Σε ό,τι αφορά την αγωγή εναντίον (και) του εκδότη της εφημερίδας «Παραπολιτικά», που κατέθεσε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα επαναλάβουμε όσα είχαμε γράψει όταν ο ίδιος εκδότης της εφημερίδας κατέθεσε αγωγή κατά του κ. Παύλου Πολάκη: «Ο Σταύρος Τσακυράκης, φανατικός υπέρμαχος της ελευθερίας του λόγου και βαθύς γνώστης της αμερικανικής νομολογίας, συνήθιζε να λέει ότι στις αμερικανικές περιπτώσεις συκοφαντικής δυσφήμησης σταθμίζεται και η δυνατότητα του δυσφημιζόμενου να απαντήσει. Ενας απλός πολίτης δεν μπορεί να το κάνει. Ενας εκδότης εφημερίδας, όμως, μπορεί να πει πολλά και για τον κ. Πολάκη και για την υπόθεσή του. Ο κ. Γιάννης Κουρτάκης τα είπε και καλά έκανε. Ο “ζωηρός δημόσιος διάλογος” δυστυχώς περιλαμβάνει και συκοφαντίες. Αυτές πρέπει να εκδικάζονται, όταν δεν υπάρχει άλλος τρόπος θεραπείας τους. Στην απόφαση ανωτάτου δικαστηρίου των ΗΠΑ, “Hustler Magazine v. Falwell” οι δικαστές θεώρησαν ότι “αν και οι ψευδείς αναφορές δεν έχουν εγγενή αξία, ο χώρος για να αναπνεύσει η ελευθερία της έκφρασης, ώστε να ανθήσει, απαιτεί να ανεχόμαστε περιοδικώς ψευδείς αναφορές, τουλάχιστον για να μην υπάρξει ένα αφόρητο αποτέλεσμα “παγώματος” του λόγου, ο οποίος έχει συνταγματική αξία”» («Καθημερινή», 13.9.2020).
Ο εκδότης μιας εφημερίδας έχει άπλετο χώρο στον δημόσιο διάλογο για να απαντήσει σε όσα συκοφαντικά (κατά την άποψή του) λέει ένας βουλευτής. Πολύ περισσότερο, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μπορεί να απαντήσει (με μεγαλύτερη μάλιστα επικοινωνιακή ισχύ, αφού τα κανάλια υποχρεούνται διά νόμου να μεταδίδουν τις δηλώσεις του) σε όσα συκοφαντικά (κατά την άποψή του) γράφει ένας δημοσιογράφος ή μια εφημερίδα.
Παρ’ όλα αυτά, ο χορός των αγωγών καλά κρατεί. Αποκτήσαμε ένα πολιτικό σύστημα αλληλομηνυόμενων. Πολιτικοί κάνουν αγωγές κατά δημοσιογράφων, δημοσιογράφοι κατά πολιτικών και πάει λέγοντας. Για «βιομηχανία αγωγών» μιλάει η Ενωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων, και ορθώς. Δεν αναφέρει όμως το παραγωγικό της αποτέλεσμα.
Στο «15ο δημοσιογραφικό συνέδριο της Σαμοθράκης», (22.6.2007) επισημαίναμε ότι «το πρόβλημα είναι ότι ουδείς γνωρίζει ποιες αγωγές έχουν γίνει και για ποιον λόγο. Ουδείς γνωρίζει πόσες αγωγές κατατέθηκαν συνολικά ή πόσες αγωγές κατατίθενται κάθε ημέρα. Ουδείς γνωρίζει πόσα χρήματα καταβλήθηκαν για αποζημιώσεις. Αγωνιζόμαστε –πιο σωστά: υποτίθεται ότι αγωνιζόμαστε– κατά των αγωγών, χωρίς να γνωρίζουμε την έκταση του προβλήματος». Προτείναμε δε στην ΕΣΗΕΑ «να αρχίσει να συλλέγει τις αγωγές που γίνονται κατά δημοσιογράφων. Είναι απλό: ας εκδώσει μια ανακοίνωση ζητώντας (από μέλη και μη) να τους στέλνουν τα κείμενα των αγωγών. Ετσι θα συγκροτηθεί μια “Μαύρη Βίβλος λογοκρισίας στον ελληνικό Τύπο”». Η πρόταση παραμένει εκκρεμής…