Αν έχει δίκιο ο ΣΥΡΙΖΑ, το θέμα είναι σοβαρό: εάν οι αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους αδυνατούν να εξασφαλίσουν στην επιτροπή των ειδικών αξιόπιστα στοιχεία, η άμυνα απέναντι στον ιό σχεδιάζεται στο περίπου, με ό,τι σημαίνει αυτό για τη δημόσια υγεία και τις οικονομικές και κοινωνικές παρενέργειες.
Αν όμως έχει δίκιο η κυβέρνηση, το θέμα είναι ακόμη σοβαρότερο. Αν η φιλολογία περί διπλής καταγραφής οφείλεται σε σπορά ψευδών ειδήσεων, τότε δεν υπονομεύεται απλώς η φήμη της κυβερνητικής διαχείρισης – και της καταλληλότητας των προσώπων που, χωρίς τεκμήρια επιστημονικής συνάφειας, η κυβέρνηση έχει διορίσει σε νευραλγικά πόστα. Υπονομεύεται η αξιοπιστία της ίδιας της υγειονομικής πολιτικής της πολιτείας, σε μια στιγμή που το κεφάλαιο της κοινωνικής εμπιστοσύνης εξαντλείται, ούτως ή άλλως, λόγω κόπωσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υιοθετεί απλώς δημοσιεύματα περί κακού συντονισμού και διαχειριστικής ανεπάρκειας. Λέει κάτι ακόμη χειρότερο. Τα στοιχεία, έγραφε το πρωτοσέλιδο του επίσημου οργάνου του ΣΥΡΙΖΑ, είναι «μαγειρεμένα». Αλλο αργά αντανακλαστικά. Αλλο ασυνεννοησία μεταξύ υπηρεσιακών παραγόντων. Αλλο συνωμοσία. Ποιος συνωμοτεί; Με ποια σκοπιμότητα; Τι όφελος θα είχε η κυβέρνηση να παρουσιάζει άλλον αριθμό κρουσμάτων, αφού ήδη επωμίζεται το πολιτικό κόστος του lockdown;
Η καταγγελία, ως συνήθως, εκσφενδονίζεται έτσι, ωμή. Τον θόρυβο για μαγείρεμα χωρίς μάγειρες είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει στο τέλος να τον καρπωθεί η αντιπολίτευση. Τον καρπώνονται, όμως, ήδη οι τοκιστές της αντιεπιστημονικής και αντιεμβολιαστικής δυσπιστίας. Εκκολάπτεται πάλι το «κάτι σκαρώνουν», «κάτι μας κρύβουν». Τροφοδοτείται το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος, που ήδη δηλώνει στις δημοσκοπήσεις απρόθυμο να εμβολιαστεί.
Το γεγονός ότι αυτό το αντιπολιτευτικό ρεύμα καταλήγει στον Σωτήρη Τσιόδρα –που καλείται από την αξιωματική αντιπολίτευση σε «απολογία» ενώπιον της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας– δεν είναι, βέβαια, τυχαίο. Ο καθηγητής ενσάρκωνε στο πρώτο κύμα της πανδημίας το νωπό κύρος ενός κράτους σημαδεμένου από οδυνηρά βραχυκυκλώματα. Εκείνος εκμαίευσε και συμβόλισε τη συλλογική εμπιστοσύνη.
Η καμπάνια που στοχεύει στην αποδόμηση της υγειονομικής πολιτικής δεν θα μπορούσε να μην τον περιλαμβάνει. Ο καθηγητής, παρά τον υπερκομματικό ρόλο του και την προσπάθειά του να αποτραβηχτεί από τη σκηνή, είναι ο φυσικός πολιτικός αντίπαλος.
Θα συντελεστεί έτσι η συνάντηση που μέχρι πρότινος κυκλοφορούσε μόνο ως σαρκαστικό μιμίδιο, αποκύημα δυστοπικής τρολιάς: ο Πολάκης θα ανακρίνει όντως τον Τσιόδρα.
Το ερώτημα δεν είναι ποιος θα βγει πολιτικά κερδισμένος από τη συνάντηση. Το ερώτημα είναι πόσοι Τσιόδρες θα απομείνουν μετά διατεθειμένοι να αναλάβουν δημόσιο ρόλο; Ποιος θα βάλει το κεφάλι στον πάγκο του χασάπη;