Κουφοβράζει ένα δίλημμα που δεν λέγεται. Αν οι περιορισμοί παραταθούν μόνο στη Βόρεια Ελλάδα, θα ανανήψουν οι Βουκεφάλες του λαϊκισμού για να προπαγανδίσουν υγειονομικό απαρτχάιντ των Αθηνών κατά της Μακεδονίας. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει υγειονομικό σύνορο. Αλλά δεν βρίσκεται εκεί όπου το φαντάζεται ο βουκεφαλισμός. Οσοι παρακολουθούν μέρα με τη μέρα τα στοιχεία βεβαιώνουν ότι το χάσμα δεν χωρίζει Βορρά – Νότο, αλλά τις αστικές από τις ημιαστικές περιοχές της Βόρειας Ελλάδας. Ο ρυθμός μετάδοσης της νόσου παραμένει υψηλός στις παρυφές των αστικών κέντρων. Ο επιδημιολογικός χάρτης αποκτά έτσι το κοινωνιολογικό βάθος, που έχει μετρηθεί και αλλού.
Στις ΗΠΑ η αναλογία θανάτων ανά 100.000 κατοίκους είναι 61,7 στους λευκούς και 114,3 στους μαύρους. Ερευνα που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature ανέλυσε τις κινήσεις 98 εκατομμυρίων ανθρώπων από το σήμα των κινητών τους και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «οι λιγότερο προνομιούχες ομάδες δεν κατάφεραν να μειώσουν δραστικά την κινητικότητά τους».
Το συμπέρασμα καθρεφτίζεται και στην εικόνα που περιγράφουν κυβερνητικοί παράγοντες για τη Βόρεια Ελλάδα: Παρατηρούνται, λένε, «υπερτοπικές μετακινήσεις σε βιοτεχνίες και βιομηχανίες». Με απλά λόγια, όποιος είναι αναγκασμένος να βγει από το σπίτι του για να δουλέψει –όποιος δεν έχει την πολυτέλεια της τηλεργασίας– κινδυνεύει πολύ περισσότερο να μολυνθεί από τον ιό και να τον μεταδώσει. Πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που, μετά τη δουλειά, επιστρέφουν σε μικρότερα σπίτια, όπου συχνά συνωστίζονται σε λίγα τετραγωνικά πολυμελείς οικογένειες.
Τα δεδομένα αυτής της λοιμωξιοκοινωνιολογίας διασταυρώνονται με τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων που δείχνουν μεγάλη δυσπιστία για το εμβόλιο. Χωρίς πολλή αυθαιρεσία, μπορεί κανείς να δει πως ο ρυθμός μετάδοσης του ιού είναι υψηλός εκεί όπου είναι υψηλός και ο ρυθμός μετάδοσης των αντιεμβολιαστικών δοξασιών.
Αντιμέτωπη με τον κίνδυνο της αγελαίας άρνησης στην ανοσία, η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να μην καταφύγει στον καταναγκασμό. Η πρωτοβουλία να εμπλακούν όλα τα κόμματα στην καμπάνια υπέρ του εμβολιασμού είναι ένας τρόπος να περιοριστούν οι δυνατότητες δημαγωγικής υπεκφυγής. Η μέχρι τώρα πείρα του κομματικού ανταγωνισμού σε συνθήκες επιδημιοκρατίας έχει δείξει ότι η άγρα των αρνητών δεν γίνεται μόνο με κατακούτελους ψεκασμούς. Επιχειρείται και με έναν πλάγιο λόγο, που καλλιεργεί συστηματικά την ψευδαίσθηση ότι ο ιός και οι παρενέργειές του είναι προϊόντα πολιτικού δόλου ή πολιτικής αμέλειας.
Η προσπάθεια να μην υπάρξει ανοσία δύο ταχυτήτων – ανάλογα με το οικονομικό και το μορφωτικό επίπεδο· η προσπάθεια υγειονομικής πειθούς υπονομεύεται ήδη από τα ηχηρά αντιπαραδείγματα. Οταν εκτελούνται, με κρατική ανοχή, λατρευτικές και ακτιβιστικές τελετουργίες μεγάλου συγχρωτισμού· όταν τα γλέντια των επιφανών περνάνε ατιμώρητα· όταν δημόσιοι υπάλληλοι, που εξαιρούνται από τις οικονομικές συνέπειες της πανδημίας, εξαιρούν εαυτούς και από την εργασία· όταν επιβάλλεται απεργιακό lockdown στα μέσα μαζικής μεταφοράς, πώς μπορείς να πείσεις τον ανασφαλή και τον αγανακτισμένο ότι πρέπει να συμμορφωθεί; Πώς να μην αφήσει το μπράτσο του γυμνό στο πλασέμπο του λαϊκισμού;
Mπαμπινιωτισμοί
Ας φτάσει κάποτε ο κούριερ, κι εγώ υπόσχομαι να τον πω αγγελιαφόρο πτηνοπέδιλο.
Χαλάουα
Η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να καταψηφίσει τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών –με το σκεπτικό ότι το όφελος για τους εργαζομένους είναι αμελητέο– μεταρσιώνει πλέον το κόμμα στη σφαίρα της μετα-πραγματικής αντιπολίτευσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ μεταπλάθει την κυβερνητική πολιτική έτσι ώστε να μπορεί να διαφωνεί μονίμως μαζί της. Με την ίδια μέθοδο, των φαντασιακών προσαρμογών, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν υπέρ της επίσπευσης του ανοίγματος του τουρισμού, μέχρι που η κυβέρνηση τον άνοιξε. Οπότε ο ΣΥΡΙΖΑ στράφηκε κατά της σπουδής της κυβέρνησης που έκανε αυτό το οποίο της έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν υπέρ της αποφυγής του συνωστισμού για το Πολυτεχνείο· μέχρι που η κυβέρνηση απαγόρευσε τον συνωστισμό, οπότε το κόμμα στράφηκε υπέρ του συνωστισμού, καταγγέλλοντας την απαγόρευση της πορείας, αλλά και απέχοντας από αυτήν, επειδή σεβόταν την υγειονομική ανάγκη της απαγόρευσης. Κατόπιν αυτών, αν ο Μητσοτάκης έχει χιούμορ, θα αφήσει μουστάκι, μόνο για να δει τον Πολάκη να τρέχει στα χαλαουτζίδικα.