικής) παιδείας.
Μόνο που η δημοκρατία δεν αναγνωρίζει ιερούς σκοπούς, αλλά θεωρεί τα μέσα ιερά. Καθένας μπορεί να θεωρεί τον βιβλικό Θεό, ή τον Αλλάχ ιερό, αλλά δεν μπορεί να απαγορεύσει στους άλλους να τον σαρκάζουν, πόσο δε μάλλον να τους αποκεφαλίζει. Κάποιος μπορεί να θεωρεί τους αγώνες του εργάτη ιερούς, αλλά δεν μπορεί στο όνομά τους να καίει την περιουσία των μικρομεσαίων. Αλλος μπορεί να θεωρεί την επιβολή της τάξης ακόμη πιο ιερή, αλλά δεν μπορεί να σπάει τα αυτοκίνητα των διαμαρτυρομένων, όπως είχε γίνει τον περασμένο Φεβρουάριο στη Χίο. Αλήθεια, κ. Χρυσοχοΐδη: εκείνη η ΕΔΕ απέδωσε ευθύνες; Τιμωρήθηκαν κάποιοι;
Με αυτά και με εκείνα ο φαύλος κύκλος της βίας συνεχίζεται και τώρα περιμένουμε τις δύο επετείους της…