Τις προηγούμενες ημέρες ένα άρθρο, μια δήλωση και μια ανταπάντηση, που έγραψαν δύο πρώην πρωθυπουργοί, ήταν αρκετά ώστε να αναζωπυρωθεί μια σύγκρουση από τα παλιά. Οι αυτόκλητοι υποστηρικτές του ενός έσπευσαν να κατηγορήσουν τους «αντιπάλους» τους για απερισκεψία και προκλήσεις, καταστροφική πολιτική επιλογή που απάδει των προοδευτικών αντιλήψεων. Μάλιστα, με τρόπο ενδεικτικό μιας αφ’ υψηλού σεμνοτυφίας, που χαρακτηρίζει κάποιους από τους άμεσους, κυρίως όμως τους νεότερους επιγόνους του πάλαι ποτέ εκσυγχρονισμού. Οι αυτόκλητοι υποστηρικτές του άλλου έφθασαν ακόμα και να κατηγορήσουν για εθνική υποχώρηση και αδικαιολόγητες συμφωνίες.
Στη πραγματικότητα, ούτε ο Κώστας Καραμανλής ούτε ο Κώστας Σημίτης, πρωθυπουργοί της χώρας επί 13 συναπτά έτη, έχουν ανάγκη υπεράσπισης κανενός από τους εκ του πονηρού «υπερασπιστές τους». Διαχειρίστηκαν τις διεθνείς σχέσεις και την εξωτερική πολιτική της χώρας από το 1996 και την κρίση των Ιμίων έως το 2009 και την έναρξη της περιπέτειας που οδήγησε τη χώρα στα μνημόνια. Ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Αντώνης Σαμαράς με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που εξελέγησαν έκτοτε, διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται ακόμη (στην περίπτωση του κ. Μητσοτάκη) τις υποθέσεις της χώρας με έναν και μοναδικό γνώμονα: την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων, τα οποία είναι από τη φύση τους ανελαστικά.
Ολοι οι παραπάνω, παρά τα επιμέρους λάθη που κατά καιρούς μπορεί να έγιναν από τις κυβερνήσεις τους, γνωρίζουν πολύ καλά ότι όποιοι και αν είναι οι μικροπολιτικοί υπολογισμοί που γίνονται για να εξυπηρετηθεί η εσωτερική πολιτική, όποια και αν είναι η προσωπική ή φιλοσοφική άποψη καθενός για τις διεθνείς ισορροπίες, εκείνο που υπαγορεύει τις αποφάσεις είναι το σκληρό εθνικό συμφέρον. Το Ελσίνκι ήταν απότοκο των ισορροπιών της εποχής, όπως και η απόφαση Καραμανλή να μετατοπίσει ξανά το κέντρο βάρους της εξωτερικής πολιτικής, ιδιαιτέρως, βέβαια, ως προς την Τουρκία. Η επιλογή του Γιώργου Παπανδρέου να θυσιάσει το κόμμα του ήταν στην πραγματικότητα ο μόνος ορθολογικός τρόπος διαχείρισης μιας απότομης κατάρρευσης, όπως και αργότερα το «mea culpa» του Αντώνη Σαμαρά αλλά και η μεγαλειώδης «κωλοτούμπα» του Αλέξη Τσίπρα, έπειτα από το πολιτικά ακατανόητο και δημοκρατικά επικίνδυνο δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015.
Οι πρωθυπουργοί και τα κόμματα έρχονται και παρέρχονται. Και καθένας έχει απόλυτο δικαίωμα να υπερασπιστεί τα έργα και τις ημέρες του. Απαντες όμως γνωρίζουν πολύ καλά πως, στο τέλος της ημέρας, η εξωτερική πολιτική είναι μία και είναι εκείνη που ταυτίζεται με το εθνικό συμφέρον.