Το μόνο που δεν είπε προχθές στη Βουλή ο κ. Αλέξης Τσίπρας, υπερασπιζόμενος τους δύο κατηγορούμενους υπουργούς του, είναι ότι οι κ. Νίκος Παππάς και Δημήτρης Παπαγγελόπουλος «είχαν ένα ιδεώδες υπέρ του ανθρώπου». Το υπονόησε όμως σαφώς λέγοντας ότι όλα όσα έκαναν οι δύο τέως υπουργοί δεν είχαν σκοπό τον δικό τους πλουτισμό, αλλά: «τον Παπαγγελόπουλο γιατί τον παραπέμψατε; Γιατί τόλμησε να διερευνήσει τις ευθύνες για το σκάνδαλο Novartis…» και «κατηγορείτε τον Νίκο Παππά για ζημία του Δημοσίου, αλλά αντιθέτως διότι με τις ενέργειές του και τις ενέργειες της κυβέρνησης τότε να εφαρμοσθεί το Σύνταγμα και ο νόμος…».
Το πρόβλημα όμως είναι ότι στην πολιτική οι εικαζόμενες προθέσεις δεν έχουν καμιά σημασία. Για την ακρίβεια, ξέρουμε από εμπειρία ότι όσο καλύτερες ακούγονταν οι διακηρυγμένες προθέσεις τόσο μεγαλύτερα είναι τα εγκλήματα που έγιναν. Στο κάτω κάτω της γραφής και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος καλές προθέσεις δήλωνε ότι είχε· μιλούσε για τη «σαπίλα» της «φαυλοκρατίας» που ήθελε να «θεραπεύσει». Στη δημοκρατία, ο σκοπός κάθε πράξης είναι αδιάφορος. Τα μέσα μετράνε. Δεν απαγορεύεται να είναι κάποιος πλούσιος, απαγορεύεται μόνο να κλέβει για να γίνει πλούσιος.
Δεν θα μπούμε στην ουσία των δύο υποθέσεων. Αλλοι –και μόνον εκείνοι που έχουν στα χέρια τους τη δικογραφία– μπορούν με ασφάλεια να κρίνουν. Ούτε θα εντυπωσιαστούμε από το γεγονός ότι, σε ομιλία του για μια παραπομπή πρώην υπουργού, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ανάλωσε τον περισσότερο χρόνο μιλώντας για την πανδημία. Αυτό καίει πρωτίστως τους πολίτες και σε αυτό ο κ. Τσίπρας έχει αντιπολιτευτικό πλεονέκτημα, έστω με ασαφείς αναφορές του τύπου «έχετε αφήσει το εθνικό σύστημα υγείας απροστάτευτο, χωρίς καμία ουσιαστική ενίσχυση για να αντιμετωπιστεί η υγειονομική κρίση».
Η σύνδεση όμως των δύο θεμάτων μπορεί να γυρίσει σαν αυτεπίστροφο. Δηλαδή όταν ο κ. Τσίπρας λέει «σοβαρά τώρα, κύριε Μητσοτάκη; Με το ΕΣΥ να έχει ξεπεράσει τα όριά του, με τους γιατρούς και τους μαχητές της πρώτης γραμμής –που υποκριτικά πέρυσι τέτοιο καιρό χειροκροτούσατε– να υψώνουν τώρα φωνή απόγνωσης, με την κοινωνία να απαιτεί υπευθυνότητα, σύνεση, χαμηλούς τόνους στην καθημερινή τραγωδία, εσείς να μηχανορραφείτε για να εκδικηθείτε και να εξουδετερώσετε τους πολιτικούς σας αντιπάλους;», κάποιος –έστω κακόπιστος– μπορεί να θυμηθεί το μορατόριουμ που είχε προτείνει ο ίδιος πολιτικός. Μπορεί να σκεφτεί ότι τα προ δεκαπενθημέρου λεχθέντα στη Βουλή (17.3.2021) ότι «σε αυτή την κρίσιμη καμπή αντί να πολώνετε και να νομοθετείτε προκλητικά νομοθετήματα να ζητήσετε πολιτικό moratorium, τουλάχιστον για ένα μήνα, να δούμε όλοι μαζί τι θα κάνουμε» δεν αφορά το «ρίσκο των διαδηλώσεων», αλλά την τύχη των κ. Παππά και Παπαγγελόπουλου.