Η χρήση και μόνον της λέξης δυσχεραίνει τη συνεννόηση: αστυνόμευση. Στην καλύτερη περίπτωση προκαλεί μια σύσπαση στο πρόσωπο, στη χειρότερη ενεργοποιεί την πλούσια σε συσσώρευση αταξινόμητου υλικού ψυχική «αποθήκη» του ελληνικού Εμφυλίου, και τη μετεμφυλιακή συνέχειά του. Για να μη μακρηγορούμε, η «αστυνόμευση» αναμοχλεύει πάθη, ξεσκονίζει τη στολή του δυνάστη «χωροφύλακα», απηνή διώκτη των δημοκρατικών πολιτών που δεν ανήκαν στην, επάρατο, τότε, Δεξιά.
Τι γίνεται όμως όταν μια κυβέρνηση επιχειρεί να δώσει ένα σχήμα στο, ιδιοτελώς συντηρούμενο, χάος; Τι γίνεται όταν, ως προς τον σχεδιασμό της τουλάχιστον, προσπαθεί να διαχειριστεί τις δημόσιες συναθροίσεις ή να προτείνει αλλαγές στα ΑΕΙ; Και, μάλιστα, όταν η κυβέρνηση αυτή έχει και δεξιό πρόσημο, μολονότι ο πρωθυπουργός της προσπαθεί να τη μετακινεί προς το Κέντρο, γνωρίζοντας ότι έχει στα χέρια του ένα εύφλεκτο και ευαίσθητο υλικό.
Η απάντηση είναι ευσύνοπτη. Γίνεται «χαμός». Φοιτητικά συλλαλητήρια με σύνθημα «έξω η αστυνομία από τις σχολές», η Σύνοδος των Πρυτάνεων λέει «όχι» σε όλες τις προτάσεις του νομοσχεδίου, (ενώ ένα μήνα νωρίτερα αναγνώριζε την ανάγκη για φύλαξη των ιδρυμάτων)· αντιδράσεις και στο «σχέδιο Χρυσοχοΐδη» για τις δημόσιες συναθροίσεις πως αποτελεί επίδειξη αυταρχισμού, επιδιώκει περιστολή δημοκρατικών δικαιωμάτων, ατομικών ελευθεριών, ακόμη και ελευθεροτυπίας.
Εν έτει 2021, ο δημόσιος διάλογος στη χώρα μας, όταν φτάσει σε κομβικά σημεία αποφάσεων για μεταρρυθμίσεις, επιστρέφει σε ρήγματα και τραύματα αμετακίνητα, δεκαετίες τώρα. Αλλοι διακρίνουν ιδιοτέλειες στην αρνητική στάση των πρυτάνεων, άλλοι ζουν με τον τρόμο μιας διεφθαρμένης αστυνομίας, θερμοκήπιο ακροδεξιών αντιλήψεων, μιας επικίνδυνης και ανεξέλεγκτης αστυνομοκρατίας. Η κυβέρνηση ζει με τον φόβο της κοινωνικής απόρριψης, η αξιωματική αντιπολίτευση βλέπει παντού ρητορική και ρυθμίσεις μιας Alt-Right Δεξιάς.
Πώς θα κάνουμε το επόμενο, οργανωμένο και θεσμοθετημένο βήμα, δημοκρατικά αποδεκτό και ενθαρρυντικό για το μέλλον, συντονισμένο με τη διεθνή πρακτική, εάν δεν υπάρξει πολιτική συναίνεση στα στοιχειώδη; Η ψηφιακή εποχή σαρώνει την παλαιοκομματική αυτάρκεια, κάνει εμφανή την ανεπάρκεια, προχωράει ερήμην ιδεοληπτικών κωλυμάτων. Λέγοντας «όχι» σε όλα δεν ενισχύεται η δημοκρατία, ούτε προστατεύονται οι θεσμοί. Το αντίθετο συμβαίνει. Ενισχύονται οι ακραίες φωνές που θρέφονται από την απολυταρχία και ονειρεύονται δικτατορίες, κάθε μορφής.