Η γυναίκα είχε εγκαύματα στο κεφάλι, στην πλάτη και στα πόδια. Είχε καεί και στα χέρια της και δεν μπορούσε να υπογράψει την κατάθεσή της στους ανακριτικούς υπαλλήλους της Πυροσβεστικής. Εγκυος στον όγδοο μήνα, μητέρα τριών παιδιών, αναγνωρισμένη πρόσφυγας, είχε βάλει φωτιά στη σκηνή της με αριθμό 959 στο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης Μαυροβουνίου στη Λέσβο, είχε κάτσει στο κέντρο μόνη της και περίμενε να την τυλίξουν οι φλόγες.
Επρόκειτο να ταξιδέψει με την οικογένειά της στη Γερμανία μέσω προγράμματος μετεγκατάστασης, αλλά κρίθηκε από τους γιατρούς ότι έπρεπε να παραταθεί η παραμονή της στην Ελλάδα λόγω της προχωρημένης εγκυμοσύνης. Για την ίδια ήταν εφιαλτικό να φέρει το νεογέννητό της σε ένα αντίσκηνο. Δεν άντεχε να περιμένει άλλο. Τόση ήταν η απόγνωσή της. Σώθηκε την τελευταία στιγμή από τους γείτονές της στον καταυλισμό, η φωτιά ευτυχώς δεν επεκτάθηκε. Ισως εάν υπήρχε κάποιο δομημένο υποστηρικτικό πλαίσιο, εάν είχε προβλεφθεί η δυνατότητα μεταφοράς της οικογένειάς της σε μια μεταβατική στέγη όσο εκκρεμούσε το ταξίδι στη Γερμανία και είχε επαρκή ψυχολογική βοήθεια, η εξέλιξη να ήταν διαφορετική. Πιο πρόσφατα, σε δομή στην Κόρινθο, η αυτοκτονία ενός Κούρδου, ο οποίος παρέμενε υπό διοικητική κράτηση επί 16 μήνες, πυροδότησε επεισόδια.
Ο πολύμηνος εγκλωβισμός ανθρώπων στην αδράνεια, η καθυστέρηση στην επεξεργασία των αιτημάτων τους, το άδηλο μέλλον, το να μην ξέρουν οι περισσότεροι εάν μπορούν να προχωρήσουν μπροστά ή εάν και πότε θα σταλούν πίσω, εντείνουν την αίσθηση του αδιεξόδου.
Χρόνια προτού καεί η Μόρια, η Ιταλίδα ψυχολόγος στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, Πίνα Ντεϊάνα, συμβούλευε γυναίκες που είχαν αποπειραθεί να αυτοκτονήσουν με υπερβολική δόση φαρμάκων στον καταυλισμό. «Μου έχουν πει ότι αισθάνονται σαν να ζουν σε ένα βαθύ πηγάδι χωρίς να ξέρουν εάν και πότε θα βγουν από αυτό», μου είχε πει. «Τα συμπτώματα κατάθλιψης είναι πιο έντονα, όπως και ο φόβος ότι θα σταλούν πίσω στην Τουρκία ή στις πατρίδες τους. Μια πρόσφυγας μου είπε ότι θέλει να πέσει σε κώμα και να ξυπνήσει μόνο όταν φτάσει στη Γερμανία όπου την περιμένει ο σύζυγός της».
Αντίστοιχα, το 2018 ο Λούκα Φοντάνα, συντονιστής προγραμμάτων της ίδιας οργάνωσης στη Λέσβο, μου έλεγε για έναν ασυνόδευτο ανήλικο που είχε χρειαστεί ράμματα στο χέρι αφού είχε προσπαθήσει να κόψει τις φλέβες του. Ιστορίες για απόπειρες αυτοκτονίας σε καταυλισμούς αιτούντων άσυλο μας ακολουθούν εδώ και χρόνια, ως μακάβρια υπενθύμιση των συνθηκών διαβίωσής τους.