Αν δεν υπήρχε, τα κόμματα θα έπρεπε να τον επινοήσουν. Στη φαρέτρα των συμβόλων της παρούσας αντιπαράθεσης, η πολιτική χρησιμότητα ενός Αλιβιζάτου είναι απαράμιλλη. Ποιος θα αποσπάσει πρώτος τις υποδηλώσεις του καθηγητικού brand – τη θεσμική ουδετερότητα και τον δικαιωματικό προοδευτισμό; Ποιος θα προλάβει να τον προσεταιριστεί;
Την εντύπωση ότι μπαίνουν σε τέτοιον ανταγωνισμό έδωσαν τα τελευταία εικοσιτετράωρα Τσίπρας και Μητσοτάκης. Εδειξαν ότι αναζητούν ένα αξεσουάρ θεσμικότητας, προκειμένου να το φορέσουν στην αναμέτρησή τους για τη βία. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θυμήθηκε την επιτροπή Αλιβιζάτου, η οποία είχε αντιμετωπιστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ ως «φερετζές» της Δεξιάς, όταν είχε ανακοινωθεί. Εξίσου όψιμο φάνηκε το πρωθυπουργικό ενδιαφέρον για ένα θεσμό που αφέθηκε να πέσει σε αχρησία. Ο Τσίπρας επιστράτευσε τον Αλιβιζάτο ως βάση στην ερώτηση διά της οποίας κάλεσε τον πρωθυπουργό σε κοινοβουλευτική σύγκρουση. Και ο Μητσοτάκης ήδη απάντησε, καλώντας τον Αλιβιζάτο στο Μαξίμου – και εκμαιεύοντας τη σημειολογία της φωτογράφισης μαζί του.
Η προβληματική που κομίζει ο Αλιβιζάτος στην αντιπαράθεση είναι πολύ παλαιότερη του παρόντος πολιτικού βρασμού. Είναι πια τετριμμένη. Επειδή η αστυνομία έχει αποδειχθεί διαχρονικώς ανίκανη να διαχειριστεί πειθαρχικά τα παραπτώματα των οργάνων της· επειδή πάντα η Ελληνική Αστυνομία ανήκει στον υπουργό της, χρειάζεται ένα ανεξάρτητο «μάτι». Εξακολουθεί να χρειάζεται μια επιτροπή που, χωρίς να λογοδοτεί στην πολιτική ηγεσία, θα παρακολουθεί αν τα κρούσματα παράνομης βίας, τα οποία διερευνά ο Συνήγορος του Πολίτη, όντως τιμωρούνται.
Η κυβέρνηση φέρεται να αναζητεί τέτοια φόρμουλα –και τα πρόσωπα που θα την ενσαρκώσουν– προκειμένου να την παρουσιάσει ο πρωθυπουργός την Παρασκευή στη Βουλή. Μένει να φανεί αν αυτή τη φορά η επιτροπή θα είναι όντως λειτουργική ή αν θα προορίζεται να καταλήξει όπως η θνησιγενής προκάτοχός της.
Η εμπλοκή του Αλιβιζάτου σε αυτήν τη διαμάχη προκαλεί και μια παράπλευρη συζήτηση, που δεν αφορά τη νομική του αυθεντία, όσο το πολιτικό του υπόδειγμα. Πρόκειται για την κακοφορμισμένη συζήτηση περί «ισαποστακισμού».
Είναι ένα ανάθεμα διαρκώς επίκαιρο χάρη στους κύκλους ψυχρού –και λιγότερο ψυχρού– εμφυλίου στους οποίους στροβιλίζεται η ελληνική δημόσια ζωή. Οταν έρχεται η ώρα, πρέπει να διαλέξεις. Πρέπει να είσαι ή με τα κλομπ ή με τα μπάχαλα. Η προσπάθεια για υπέρβαση της διάζευξης –η «απόσταση» που γενικώς στην πολιτική θεωρείται προϋπόθεση νηφαλιότητας– λογίζεται ως δειλία.
Καταγγέλλεται ως δειλία, ενώ στην ψηφιακή αγορά της φρενήρους πόλωσης η απόσταση αποβαίνει ενίοτε πιο επικίνδυνη. Οποιος δεν κουρδίζεται στα αγελαία πάθη όχι μόνο δεν τα αποφεύγει, αλλά καταλήγει θύμα τους. Στόχος για αμφότερες τις αγέλες.