Είναι αληθές αυτό που είπε η πρύτανης του Παντείου ότι «πέντε άτομα που έκαναν τα επεισόδια (σ.σ.: με τη φασιστικής έμπνευσης διαπόμπευση του κ. Δημήτριου Μπουραντώνη στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο) που όλοι καταδικάσαμε δεν είναι αντιπροσωπευτική εικόνα για 24 πανεπιστήμια και εκατοντάδες χιλιάδες φοιτητές» (tvxs 6.11.2020). Εν μέρει αληθές! Δεν ήταν πέντε οι τραμπούκοι, αλλά και πενήντα να ήταν, δεν εκπροσωπούν την ακαδημαϊκή κοινότητα, όπως οι μετρημένοι ισλαμιστές τρομοκράτες δεν εκπροσωπούν όλο τον ισλαμικό κόσμο.
Από την άλλη μεριά, αυτά τα φαινόμενα δεν είναι μεμονωμένα για να προσπερνιούνται με απλές λεκτικές καταδίκες. Οι «παρεμβάσεις» είναι καθημερινότητα στα ΑΕΙ και επειδή είναι συχνές, δεν γίνονται πλέον θέμα. Για να θυμηθούμε και μια παλιά δημοσιογραφική αρχή, «είδηση δεν είναι αν φοιτητές προπηλακίσουν έναν καθηγητή. Είδηση είναι αν ένας καθηγητής προπηλακίσει έναν φοιτητή».
Τα φαινόμενα ανομίας στα ελληνικά ΑΕΙ «κοσμούν» τους τοίχους τους. Οι απειλές προς «απείθαρχους» καθηγητές αφισοκολλιούνται. Τα φαινόμενα χαμηλής έντασης βίας είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο και μόνο όταν τα «παιδιά» το παρατραβάνε γίνεται θέμα στα ΜΜΕ. Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Χρήστος Κίττας κινδύνευσε να χάσει τη ζωή του τον Νοέμβριο του 2009, έπειτα από το χτύπημα με σιδηρογροθιά που του κατέφεραν μέσα στο πανεπιστήμιο αποκαλούμενοι «αντιεξουσιαστές»· ο κ. Αγγελος Συρίγος εδάρη στην αυλή του Παντείου γιατί τόλμησε να κάνει παρατήρηση σε κάποιους νεαρούς που κοσμούσαν με συνθήματα τους φρεσκοβαμμένους τοίχους· ο κ. Γιάννης Πανούσης έφυγε με μώλωπες και εκδορές από το κτίριο «Κωστής Παλαμάς» του Πανεπιστημίου Αθηνών όταν περίπου 30 αναρχικοί διαφώνησαν με το θέμα της ημερίδας στην οποία συμμετείχε· ένα άτομο με ειδικές ανάγκες ξυλοκοπήθηκε από τους «επαναστάτες» του ΟΠΑ επειδή πήγαινε να μιλήσει για θέμα που δεν ενέκριναν οι συλλογικότητες, και άλλα πολλά, μα πάρα πολλά για να θεωρηθούν μεμονωμένα. Και μπορεί να μην αντιπροσωπεύουν τη συντριπτική πλειονότητα φοιτητών και καθηγητών, αλλά το γεγονός ότι επαναλαμβάνονται αδιαλείπτως σαράντα χρόνια τώρα σημαίνει ότι γίνονται ανεκτά.
Να είναι άραγε λόγω φόβου ή ωχαδελφισμού; Μάλλον και τα δύο, κάτι που ξέρουν οι συμμορίες των AEI και εκμεταλλεύονται. Το λένε οι ίδιοι οι τραμπούκοι σε σχετικό τους κείμενο: «Η πρακτική της παρουσίασης του ανθρώπινου προσώπου της εξουσίας φοβισμένου και καταβεβλημένου, αποκαθηλωμένου από τη συνηθισμένη αίγλη και κύρος των αξιωμάτων του, στοχεύει όχι μόνο στον εκφοβισμό του ίδιου αλλά και των ομοίων του. Υπάγεται στη λογική “χτύπα έναν να φοβηθούν εκατό’’» (indymedia 2.11.2020). Το ερώτημα είναι πόσο καιρό θα τους ανέχονται στα ΑΕΙ, έστω κι αν είναι πέντε ή δέκα ή πενήντα…