Εδώ και μερικές εβδομάδες παρατηρώ ότι οι συμπολίτες μου, που μοιράζονται τη ζωή στο κέντρο της Αθήνας, έχουν αλλάξει συμπεριφορά. Κυκλοφορούν χαλαρά, χωρίς αυτό το «σφίξιμο» της προηγούμενης περιόδου. Δεν κοιτούν πίσω από την πλάτη τους για να βεβαιωθούν ότι δεν παρακολουθούνται, δεν σκύβουν το κεφάλι σαν ραγιάδες. Επιτέλους, μπορούν να αισθανθούν πως είναι ελεύθεροι Ελληνες. Στην αρχή απέδωσα την αλλαγή στο αίσθημα ανακούφισης που προκαλεί ο εμβολιασμός – προχθές έκανα τη δεύτερη δόση και ομιλώ εκ πείρας. Παρατηρώντας, όμως, με μεγαλύτερη προσοχή και επιμέλεια, διεπίστωσα ότι η ανακούφιση που αισθάνεσαι επειδή γλίτωσες από τον κορωνοϊό δεν συγκρίνεται με το αίσθημα της απελευθέρωσης που προκαλεί η απαλλαγή σου από τον ζυγό του αστυνομικού κράτους. Για να μη σας κρατάω σε αγωνία: την τελευταία φορά που είδα αστυνομικούς στην περιοχή μου ήταν κάπου γύρω στην Εθνική Εορτή. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που συνάντησα περιπολία στο Πεδίον του Αρεως. Το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι ότι οι αγώνες που έδωσαν οι δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου μετά τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης, δικαιώθηκαν. Η αστυνομία έπαψε να προκαλεί τους φιλήσυχους πολίτες που επιθυμούν να ξεσκάσουν με λίγη μουσική. Αυτοί απέδειξαν, όπως τα καλόπαιδα στη Νέα Σμύρνη που μαχαίρωσαν τον «θρασύτατο» εξηντάρη, πως ξέρουν να υπερασπίζονται μόνοι τους τα δικαιώματά τους.
Το «αστυνομικό κράτος» ηττήθηκε. Η πολυπληθής αστυνομία μας υποχώρησε απέναντι στους σκλαβωμένους του ιού, χάρη και τους αισθηματίες που αντιμετωπίζουν τη δημοκρατία σαν τη μελό εκδοχή της αναρχίας. Και δεν αναφέρομαι στο άγριο έγκλημα στα Γλυκά Νερά ή στις 500 υποθέσεις που κατέθεσε ο κ. Χρυσοχοΐδης στον Αρειο Πάγο. Αναφέρομαι στο αίσθημα της ασφάλειας ή της ανασφάλειας που προκαλεί η παρουσία της αστυνομίας, ανάλογα από ποια μεριά της διάρρηξης βρίσκεσαι – για να παραφράσω το μνημειώδες περί μολότοφ. Το καθεστώς της πενταετίας την ακύρωσε. Θα είναι βαριά ήττα για τη σημερινή κυβέρνηση αν υποκύψει στον εκβιασμό και για να αποφύγει μερικά πρωτοσέλιδα περί αστυνομικής βίας, την αποσύρει από την κυκλοφορία.
Οποιοσδήποτε έχει στοιχειώδη εμπειρία ευρωπαϊκής ζωής, η «αστυνομοκρατία» στην Ελλάδα ακούγεται σαν κακόγουστο ανέκδοτο. Και όμως, τη συζητάμε σοβαρά, όσο σοβαρά μπορείς να συζητήσεις με τον Τσίπρα και τους παρατρεχάμενους. Στην ασφάλεια της καθημερινότητας του πολίτη κρίνεται η σοβαρότητα όλων μας. Κρίνεται πρώτα η σοβαρότητα της κυβέρνησης και η δυνατότητά της να συντονισθεί με το κοινό αίσθημα του πολίτη. Εχουν παρέλθει οι χρόνοι όπου ο εξηντάρης της Νέας Σμύρνης αισθανόταν ένοχος επειδή τον κατηγορούσαν αυτόκλητοι εισαγγελείς της ανομίας. Και οι κυβερνήσεις τον άφηναν έκθετο επειδή φοβούνταν περισσότερο και από τον ίδιο.