Η χθεσινή ήταν μάλλον η πρώτη διαδραστική συζήτηση στα κοινοβουλευτικά χρονικά. Οι παράγοντες που την είχαν προκαλέσει με τις επιδόσεις τους στην ψηφιακή σπερμολογία, συνέχιζαν το χοληφόρο έργο τους ταυτόχρονα με την αντιπαράθεση στη Βουλή.
Ο Πολάκης ομολόγησε μάλιστα ότι εξαπέλυε τις αναρτήσεις του μέσα από το αεροπλάνο της επιστροφής του από την Κρήτη, χωρίς να ακούει τη συζήτηση – θυμίζοντας εκείνους τους καγκελοκαβαλάρηδες των γηπέδων, που αρχίζουν να βρίζουν τον διαιτητή προληπτικά, πριν από το πρώτο σφύριγμα.
Η πρόβλεψη ότι η συζήτηση από τη φύση της δεν μπορούσε να έχει νικητή ακουγόταν πολύ κοινότοπη και καθωσπρέπει. Κι ωστόσο επιβεβαιώθηκε με τον πιο ακαλαίσθητο τρόπο. Οι αρχηγοί βρέθηκαν να ανταλλάσσουν από το βήμα ανθολογίες ωμοτήτων: Ο δικός σου είχε γράψει αυτή την τρολιά. Οχι η δικιά σου είχε γράψει τρολότερα.
Τη στιγμή που η χώρα είναι πιασμένη στις συμπληγάδες της υγειονομικής και της οικονομικής κρίσης, οι αρχηγοί εμφανίστηκαν να πετροβολούν το είδωλο του αντιπάλου τους στον παραμορφωτικό καθρέφτη των κοινωνικών δικτύων. Αν υπάρχει νικητής, αυτός είναι ο απρόσωπος χρήστης – ο ανώνυμος χολερικός, που μπορεί πλέον βάσιμα να φιλοδοξεί ότι μια τυχαία εκπυρσοκρότηση του φανατισμού του μπορεί κάποτε να αποτελέσει εστία κανονικής πολιτικής αντιπαράθεσης.
Το καταθλιπτικό αυτό σκηνικό θα είχε αποφευχθεί αν δεν είχε εκδηλωθεί η –χωρίς προηγούμενο– εκστρατεία πολιτικοποίησης ενός σεξουαλικού εγκλήματος. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποκήρυξε ρητορικά τις ακραίες συκοφαντικές επιθέσεις που προήλθαν από το δικό του στρατόπεδο· επισημοποίησε ωστόσο και στη Βουλή το αφήγημα περί «συγκάλυψης». Τι σημαίνει σε αυτή την υπόθεση «συγκάλυψη»; Τίποτε λιγότερο από υπόθαλψη παιδεραστίας. Σε τι βασίζεται αυτή η ανήκουστη κατηγορία; Χονδρικά, στο γεγονός ότι η υπουργός Πολιτισμού δεν διέταξε έφοδο στο σπίτι του υπόπτου, προτού καν ο ίδιος βρεθεί υπό κατηγορία.
Επαναλήφθηκε έτσι το μοτίβο, να ζητείται από τον Τσίπρα να καταδικάσει τον Πολάκη, την ίδια στιγμή που ο ίδιος συνεχίζει τον πολακισμό με άλλα –περιορισμένης αψύτητας– μέσα.
Στο τετριμμένο ερώτημα ποιος σέρνει ποιον –ο πρόεδρος τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ ή το ανάποδο– η απάντηση δίνεται διαρκώς, σε κάθε ευκαιρία μετά τις εκλογές. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει καταφέρει να καταστρώσει –πολλώ δε μάλλον να προβάλει– τη δική της, θετική ατζέντα.
Η ευκολία του ΣΥΡΙΖΑ και του προέδρου του είναι η καταγγελία. Σε αυτό το είδος της αντιπολιτικής, ο Πολάκης και οι ομόσταβλοί του στη φάρμα των διαδικτυακών όντων είναι και θα είναι πάντα πιο προωθημένοι. Σε μια μονολιθική αντιπολίτευση μόνο με «αντί-», οι πολάκηδες θα φτιάχνουν την ατζέντα. Και ο Τσίπρας θα ακολουθεί.