Παραβιάζει ανοικτές θύρες η διαπίστωση ότι το Διαδίκτυο είναι βασικό μέσο για την εκπαίδευση. Ωστόσο, τίποτε δεν διδάσκονται οι φοιτητές των παιδαγωγικών τμημάτων και των καθηγητικών σχολών της χώρας μας σχετικά με το πώς πρέπει –όταν χρειαστεί– να εκπαιδεύσουν οι ίδιοι τους μαθητές τους εξ αποστάσεως, δηλαδή μέσω μιας κάμερας κινητού τηλεφώνου ή υπολογιστή. Ποιες είναι οι διδακτικές μέθοδοι της τηλεκπαίδευσης; Πώς οργανώνεται η διδακτέα ύλη; Με ποιους τρόπους γίνεται η αξιολόγηση των μαθητών μέσα στην τάξη και στις προαγωγικές εξετάσεις;
Η απουσία μαθημάτων για την εξ αποστάσεως διδακτική των σχολικών μαθημάτων οφείλεται στα αργά αντανακλαστικά της ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, η οποία, γερασμένη, κινείται χωρίς αλληλεπίδραση με το νεανικό κοινό της. Βέβαια, οι Ελληνες πανεπιστημιακοί συνηθίζουν να κάνουν παρατηρήσεις για το πολύ χαμηλό επίπεδο των φοιτητών που δέχονται από το λύκειο τα ΑΕΙ, όμως σε ουκ ολίγες περιπτώσεις –όπως η παρούσα της πανδημίας– αποδεικνύεται ότι αναπαράγουν την αδράνειά τους, τροφοδοτώντας έτσι τις παθογένειες της υποχρεωτικής εκπαίδευσης.
Εκτός από την απουσία μαθημάτων στα ΑΕΙ για την υλοποίηση της τηλεκπαίδευσης στα σχολεία, ακόμη ένα ενδεικτικό είναι ότι πολύ λίγα συγγράμματα –μόνο 512– έχουν γίνει ηλεκτρονικά και δωρεάν για τον μέσο φοιτητή. Τώρα δημιουργούνται άλλα 800, αυτό ωστόσο απαιτεί χρόνο. Τα υπόλοιπα δωρεάν ηλεκτρονικά συγγράμματα είναι στα αγγλικά και δύσκολα χρησιμοποιούνται από τον μέσο φοιτητή. Πώς λοιπόν ένας απόφοιτος παιδαγωγικών τμημάτων να εξοικειωθεί με την εξ αποστάσεως διδακτική, όταν ουδέποτε τη συνάντησε στο πανεπιστήμιο;
Βεβαίως, ευθύνη για το θέμα φέρουν και οι ηγεσίες του υπουργείου Παιδείας. Οταν επενδύθηκαν κονδύλια για την ενίσχυση των ηλεκτρονικής εκπαίδευσης –για παράδειγμα, το Ψηφιακό Σχολείο επί υπουργίας Αννας Διαμαντοπούλου–, η προσπάθεια δεν συνεχίστηκε και έτσι ατόνησε υπό το βάρος της συνήθειας των εκπαιδευτικών να χρησιμοποιούν χαρτί και μολύβι.
Οι θεσμικοί παράγοντες –υπουργείο Παιδείας και πανεπιστήμια– έχουν ολιγωρήσει. Η ελληνική εκπαίδευση έχει μείνει πολύ πίσω, και λόγω της πανδημίας κινδυνεύει να χάσει τουλάχιστον δύο φουρνιές μαθητών, το μέτριο μέσο επίπεδο των οποίων θα χαμηλώσει ακόμη περισσότερο λόγω των αδυναμιών να ακολουθήσουν τον ρυθμό της τηλεκπαίδευσης. Την εικόνα βελτιώνουν οι φιλότιμοι εκπαιδευτικοί. Μπορούν μόνοι τους;