Το περίεργο δεν είναι πως κάηκαν τρεις άνθρωποι από τη «δυναμική πρωτοπορία» των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας ενάντια στο μνημόνιο, αλλά το γεγονός ότι με τόσες μολότοφ που έπεσαν καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης δεν θρηνήσαμε περισσότερα θύματα. Ακόμη πιο περίεργο θα είναι να διαλευκανθεί αυτή η υπόθεση, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του κ. Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Να θυμηθούμε ότι σε μια αντίστοιχη υπόθεση του 1991, όχι μόνο δεν μάθαμε ποιοι έκαψαν το πολυκατάστημα «Κ-Μαρούσης», αλλά δεν μάθαμε καν ποιος ήταν ο τέταρτος νεκρός. Το τραγικό συμβάν πέρασε στη λήθη και έμεινε μόνο η γκρίζα προπαγάνδα ότι «η φωτιά ξεκίνησε από τα δακρυγόνα», παρά το γεγονός ότι η απλή λογική λέει ότι είναι απείρως πιθανότερο να προκληθεί πυρκαγιά από μια εμπρηστική μολότοφ, παρά από ένα απλό δακρυγόνο.
Αυτή η λήθη εξηγεί γιατί προεξάρχουσες μορφές της αριστερής πολιτικής και δημοσιογραφίας δεν θυμούνται «να έχει σκοτωθεί κανείς από μολότοφ». Η ακραία διαμαρτυρία έχει κανονικοποιηθεί στη συλλογική μας αντίληψη, θεωρείται κάτι που πάντα συμβαίνει, σαν τα ακραία μετεωρολογικά φαινόμενα.
Οσο για τους νεκρούς… Ποιος θυμάται πόσοι πέθαναν από την επέλαση του χαμηλού βαρομετρικού «Θάλεια»; Τον Αύγουστο του 2020 έγινε…
Ακόμη ένα εντυπωσιακό στοιχείο είναι το γεγονός ότι η εμπρηστική διαμαρτυρία σώπασε μόνον ένα μήνα μετά τον θάνατο τριών ανθρώπων στις 5 Μαΐου του 2010. Δεν συζητήθηκαν καν τα μέτρα που θα μπορούσαν να ληφθούν για να μην ξαναγίνει το κακό. Οι συλλογικοί φορείς δεν κουβέντιασαν καν τακτικές περιφρούρησης των πορειών. ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ έβγαλαν δακρύβρεχτες ανακοινώσεις για τη Marfin και μετά συνέχισαν τη «δουλειά» τους, σαν να μη συνέβη τίποτε.
Δεν υπονοούμε ότι τα συνδικάτα φταίνε ή είναι ηθικοί αυτουργοί της τριπλής δολοφονίας. Απλώς επισημαίνουμε το γεγονός ότι η συλλογική έκφραση των εργαζομένων, χωρίς συζήτηση, δίχως προβληματισμό –έστω για το πώς δεν θα «αμαυρώνεται ο αγώνας» από τέτοια εγκλήματα–, εξακολούθησε με απόλυτη φυσικότητα να κάνει το μόνο που έμαθε. Στις 6 Μαΐου έκαναν το «συλλαλητήριο πένθους και διαμαρτυρίας», στις 12 Μαΐου ξαναβγήκαν στους δρόμους, ενώ στις 20 Μαΐου προκηρύχθηκε και πάλι γενική απεργία. Σε αυτές τις πορείες δεν σημειώθηκαν επεισόδια, αλλά δεν ξέρουμε αν αυτό έγινε επειδή ήταν νωπό το σοκ της Marfin ή επειδή η προσέλευση του κόσμου ήταν ισχνή και τα καλόπαιδα με τα μαύρα προτιμούν να καίνε και μετά να χάνονται στο πλήθος.
Είναι σημαντικό να διαλευκανθεί η υπόθεση της Μarfin. Η απώθηση της φρίκης στη λήθη είχε ως αποτέλεσμα τον Φεβρουάριο του 2012 να πυρποληθούν 45(!) κτίρια, με πιο εμβληματικό το αρχιτεκτονικό κόσμημα του «Αττικόν». Τότε δεν θρηνήσαμε θύματα. Αλλά με τη συχνότητα που ρίχνονται οι μολότοφ, κοντά είναι η επόμενη Marfin…