«Δεν μπορώ να παρακολουθήσω τη συζήτηση με τους όρους που διεξάγεται. Υπάρχουν μεγάλες δόσεις τοξικότητας. Μαζί με τις πολύ σοβαρές καταγγελίες, έχουν μπει στο μίξερ προσωπικές αντιπαραθέσεις, μίση, ανταγωνισμοί, απωθημένα, παλιές αμαρτίες και ο ένας δείχνει με το δάχτυλο τον άλλο. Είναι μια νοσηρή κατάσταση, που σε κάποιες περιπτώσεις φτάνει μέχρι και την ανθρωποφαγία», μου έλεγε πριν από λίγες ημέρες άνθρωπος του θεάτρου.
Τον αναζήτησα με σκοπό να συζητήσουμε για όλα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα. Αρνήθηκε ευγενικά να πάρει μέρος στον διάλογο, δηλώνοντας τρομοκρατημένος και βαθύτατα απογοητευμένος.
Δεν είναι ο μόνος. Πολλοί συνάδελφοί του, άνθρωποι λογικοί, με συναισθηματική ευφυΐα και ευθυκρισία, καταξιωμένοι επαγγελματίες με μεγάλη εμπειρία και γνώση για τον χώρο τους, που ο λόγος τους έχει αξία, πήραν την απόφαση να μην εμπλακούν στη συζήτηση και να κρατήσουν αποστάσεις.
Οχι επειδή δεν τους αφορά το θέμα, τα όσα βγαίνουν καθημερινά στο φως, αλλά επειδή νιώθουν ότι έχει ξεσπάσει άλλος ένας αυτοκαταστροφικός άτυπος εμφύλιος, απ’ αυτούς που συχνά κάνουν τη χώρα να σπαράσσεται, διαμορφώνουν οργισμένα στρατόπεδα, χωρίζουν ανθρώπους που, ενώ θα έπρεπε να μάχονται πλάι πλάι για την κάθαρση και τη διαφάνεια, στέκονται απέναντι, αλληλοεκτοξεύοντας κατηγορίες και προσβολές.
Θα μπορούσε να διεξαχθεί διαφορετικά αυτή η συζήτηση εάν η κυβέρνηση και τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα έδιναν τον τόνο της συναίνεσης, το σύνθημα για κοινό αγώνα απέναντι σε κάτι που ούτε κομματικό χρώμα έχει ούτε ιδεολογία· αφορά όλη την κοινωνία, κάθε σπίτι, κάθε οικογένεια. Χθες στη Βουλή δεν παρακολουθήσαμε κάτι τέτοιο.
Στην τοποθέτησή του o πρωθυπουργός ανακοίνωσε μια σειρά πρωτοβουλιών, που στόχο έχουν να αποτρέψουν φαινόμενα βίας και κακοποίησης: αυστηροποίηση των ποινών για τα αδικήματα κατά της γενετήσιας ελευθερίας, δημιουργία της διαδικτυακής πύλης, metoo.gov.gr, όπου θα συγκεντρώνονται όλες οι πληροφορίες γύρω από αυτό το θέμα και θα υποβάλλονται και καταγγελίες μέσω chat σε πραγματικό χρόνο, δημιουργία ειδικού μητρώου για όλους τους επαγγελματίες οι οποίοι έρχονται σε επαφή με παιδιά και με εφήβους, υπό αυστηρές προϋποθέσεις εγγραφής κ.ά.
Ηταν μια αρχή, μια πρώτη προσπάθεια χάραξης ενός πλαισίου που θα λειτουργεί σαν δίχτυ ασφαλείας. Με άξονα αυτές τις προτάσεις θα περίμενε κανείς να εξελιχθεί ο κοινοβουλευτικός διάλογος· με ευαισθησία και ψυχραιμία, με ιδέες και παραγωγικό αντιπολιτευτικό λόγο. Δυστυχώς, για άλλη μία φορά δεν έγινε έτσι. Η αντιπαράθεση εξαντλήθηκε στη «συγκάλυψη» και στα «σκάνδαλα», στους «ενόχους» και στα «τρολ», στη γνωστή φθαρμένη ρητορική που σαν σάλτσα τα καλύπτει όλα και πάει με όλα.
Πολλοί αναρωτιούνται, επίσης, τι θα μείνει από το ελληνικό #MeToo. Ελπίζω όχι άλλη μία χαμένη ευκαιρία.
Διαβάστε επίσης:
• Θέμα ή θέαμα;
• Σεξουαλικά εγκλήματα και πολιτικές ευθύνες