Τον αποκαλούσαν «στρατηγό». Με τα παχιά γυαλιά μυωπίας του, το αξύριστο πρόσωπο και το περπάτημα με τα κρεμασμένα χέρια ο Τζέτσον Γκράιμς, εκ πρώτης όψεως, δεν δικαιολογούσε αυτό το προσωνύμιο. Ούτε το κατάστημά του, ένα κουρείο με φαγωμένες μοκέτες και φθαρμένους μουσαμάδες παρέπεμπε σε μεγαλεία. Για τη γειτονιά Νιούταουν, όμως, στη Σαρασότα της Φλόριντα αυτό το μέρος ήταν σημείο αναφοράς.
Τον Νοέμβριο του 2008 ο 68χρονος Γκράιμς έδωσε αγώνα για να υποστηρίξει την υποψηφιότητα του Μπαράκ Ομπάμα για την προεδρία των ΗΠΑ. Είχε εντάξει 70 νέους ψηφοφόρους στους εκλογικούς καταλόγους, ενώ στο κατάστημά του έδιναν ραντεβού οι εθελοντές των Δημοκρατικών και μετέφεραν με λεωφορεία και αυτοκίνητα, ακόμη και ποδήλατα, όσους δεν μπορούσαν να πάνε μόνοι τους στις κάλπες. «Του χρωστάμε πολλά, αν πάρουμε τη Φλόριντα θα οφείλεται σε αυτόν», μου είχε πει για τον Αφροαμερικανό κουρέα ένας τοπικός εκπρόσωπος της εκστρατείας του Ομπάμα.
Το 2008 πέρασα την ιστορική ημέρα των εκλογών με τον Γκράιμς. Τον ακολούθησα στο μαγαζί του, στο σπίτι του, σε ένα εστιατόριο όπου περίμενε με αγωνία την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. Μεγάλωσε στα χρόνια του φυλετικού διαχωρισμού, όταν στους κινηματογράφους επιτρεπόταν στους μαύρους πολίτες να καθίσουν μόνο στον εξώστη. «Στην παραλία οι λευκοί μας πετούσαν πέτρες. Μπορούσαμε να κολυμπάμε μόνο σε έλη και βάλτους», είχε πει τότε, προσθέτοντας ότι ο Ομπάμα ήταν για τον ίδιο «θεόσταλτος».
Μοιάζει τόσο μακρινό το 2008, τόσο απόκοσμη εκείνη η βραδιά στη μαρίνα της Σαρασότα όταν ο Γκράιμς δάκρυσε από συγκίνηση ακούγοντας τα αποτελέσματα. Λες και όλα ήταν ένα ψέμα. Η ίδια χώρα που εξέλεξε τότε τον πρώτο μαύρο πρόεδρο στην ιστορία της, έναν πολιτικό που είχε σκοπό να ενώσει και όχι να διχάσει, τοποθέτησε έπειτα στην ίδια θέση έναν θιασώτη θεωριών συνωμοσίας, συμπαραστάτη των όπου γης ακροδεξιών, μια τηλεοπτική καρικατούρα.
Οταν γράφονταν αυτές οι γραμμές οι Αμερικανοί ψηφοφόροι όδευαν προς τις κάλπες για να ανανεώσουν ή όχι τη θητεία του Ντόναλντ Τραμπ. Είχαν μία ευκαιρία να δείξουν ότι η εκλογή του ήταν μια κακόγουστη παρένθεση. Στην ηλιόλουστη Σαρασότα ο Γκράιμς παραμένει ενεργός στα κοινά. Στα 80 του έτη πλέον, συνεχίζει να μάχεται κατά του κοινωνικού διαχωρισμού στην πόλη του. Του αξίζει μια άλλη Αμερική.