Κάθε ανασχηματισμός παράγει λίγη ευτυχία και πολλές δυσαρέσκειες. Ευτυχείς είναι εκείνοι οι βουλευτές που «μετά από πολλά χρόνια, οι αγώνες μου δικαιώνονται». Δεν έχουν κάτι σημαντικό να πουν ή να κάνουν στον κυβερνητικό τομέα ευθύνης που αναλαμβάνουν, αλλά είναι ωραία η προσφώνηση «κύριε υπουργέ» στην εκλογική περιφέρεια όπου εκλέγονται. Επιπλέον, λόγω του θώκου, αυξάνονται οι πιθανότητες να επανεκλεγούν.
Στους δυσαρεστημένους συνωστίζονται πολλοί. Πικραμένοι είναι αυτοί που φεύγουν από το κυβερνητικό σχήμα και αυτοί που μένουν, διότι περίμεναν κάτι περισσότερο. Είναι οι ανθυποψήφιοι των βουλευτών που έγιναν «κύριοι υπουργοί» και οι οποίοι βλέπουν να φθίνει η δική τους επιρροή στην εκλογική περιφέρεια. Είναι οι υπόλοιποι στην Κοινοβουλευτική Ομάδα (συν κάποιοι υψηλά ιστάμενοι του κομματικού μηχανισμού) που θέτουν το αναπάντητο ερώτημα «γιατί αυτός/ή κι όχι εγώ;». Τέλος, είναι οι χιλιάδες ψηφοφόροι (κυβερνώντος και αντιπολιτευόμενων κομμάτων) που «άλλα περίμεναν». Τι άλλα; Δεν ξέρουμε, αλλά «πάντως όχι αυτά».
Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει άλλη χώρα στην οποία περιμένουν τόσο πολύ τον ανασχηματισμό και τόσα πολλά από αυτόν. Στις ΗΠΑ, για (ακραίο) παράδειγμα, πολλοί θα εκπλαγούν όχι γιατί άλλαξε ο υπουργός Παιδείας, αλλά για το ότι υπάρχει υπουργός Παιδείας. Και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δεν κάνουν θέμα ποιος θα είναι υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης· ίσως επειδή είναι ανώτερος διοικητικός υπάλληλος. Αν ασχοληθούν με τη σύνθεση της κυβέρνησης, θα περιοριστούν στον υπουργό Οικονομικών, διότι βάζει τους φόρους. Στην Ελλάδα των 57(!) –ζωή να ’χουνε– υπουργών, υφυπουργών και αναπληρωτών, κάθε υπουργός έχει σημασία γιατί κάθε υπογραφή του μετράει.
Οταν λέμε «μετράει», δεν εννοούμε στο πλαίσιο της χάραξης εθνικής πολιτικής, που θα έπρεπε να είναι η δουλειά τους. Μετράει στην καθημερινότητα του πολίτη. Ακόμη και ένα αρδευτικό στις Σέρρες πρέπει να έχει τις υπογραφές τους. Γι’ αυτό καλό είναι να έχεις υπουργό από τον τόπο σου ή έστω μέσον στο υπουργικό συμβούλιο· κάποιον άσχετο με το αίτημα τοπικό υπουργό, που θα ανταλλάξει το δικό σου αρδευτικό με το νηπιαγωγείο στην περιφέρεια άλλου υπουργού.
Κάθε ανασχηματισμός παρουσιάζεται ως στοίχημα για το μέλλον, ίσως για να γλυκάνει την επίγευση της ήττας που δημιουργεί. Οταν λέμε «ήττα», δεν αναφερόμαστε μόνο στην αποτυχία του προηγούμενου σχήματος, την οποία ο ανασχηματισμός προσπαθεί να θεραπεύσει. Ούτε στο γεγονός ότι ο ανασχηματισμός θυμίζει πως ο χρόνος κάθε κυβέρνησης μετράει αντίστροφα. Αναφερόμαστε και στην ήττα των λογικών και νοοτροπιών που με τον αέρα της νίκης οι νέοι πρωθυπουργοί προσπαθούν να εισαγάγουν.
Οπως π.χ. η λογική ότι δουλειά των βουλευτών είναι να βουλεύονται και να ελέγχουν την κυβέρνηση και ουχί να κυβερνούν.