Η Σοφία Μπεκατώρου έριξε τη βόμβα. Το κύμα σηκώθηκε και σχεδόν κάθε μέρα έρχεται στο φως μια καινούργια καταγγελία για σεξουαλική, σωματική, λεκτική, ψυχική κακοποίηση. Η συντηρητική ελληνική κοινωνία παρακολουθεί τις εξελίξεις σοκαρισμένη, όχι γιατί ανακαλύπτει κάτι καινούργιο –θα ήταν μεγάλη υποκρισία να ισχυριστεί κανείς κάτι τέτοιο–, αλλά γιατί η σιωπή γίνεται κραυγή και λυγμός, αποκαλύπτονται πρόσωπα και συμπεριφορές, το απόστημα σκάει και το πύον που βγαίνει από μέσα δεν είναι μια εικόνα που αντέχουν όλοι. Να δούμε όμως τα μακροπρόθεσμα κέρδη. Η ελληνική κοινωνία θα ωφεληθεί σε πολλά επίπεδα αν με θάρρος και σοβαρότητα αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα υπαρκτό και με βαθιές ρίζες.
Οποιος αμφιβάλλει ας διαβάσει τα πορίσματα της πρόσφατης έρευνας του Κέντρου Κοινωνικής Δράσης και Καινοτομίας – ΚΜΟΠ. Αναφέρω ενδεικτικά: Περισσότεροι από τους μισούς εργαζομένους που πήραν μέρος στην έρευνα δήλωσαν ότι, κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής τους πορείας, βίωσαν σεξουαλική παρενόχληση – το 84,13% είναι γυναίκες. Οι συνηθέστερες μορφές σεξουαλικής παρενόχλησης στον εργασιακό τους χώρο αφορούν σεξουαλικές προτάσεις ή αστεία που τους κάνουν να αισθάνονται προσβεβλημένοι (70,63%), ανεπιθύμητα σεξουαλικά υπονοούμενα (65,08%), συζητήσεις σχετικά με τη σεξουαλική ζωή ενός συναδέλφου (59,52%) και σεξουαλικά σχόλια για την εμφάνιση ενός ατόμου (59,52%).
Εντυπωσιακό στοιχείο στην έρευνα είναι και ότι σχεδόν το 40% των ερωτηθέντων αναφέρει ότι δεν γνωρίζει τις διαδικασίες που πρέπει να ακολουθήσει το θύμα προκειμένου να λάβει προστασία στην εταιρεία όπου εργάζεται, ενώ ποσοστό 42% σημειώνει ότι η εταιρεία στην οποία εργάζεται δεν διαθέτει κανένα έγγραφο με ρήτρες οι οποίες απαγορεύουν τη σεξουαλική παρενόχληση.
• Θύματα κακοποίησης μιλούν στην «Κ»: Δεν ήξερα γιατί υπάρχω, δεν ήξερα ποια είμαι
Εφτασε λοιπόν η στιγμή να σπάσει o τοίχος της σιωπής, να συντριβεί ο φόβος και να μιλήσουμε ανοικτά. Να δούμε το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις και να βρούμε γραμμές άμυνας. Είναι μια δύσκολη πορεία, μια ιδιαιτέρως επώδυνη διαδικασία για τις γυναίκες και τους άνδρες που κάνουν την καταγγελία σηκώνοντας το μεγαλύτερο βάρος. Αν όμως θέλουμε να πετύχουμε κάτι ουσιαστικό, κάτι ν’ αλλάξει, υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις.
Ο δρόμος προς την εξυγίανση είναι μακρύς και κρύβει παγίδες τις οποίες πρέπει να αναγνωρίσουμε και να αποφύγουμε. Οσο υποχωρούν οι καθαρές καταγγελίες και επικρατούν τα μισόλογα, οι φήμες και οι σκιές, όσο αφήνονται υπονοούμενα και γίνεται παράθεση ονομάτων στα social media και στα μεσημεριανάδικα, ο κίνδυνος να οδηγηθούμε σε έναν χυλό, όπου η αλήθεια θα χάνεται μέσα στην υπερβολή και στη συκοφαντία, είναι ορατός.
Aν θέλουμε να βγει κάτι καλό απ’ όλο αυτό, χρειάζεται να περιφρουρήσουμε την αξιοπιστία και να αντισταθούμε στην ακατάσχετη φημολογία. Μόνο έτσι θα σεβαστούμε πραγματικά τα θύματα.