Μου αρέσουν οι «μικρές ειδήσεις», τις βρίσκω συναρπαστικότερες των μεγάλων πραγματικών νέων. Τελευταία βέβαια με έχουν απογοητεύσει πλήρως, γιατί κατά 80% αφορούν θέματα ευθιξίας. Κάποιος προσβάλλεται με κάτι που ειπώθηκε ή γράφτηκε. Αυτή την εβδομάδα ήμουν τόσο αποκαρδιωμένη που σχεδόν προετοιμάστηκα να γράψω για το AstraZeneca. Για να σας κάνω να πλήξετε κυριακάτικα όσο πλήττω κι εγώ μέσα στην εβδομάδα. Αλλά προέκυψε κάτι τόσο γελοίο που δεν μπόρεσα να του αντισταθώ.
Η 27χρονη μεικτής φυλετικής προέλευσης Αμερικανή δημοσιογράφος, Αλέξι Μακάμοντ, ήταν έτοιμη να αναλάβει τα καθήκοντά της ως διευθύντρια του νεανικού περιοδικού της Vogue. Η συνεργασία όμως με το Teen Vogue δεν ευοδώθηκε, καθώς την ύστατη στιγμή κάποιος ξέθαψε κάτι από το παρελθόν. Δέκα χρόνια πριν, η 17χρονη είχε γράψει στο Τwitter «χαχα είσαι τόσο γκέι» και εξέφρασε την ανησυχία ότι θα ξυπνήσει το πρωί «με ασιατικά πρησμένα μάτια». Σχόλια που έσβησε από τον λογαριασμό της και απολογήθηκε. Στη συνέντευξη πρόσληψης δεν παρέλειψε να τα επισημάνει. Τίποτα όμως δεν διαγράφεται από τον ψηφιακό μας κόσμο, τίποτα δεν ξεθωριάζει. Υπάρχει πάντα κάποιο απομεινάρι για να τρέφει το κυνήγι μαγισσών. Παλιότερες φωτογραφίες, παρελθοντικές δηλώσεις σε εκθέτουν και σε ακυρώνουν για πάντα.
Ενα περίεργο σκάνδαλο ξεδιπλώθηκε. Εχουμε μια νέα μαύρη δημοσιογράφο να απολογείται για τα ομοφοβικά και ρατσιστικά σχόλια. Απολογήθηκε ξανά και ξανά. Δικαιολογήθηκε ιδιωτικά και λογοδότησε δημόσια. Σε αίθουσες συσκέψεων και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Λυπάμαι πολύ που χρησιμοποίησα τόσο επιβλαβή και αδικαιολόγητη γλώσσα», «τα σχόλιά μου πλήγωσαν συναισθήματα», «τα σχόλιά μου τραυμάτισαν», «θα επαναλάβω ότι δεν υπάρχει δικαιολογία για τα σχόλια που διαιωνίζουν με φριχτό τρόπο τα στερεότυπα».
Παρατήρησα ότι δεν βρέθηκε κανένας, ούτε ένας να την υποστηρίξει. Δεν βρέθηκε κανένας, ούτε ένας από τους συνεργάτες της να τη συμπονέσει. Δεν βρέθηκε κανένας να τη συγχωρέσει. Πώς είναι δυνατόν η κοινωνία να μη δείχνει επιείκεια στα λάθη της νεότητας; Ποιος λαμβάνει στα σοβαρά τα δυσάρεστα, ανώριμα σε βαθμό φαιδρότητας, σχόλια μιας ανήλικης που ενηλικιώθηκε; Ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι μια γυναίκα μεικτής προέλευσης που δήλωσε μεταμέλεια και θα γίνει διευθύντρια ενός περιοδικού μόδας θα πάρει πρωτοβουλίες ενισχύοντας μελλοντικά τις μειονότητες; Πώς γίνεται η προσωπικότητα να ξεφτιλίζεται, η επαγγελματική πορεία να ακυρώνεται από ένα παρελθοντικό στιγμιότυπο; Δεν γνωρίζω κανέναν που να μην έχει παρεκτραπεί λέγοντας ή γράφοντας κάτι ανάρμοστο. Ακόμα και η ζωή προ πολιτικής συγχωρείται στους πολιτικούς. Ναι, ο Κλίντον, ο Ομπάμα, ο Γκόουβ και ο Τζόνσον έχουν πάρει ναρκωτικά. Ακόμα και τη φωτογραφία με τη ναζιστική αμφίεση του πρίγκιπα Χάρι στα νιάτα του έχουμε ξεχάσει. Μόλις προσλήφθηκε για να αφήσει το «αποτύπωμά» του, όπως είπε, στον κόσμο ως σύμβουλος ψυχικής υγείας σε εταιρεία της Σίλικον Βάλεϊ. Μέχρι και τα σωφρονιστικά ιδρύματα που φιλοξενούν δολοφόνους και βιαστές προσβλέπουν στη μεταμέλεια των καταδίκων.
Εάν υπάρχουν αξίες που πρέπει να καλλιεργηθούν είναι η συμπόνια και η ανεκτικότητα. Αυτός θα έπρεπε να είναι ο σκοπός μιας λειτουργικής κοινωνίας. Να αφήσει το οξυγόνο να διεισδύσει στο σώμα μιας εύθικτης, δηκτικής, νευρωτικής κοινωνίας που παραμονεύει κουνώντας μας το δάχτυλο για να μας επιπλήξει για τη διαγωγή μας. Να μας επαινεί όταν αλλάζουμε αντί να σπεύδει να καταλύσει. Να συγχωρεί τα ατοπήματα και να εξυμνεί όσους υπερασπίζονται πειστικά τον εαυτό τους. Ενα κλαδί που δεν λυγίζει σπάει με τον αέρα. Μια ανάλγητη κοινωνία θα τσακιστεί στις ουσιαστικότερες προκλήσεις.
Η επιείκεια είναι προϊόν καλλιέργειας και αξία υψηλής νοημοσύνης. Είναι απαραίτητη, είναι το ωφέλιμο συστατικό συνοχής του κοινωνικού ιστού. Μας κάνει να αισθανόμαστε ασφαλείς μέσα στην ευαλωτότητά μας. Προστατευμένοι μέσα στην ανεπάρκειά μας. Είναι η παραδοχή ότι είμαστε άνθρωποι, είμαστε ατελείς, προβαίνουμε σε λάθη. Εάν η κατανόηση έχει την επικαρπία έναντι της αδιαλλαξίας θα λειτουργεί ως δίχτυ ασφαλείας για να μπορέσουμε να κάνουμε τη συζήτηση πάνω στο τι είναι σωστότερο και δικαιότερο για το σύνολο. Η κουλτούρα της ακύρωσης περιγράφει ό,τι ακριβώς έχει πρόθεση να κάνει: απλώς καταργεί τους διαλόγους που είναι απαραίτητοι να γίνουν. Δημιουργεί αποπνιξία. Χωρίς ατοπήματα δεν υπάρχει παιχνίδι, αναζήτηση, αυθάδεια, τολμηρότητα, δημιουργικότητα, σύγκρουση και διορθωτικές κινήσεις.
Υπάρχει απλώς μια εκδικητική, πικραμένη, αγέλαστη κοινωνία που στήνει ενέδρα στη γωνία. Ζούμε στην εποχή που επιθυμεί αλλαγές, αλλάζει, προς την ορθότητα, προς την αμεροληψία. Αρκεί να μη θυσιάσουμε την κοινή λογική και το χιούμορ οδεύοντας προς τα εκεί και κυρίως, να προλάβουμε να φτάσουμε πριν πεθάνουμε από την ασφυξία της πολιτικής ορθότητας.
Μόλις μπήκε ο άνδρας μου και με ρώτησε ποιο είναι το θέμα της εβδομάδας. Γέλασε και σχολίασε: «Είσαι τόσο ξανθιά, τελικά». Σωστά τα λέει, αλλά, μπορεί και να προβώ σε μήνυση.
* Η κ. Ελεάννα Βλαστού είναι συγγραφέας και μένει στο Λονδίνο.