Είναι, λένε, άτυχος. Του έπεσε η κρίση πάνω στην κρίση. Εβρος, ιός, ελληνοτουρκικά· ιός ξανά και ξανά. Πώς όμως μετριέται στην πολιτική η τύχη;
Ο Μητσοτάκης κρίνεται ως πολιτικά άτυχος για τις κρίσεις. Ομως, με αυτές φτιάχνει την τύχη του. Εχοντας αποφύγει τα μεγάλα ατυχήματα –έχοντας αποτρέψει, ας πούμε, έναν συνωστισμό φορείων που περιμένουν κρεβάτι να αδειάσει– η κυβέρνηση έχει, ώς έναν βαθμό, επιστρατεύσει υπέρ της τις αντιξοότητες. Το περιέγραψε έτσι –σαν ευκαιρία ριζικής ανακαίνισης του brand– και ο ίδιος ο πρωθυπουργός.
Το ωστικό κύμα της πανδημίας σπρώχνει τη διακυβέρνηση σε πιο γρήγορα βήματα – στη δημόσια υγεία ή στην ψηφιοποίηση. Ο πανευρωπαϊκός συναγερμός εξασφαλίζει πόρους, που δεν θα είχαμε υπό κανονικές συνθήκες. Και, πολιτικά, το φαινόμενο της στοίχισης πίσω από τη σημαία, φαίνεται να λειτουργεί τουλάχιστον σταθεροποιητικά για την πλειοψηφία.
Ατυχος; Πόσο άτυχος είναι ένας πρωθυπουργός του οποίου ο βασικός αντίπαλος διάγει μια αξημέρωτη νύχτα στο μουσείο της μικρής Αριστεράς, ανακαλώντας παλιές φοβίες και κυνηγώντας ακόμη παλαιότερες φαντασιώσεις;
Πόσο άτυχος είναι ο πρωθυπουργός όταν ακόμη και το πιο αλγεινό προσωπικό του ολίσθημα, στην Ικαρία, έρχεται να το ρεφάρει επικοινωνιακά με τρεις λέξεις –«δέχομαι το ρίσκο»– ο αρχηγός της αντιπολίτευσης;
Η βάρδια που έτυχε στον Μητσοτάκη δεν έχει μόνο απρόβλεπτα. Το μενού της ορίζεται από την παθολογία που έχει υπεραναλυθεί στο ντιβάνι της οικονομικής κρίσης. Ακόμη συζητάμε αν μπορεί ο νόμος να ισχύει στα πανεπιστήμια, όπως στην υπόλοιπη επικράτεια. Ακόμη αναρωτιόμαστε για πόσο θα αντέξουμε να δίνουμε 18,7% του ΑΕΠ για τις συντάξεις. Ακόμη ενδίδουμε στη ερειπιοφιλία της διερώτησης για το αν χρειάζεται διοίκηση διακομματικής ποσόστωσης στην ΕΡΤ.
Η τύχη της κυβέρνησης είναι ότι για καμία από τις παλιές προκλήσεις δεν χρειάζεται να πειραματιστεί. Υπάρχουν στο συρτάρι έτοιμες, χιλιοσυζητημένες λύσεις. Λύσεις που η Ν.Δ. τις έχει επεξεργαστεί και η κοινωνία τις έχει αποδεχθεί – ακόμη κι όταν δεν συναισθάνεται πλήρως το κόστος τους, όπως στην ανάγκη να κλείσουν πανεπιστημιακά τμήματα.
Η σπάνια τύχη του Μητσοτάκη είναι ότι η ατζέντα των ζυμωμένων λύσεων, για την οποία έχει μεγάλη νομιμοποίηση, βρίσκει απέναντί της μόνο τον απόηχο μιας ξεθυμασμένης δημαγωγίας. Ο λαϊκισμός, που τον συγκροτούσαν τα ταμπού της μεταπολί-
τευσης, είναι πια παράταιρος.
Αυτή είναι και η προσφορότερη απάντηση σε όσους επιμένουν να διακινούν το κακό αστείο μιας πρόωρης προσφυγής στις κάλπες: Δεν θα δώσουν οι εκλογές πιο ισχυρή κυβέρνηση.
Η εντολή της προηγούμενης κάλπης δεν έχει εκπληρωθεί. Οι πρόωρες δεν θα δώσουν ούτε «καλύτερη» αντιπολίτευση. «Καλύτερη», όπως λέμε καταλληλότερη για να εκπληρωθεί η εντολή.
Κάλοι
Τον έναν σφετερισμό τον περιμέναμε. Ηταν αναπόφευκτο ότι οι καταγγελίες σεξουαλικής παρενόχλησης θα γίνονταν αντικείμενο πορνογραφικής κατάχρησης. Οι μισές αναφορές στα ΜΜΕ αναλώνονται στο λανσάρισμα λεπτομερειών των καταγγελλόμενων πράξεων – ένα λαθρεμπόριο ηδονοβλεπτικής ύλης που ακόμη και ορισμένα «έντεχνα» media αποτυγχάνουν να διυλίσουν. Τίποτε δεν αφήνει καλυμμένο η ανώνυμη «αποκάλυψη»· τίποτε, εκτός από τα πρόσωπα που θα έδιναν δημοσιογραφική και νομική υπόσταση στα γεγονότα. Ταυτόχρονα με αυτό το πορνό κουκουλοφόρων, επιχειρείται και πολιτική πειρατεία εις βάρος του κινήματος. Καταγγελίες σπινάρονται και πακετάρονται σε ενιαία συσκευασία με τις πολιτικές κλίσεις του θύτη. Το #metoo χρησιμοποιείται ως όχημα πολιτικής αντεκδίκησης χωρίς φρένα. Για τη σεξουαλική βία πότε φταίει ο φθοροποιός νεοφιλελευθερισμός και πότε η παρακμή των κουλτουριάρηδων της Αριστεράς. Η ζωτική συζήτηση κινδυνεύει έτσι, προτού καλά καλά αρχίσει, να κολοβωθεί στις συμπληγάδες αντίπαλων πλαστογραφήσεων.
Τους πλαστογράφους τους γνωρίζεις, όπως πάντα, από το τρέκλισμα στη γλώσσα. Βγάζουν κάλους γιατί φορούν στενά τα φρονήματα.
Δύο υπουργοί
Την πιο αποτελεσματική αντιπολίτευση την κάνουν ο «κλείσ’ τα όλα» και ο «άνοιξ’ τα όλα», που δεν μπορούν να κλείσουν το στόμα τους.