«Ποιος κρύβεται πίσω από το #χάσταγκ;». «Δικός σας βουλευτής κάνει χυδαίες αναρτήσεις». «Ορίστε τι είχε γράψει στο fb πριν από πέντε ή έξι χρόνια». Και οι τρεις φράσεις ακούστηκαν, με παραλλαγές, πολλές φορές προχθές στη Βουλή. Τόσες φορές, ώστε ο τίτλος της συζήτησης «ενημέρωση Σώματος για την ποιότητα της Δημοκρατίας και του δημοσίου διαλόγου» έμοιαζε με ειρωνική αναδρομή. Ορθότερο θα ήταν: «Οι followers ενημερώνονται για την ποιότητα της ηλεκτρονικής Δημοκρατίας και του διαδικτυακού διαλόγου». Τα τεκμήρια, δε, που κατετίθεντο από τους πολιτικούς αρχηγούς ήταν εκτυπωμένες αναρτήσεις.
Αυτός είναι ο κόσμος, πλέον, και δεν αποτελεί ελληνικό φαινόμενο. Προς τι η αναφορά, λοιπόν; Η απάντηση θα μπορούσε να είναι η εξής: Αν ο θεσμικός διάλογος εντός του Κοινοβουλίου διεξάγεται με όρους σοσιαλμιντιακών διαξιφισμών ή ανακύκλωσης τοξικού «υλικού», που κυκλοφορεί στο άνευ όρων και ορίων Διαδίκτυο, τότε ρυθμιστής της πολιτικής ζωής ορίζεται επισήμως το ανεξέλεγκτο.
«Μπορεί να γραφτούν στο Διαδίκτυο φρικτά πράγματα», παραδέχονταν τόσο ο πρωθυπουργός όσο και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά αυτό δεν τους εμπόδιζε από την αναφορά στην κακοποιητική γλώσσα των τρολ. Η ισορροπία είναι ομολογουμένως δύσκολη. Πώς να γυρίσει την πλάτη ο κ. Μητσοτάκης στις αδιανόητες αναρτήσεις βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ όταν ο ίδιος ο κ. Τσίπρας αρνείται να τις καταδικάσει ευθέως και ονομαστικά; Αυτές, και άλλες παρόμοιες, διαμορφώνουν «κλίμα» στα ηλεκτρονικά καφενεία. Και το «κλίμα», ως γνωστόν, παράγει πολιτική.
Το βαρέλι των σόσιαλ μίντια, όμως, δεν έχει πάτο. Γεννάει αδιάκοπα θεωρίες συνωμοσίας, λασπώνει, θολώνει και, πες πες, κάτι μένει. Η καχυποψία είναι το κύριο συστατικό, ό,τι και να γραφτεί βρίσκει ακροατήριο και αναπαράγεται. Μπορεί εξίσου να ενημερώσει και να καταστρέψει. Πώς, όμως, «αγοράζει» κανείς μόνο την καλή πλευρά, απορρίπτοντας τη βλαβερή;
Ο δημόσιος διάλογος επηρεάζει ευθέως τη δημόσια υγεία. Εν ολίγοις, τρελαίνει. Oταν διεξάγεται, δε, με όρους σοσιαλμιντιακούς, επιτείνει τη σύγχυση, η σύγχυση φέρνει οργή, η οργή διαλύει το κριτήριο, κανένα ικρίωμα στο τέλος δεν είναι αρκετό.
Ο συνδυασμός του εκλογικού συστήματος της απλής αναλογικής και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης μπορεί να παραγάγει τέρατα. Και αυτά –το έχουμε δει άλλωστε– είναι πολύ πραγματικά. Πιάνουν χώρο στα έδρανα, στριμώχνοντας τη Δημοκρατία, δεν κρύβονται πίσω από #χάσταγκ.