Σε ένα ρεπορτάζ από όσα δημοσιεύθηκαν στην «Κ» το 2020 με θέμα την τηλεκπαίδευση, αποτυπώθηκε το άγχος των εκπαιδευτικών μπροστά στις τεχνικές δυσκολίες των τηλεμαθημάτων. Αγχος το οποίο τους οδηγούσε στα όρια της παραίτησης από την προσπάθεια. Στο σημείο όμως αυτό έβγαινε το φιλότιμο των εκπαιδευτικών, και εκείνων που δεν τα κατάφερναν στην αρχή και όσων προσέτρεχαν για βοήθεια στους πρώτους.
Τι συνέβαινε μέχρι τον Μάρτιο του 2020, όταν εφαρμόστηκε το πρώτο lockdown; Εκπαιδευτικοί δίδασκαν από την έδρα, έβαζαν τεστ, κάποιοι χρησιμοποιούσαν και ως παραπομπή πηγές έξω από το βιβλίο – συνήθως έμεναν ανεκμετάλλευτες από τους μαθητές. Τι συνέβη στην τηλεκπαίδευση; Μάθημα στην οθόνη, ανάρτηση υλικού στη διαδικτυακή τάξη, απαντήσεις ασκήσεων διαδικτυακά. Ωστόσο, είναι εύκολο η οθόνη να μετατραπεί σε έδρα, που κάποιος μιλάει και 25 μαθητές ακούν (αδιάφορα;).
Η πανδημία κατέδειξε την ανάγκη του ελληνικού σχολείου να προσδιορίσει τη σχέση του με τις νέες τεχνολογίες. Αυτό σημαίνει οι εκπαιδευτικοί να μάθουν να μη διδάσκουν «μετωπικά» και το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) να αξιοποιήσει τις νέες τεχνολογίες.
Δεν είναι δυνατόν οι μαθητές, ακόμη και από το δημοτικό, να έχουν εξοικειωθεί με τα τάμπλετ και τα κινητά τηλέφωνα, αλλά στο σχολείο να μην παρακινούνται να αναζητήσουν στο Διαδίκτυο πηγές γνώσης συνδυαστικά με το βιβλίο τους. Εκείνοι γνωρίζουν τον τεχνικό τρόπο να το κάνουν, το σχολείο πρέπει να τους δώσει το κίνητρο και να γίνει ελκυστικό.
Βέβαια, η ένταξη των νέων τεχνολογιών στη σχολική διαδικασία απαιτεί διαφορετική οργάνωση του σχολικού χρόνου (άρα αυξομείωση ωρών μαθημάτων), αλλαγές στη διδακτέα ύλη (περιορισμό κεφαλαίων), επαναπροσδιορισμό των διδακτικών μεθόδων και της αξιολόγησης των μαθητών. Αυτά προϋποθέτουν στήριξη των εκπαιδευτικών με ουσιαστική επιμόρφωση. Η συγκυρία προσφέρεται για νέα αρχή, καθώς την τρέχουσα περίοδο το ΙΕΠ έχει αρχίσει τη διαδικασία κατάρτισης νέων προγραμμάτων σπουδών.
Οι ηγεσίες του υπουργείου Παιδείας και του ινστιτούτου δεν μπορεί να αρκεστούν, όπως έχει συμβεί κατά το παρελθόν, σε μονολιθική-συντεχνιακή προσέγγιση κάθε μαθήματος, με στόχο να μη χαθούν ώρες διδασκαλίας κάθε ειδικότητας εκπαιδευτικών. Η διαθεματικότητα και η αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών ας αποτυπωθούν ως η σημαντική κληρονομιά του 2020 στην ελληνική εκπαίδευση.