Επιτέλους! Για μία φορά και ύστερα από πολύ καιρό αφιερωμένο στα «περήφανα γηρατειά», στις συντάξεις, στα αναδρομικά τους και στις διευκολύνσεις που πρέπει να τους παρέχει η πολιτεία με κάθε αφορμή και ευκαιρία σε όλους τους τομείς της οικονομικής και καθημερινής ζωής, μερίδα του Τύπου ασχολήθηκε κάπως με τα «αποπαίδια» του ουσιαστικού(!) δημόσιου διαλόγου στη χώρα, τα νιάτα. Δεν έγινε επανάσταση στη θεματογραφία, αλλά τουλάχιστον γράφτηκαν πέντε γραμμές για την κατάσταση και τις «φτωχές» προοπτικές των νέων της χώρας στη συγκυρία που ζούμε.
Την Κυριακή, το πρώτο θέμα (ρεπορτάζ Κ. Παπαδιόχου) της «Καθημερινής» αφορούσε σκέψεις που κάνει η κυβέρνηση για επιδοτήσεις που αφορούν την ψυχαγωγία των νέων και την απόκτηση απαραίτητων σήμερα εργαλείων (ηλεκτρονικοί υπολογιστές). Στο ίδιο θέμα αναφερόταν το κύριο άρθρο της εφημερίδας, ενώ στις μέσα σελίδες υπήρχε ανάλογο εύστοχο άρθρο του καθηγητή Δ. Καιρίδη με τίτλο «Ποιος θα μιλήσει για τους νέους;». Αντίστοιχα, τις σελίδες στο «Βήμα» κοσμούσε άρθρο του Αγγελου Αλ. Αθανασόπουλου. Είναι προφανές πως η στάση, οι αντιδράσεις και τα αδιέξοδα των νέων στην Ελλάδα, που σε μεγάλο βαθμό ανέδειξε η πανδημία, προβληματίζουν το σύστημα.
Δυστυχώς, ο προβληματισμός συνδέεται με κομματικά οφέλη. Την κυβέρνηση προβληματίζει σαφώς το γεγονός της χαμηλής απήχησής της στους νέους και θέλει να τους θέλξει με επιδοματικές πρακτικές. Εξίσου σαφώς, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ επιχειρούν να εκμεταλλευθούν κομματικά τη δυσαρέσκεια μεγάλου τμήματος της νεολαίας, υποδαυλίζοντας ταραχές και «ανταρσίες», τάζοντας «λαγούς με πετραχήλια» και προβάλλοντας θέσεις που είναι αρεστές και βολεύουν παιδιά και γονείς, αλλά στην πραγματικότητα συντηρούν ένα περιβάλλον αναξιοκρατίας, ισοπέδωσης προς τα κάτω και παντελούς έλλειψης δεξιοτήτων. Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για πολιτικές «α λα γκρέκα»…
Γίνεται μεγάλη συζήτηση και προκαλείται θόρυβος για τις συνθήκες που πρέπει να υπάρχουν στα σχολεία, στα πανεπιστήμια και στην εργασία ώστε «ο ανθός της χώρας», δηλαδή τα παιδιά και οι νέοι με όρεξη, γνώσεις και σύγχρονες δεξιότητες, να μην ξενιτεύονται ή να επιστρέφουν μετά τις σπουδές, είτε κάποια εργασιακή θητεία στο εξωτερικό. Σωστό, η πατρίδα τούς χρειάζεται πολλαπλώς, πρέπει να αμείβονται ικανοποιητικά, να μπορούν να κάνουν οικογένεια σε λογική ηλικία, να μην εξαρτώνται για δεκαετίες από τους γονείς, τις περιουσίες και τις συντάξεις τους. Αυτοί όμως θα βρουν κάπως τον δρόμο τους.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι οι πολλοί υπόλοιποι. Που προβιβάζονται στις τάξεις και παίρνουν απολυτήρια λυκείου χωρίς να γνωρίζουν γραφή, ανάγνωση και αριθμητική, που δεν μπορούν να εκφραστούν βάζοντας σε σειρά υποκείμενο – ρήμα – αντικείμενο, που έχουν πλήρη άγνοια επί παντός και στερούνται παντελώς δεξιοτήτων είτε μπαίνοντας είτε βγαίνοντας από πανεπιστημιακές σχολές, που έχουν απαιτήσεις αλλά δεν πρόκειται να ικανοποιηθούν. Είναι αυτοί που αναζητούν διέξοδο στους δρόμους, στις πλατείες. Πώς (και από ποιους) μπορεί να αλλάξει η κουλτούρα αυτών των παιδιών για να επιβιώσουν αξιοπρεπώς στην τωρινή πραγματικότητα και κυρίως σε αυτή που έρχεται;